Pas op, bevat schokkende beelden!

Donderdag 10-07. Gisteren zijn we dan eindelijk echt begonnen. En het begon meteen al goed... We waren nog geen uur binnen toen we de eerste bevalling zagen. En dat gaat snel! Toen we net binnen waren, werd gezegd dat ze 6 cm ontsluiting had en een uur later was de baby al onderzocht. Bevallingen gaan hier soort van steriel. Althans dat denken ze. Als je naar een patient toe gaat moet je steriele handschoenen aan. Maar omdat het teveel werk is om iedere keer een verpakking open te maken, hebben ze de handschoenen alvast in een pot gedaan, tot zover de steriliteit dus. Bij bevallingen moet je een steriel schort aan. In Nederland is dit wegwerp maar hier zijn het stoffen doeken die aan de hoeveelheid gaten en vlekken te zien al meermaals zijn gewassen. Hetzelfde geldt voor de steriele lakens, die overigens geen plakstrip hebben. Hierdoor glijden ze vaak af, en de arts pakt ze dan gewoon vast om ze goed te leggen en gaat vervolgens gewoon verder. Schoonmaken van de vloer doen ze overigens wel met grote kannen chemische substantie die zeer sterk ruikt en je slijmvliezen doet wegschroeien. Daarom snappen we ook de heisa niet helemaal over onze schoenen. Gisteren kregen we al meteen commentaar dat we onze schoenen moesten wisselen als we de labour room ingaan. Omdat ik toen alleen maar gympen aan had en niks anders mee, heb ik maar gezegd dat dit mijn speciale schoenen waren. Na lang mokken en klagen gingen ze uiteindelijk maar akkoord. Omdat ik alleen maar gympen en teenslippers mee heb, had ik vandaag geen andere optie dan op mijn teenslippers rond te lopen. Naar mijn idee niet heel fris maar het moet maar.
Het was wennen dat de meiden, die gemiddeld 21 jaar zijn en er nog jonger uitzien, gewoon op een ijzeren tafel liggen. Het is de bedoeling dat ze de hele tijd daarop blijven liggen. Als iemand veel ligt te jammeren of krijsen dan wordt er iets naar ze geroepen. Daar wij niet kunnen verstaan wat ze zeggen, kunnen we alleen maar aannemen dat het niet iets heel vriendelijks is aangezien de vrouwen daarna vaak wel even stil zijn. Pijnmedicatie kennen ze hier niet echt, af en toe krijgt iemand Buscopan maar dat heb ik in deze 2 dagen nog niet zien gebeuren terwijl ik toch echt wel mensen pijn heb zien lijden. En als de baby eenmaal geboren is, wordt die meteen naar de opvang gebracht zonder dat de moeder haar kind ziet. Aangezien geslachtsbepaling in India strafbaar is, krijgen ze vaak ook pas later te horen wat het geslacht is van hun kind. Ze willen het liefst jongens want die moeten later voor hun ouders zorgen. Het duurt vaak tenminste een uur voordat de baby voor het eerst gezien wordt. Dit komt omdat de moeder het eerste uur in de labour room moet blijven en de baby meteen naar de Nicu (neonatal intensive care) gaat.
Tegen ons zijn ze overigens wel aardig maar niemand betrekt ons echt bij de werkzaamheden met uitzondering van een Senior Resident waarvan we de naam steeds vergeten (Ihmran?). Hij legt ons dingen uit en vraagt hoe het in Nederland gaat. We hebben zelfs onze opleidingssystemen aan elkaar uitgetekend. Hij is zelf nog nooit buiten India geweest dus snappen doet hij het denk ik niet echt. Niemand snapt eigenlijk wat voor niveau we hebben en wat we hier precies komen doen. Daarom laten ze ons vaak wat links liggen. We hopen dan ook dat dit nog gaat verbeteren en dat deze dokter ons wat meer wegwijs maakt. Daar is hij trouwens al goed mee bezig aangezien hij ons ook al heeft meegenomen naar keizersnedes. Hij vindt het ook leuk om ons uitleg te geven en we hebben vandaag ons eerste lichamelijk onderzoek mogen doen, een kleine mijlpaal is dus alweer bereikt.
Keizersnedes vinden plaats in the operation theather en verdienen wel een aparte alinea, want wat we daar hebben gezien gaat ons Nederlandse verstand te boven. Gisteren zijn we in de spoed-OK geweest. Toen we bij OK aankwamen moesten we weer van schoenen wisselen en kregen we weer discussie. Uiteindelijk heb ik toen de slippers die de dokter net had uitgetrokken maar aangedaan. Toen was het namelijk wel goed... Bij de balie krijg je je OK-kleding. Dat gaat hier niet echt op maat, maar ik kreeg een outfit waar ik tenminste 3x inpastte. Haarnetje en mondkapje gebruiken ze hier dan weer wel, waarbij het de gewoonte is om je mondkapje ook alleen voor je mond te doen en je neus eruit te laten steken. Moest ik in Nederland eens proberen... Verder is er geen airco oid in de spoed-OK waardoor het binnen lekker tropisch is, zeker met zo'n steriel schort en lamp op je hoofd. De zweetdruppels stromen dan ook over de gezichten van de operateurs. De patient krijgt ook hier meestal een epiduraal (ruggenprik) en is dus volledig bij kennis. Er wordt een gaasje over de ogen gelegd en van de patiente wordt verlangd dat ze stil ligt en haar ogen dicht houdt. Monitoring van vitale parameters gebeurt ook, al heb ik nog nooit iemand iets met die getallen zien doen. Een keizersnede gaat hier trouwens 'minimaal invasief'; er worden zo min mogelijk instrumenten gebruikt (hoewel ze hier meer op tafel hebben liggen dan in een gemiddelde basic set bij ons). Dit houdt in dat ze de huid openen met een scalpel maar vervolgens de andere lagen door er zo hard mogelijk aan te trekken en te hangen. Als je bedenkt dat de patient volledig wakker is, is het knap dat ze zo stil kunnen blijven liggen. Ook hier krijgt de moeder de baby pas te zien als hij onderzocht en in doeken gewikkeld is. Dit is dan een snelle blik waarna de baby ook naar NICU gaat.
Vandaag zijn we voor het eerst in de gynaecologie-OK geweest. Wat een smeerboel zeg! Er lagen overal vieze gazen en andere toestanden op de grond in een hoekje geschoven. Verder heeft deze kamer geen plek voor een maar voor 2 patienten. De keizersnedes vinden hier dus echt aan de lopende band plaats. Gazen worden hier trouwens hergebruikt tijdens de operatie. Er staat een bak met ontsmettingsmiddel waar het ergste bloed in weggewassen wordt, dan worden ze uitgewrongen en weer terug gegeven. Het middel wordt vervolgens in een ton gegoten.
We hebben vandaag ook voor het eerst steriel gestaan. Ook dat verschilt nogal. We moesten onze handen en armen wassen met een stuk zeep dat door iedereen gebruikt werd, maar desinfectans was er vervolgens niet. Daarna moesten we een stoffen steriele jas aantrekken, gewoon met je handen. Vervolgens moet je 2 paar handschoenen aantrekken en moest je over de gang naar de juiste OK lopen. De keizersnede verliep gelukkig normaal en een gezond schreeuwend jongetje werd geboren. Omdat deze vrouw nu 2 kinderen heeft, had ze van tevoren aangegeven dat ze gesteriliseerd wou worden, dat doen ze dan ook meteen. Op het einde mocht ik zelfs wat hechtingen meezetten. Dan valt pas echt op dat deze mensen een andere huid hebben dan wij. Hun huid is veel dikker en je moet dus flink wat kracht zetten om die naald door de huid te krijgen. Ik moet hier duidelijk nog even aan wennen.

Gisteren hebben we voor ons idee een goede daad verricht. Vanuit ons balkon kijken we namelijk uit op de bouw van het nieuwe PG-girls hostel. Voor het gebouw zit elke dag een aantal mannen op planken te slaan. Zij wonen samen met hun vrouwen in hutjes vlak onder ons balkon. We kijken dus iedere dag naar dezelfde arme mensen die aan het werk zijn. Er loopt ook een klein schattig jongetje van ongeveer 1,5 jaar oud rond. Hij loopt daar tussen het puin en speelt met de zooi die daar ligt. Omdat we inmiddels een band met de mensen en het kindje hebben opgebouwd (we zwaaien en ze roepen vanalles wat we niet verstaan), wilden we iets voor het kleine jochie doen. We waren al een paar keer in de lokale winkel gaan kijken maar we vonden niet iets dat ons geschikt leek. We wilden graag een bal geven, maar die hadden ze daar niet. Totdat we gisteren een bal met een basketbalnet vonden. We hebben het toen gekocht en mooi laten inpakken. Daarna zijn we samen met Madame Meta (de 'moeder' van het hostel) daar naartoe gelopen en hebben we ons cadeau gegeven. Madame Meta had ook wat koekjes en chocola meegenomen. De mensen waren erg dankbaar en het kleintje nogal verlegen. Waarschijnlijk weet ie nog niet zo goed wat hij met een bal moet. Omdat ze zo blij waren dat we interesse in ze hadden, hebben ze ons meteen het nieuwe hostel vanbinnen laten zien. Het ziet er heel mooi uit. Iedere kamer is ongeveer 12m2 groot en heeft een balkon. De vloeren hebben daar tegels in plaats van het beton waar wij op leven. Ook zijn de badkamer en toiletten betegeld. Het zal daar dus beter schoon te houden zijn dan hier, maar we vermoeden dat het na een aantal jaren net zo afgeleefd zal zijn dan hier. Dat los je door wat tegels en sanitair helaas niet op. Inmiddels zijn ze achter dat gebouw ook weer aan het bouwen en we hebben gisteren geleerd dat daar nog een nieuw hostel komt. Het schijnt een jaar te duren, maar de hutjes die ze bouwen hebben ze binnen een paar uur staan, dus we zijn benieuwd hoe ver ze zijn als we hier weggaan.

Vrijdag, 11-07. Het leventje in Sevagram begint al langzaam te wennen. Hoewel het tijdsverschil van 3,5u nog wel merkbaar is (en zich uit door 's avonds te lang op te blijven en 's ochtends niet op kunnen staan), gaat het steeds beter. Vandaag was het rustig in de labour room (net zoals gisteren eigenlijk) en hebben we de hele ochtend met Imran gepraat over anamnese. Hierbij ging het ook heel veel over cultuur en het kastensysteem omdat dat de anamnese beinvloedt. We merken dat het nogal ingewikkeld is om te begrijpen hoe sommige dingen hier werken. Het is namelijk o.a. van de naam afleidbaar uit welke caste iemand komt. Verder hebben we ook over Imran's vrouw en hun huwelijk gepraat en hij heeft ons foto's laten zien. Dit alles gewoon allemaal midden in de labourroom want dat kan hier. Hij heeft ons ook belooft dat ie ons naar Bapu Koti mee gaat nemen, samen met zijn vrouw. Verder is ook hij heel vriendelijk en als we ergens naartoe wilden, moesten we zijn vrouw maar bellen want ze was op dit moment toch veel vrij.
Smiddags was weer presentatie van cijfers, ik hoop dat dit nu eindelijk over is, want voor ons is het niet echt interessant. Omdat niemand ons schoolsysteem lijkt te snappen, hebben we afgesproken dat we woensdag een presentatie geven. Daarna hebben we weer onze dagelijkse boodschappen gedaan, waarbij we merken dat we al bekend beginnen te raken in het dorp. Op de terugweg kwamen we Dr. Tayade tegen. Ze vertelde dat ze zondag een congres organiseert over communicatie en zou het leuk vinden als we ook kwamen. Aangezien we ons soort van verplicht voelden om te komen, gaan we dus zondag van half 9 tot 8u een 'Indiase workshop communicatie' meemaken. Ik ben benieuwd hoe het eraan toe zal gaan, en of het verstaanbaar gaat zijn voor ons aangezien iedereen een zwaar accent heeft hier. We gaan wel voor het eerst een Indiaas ontbijt meemaken en op zich ben ik wel benieuwd wat men hier eet.
Toen we bij het hostel aankwamen was er net snacktime. Dit keer hadden ze een soort van pittige eiermie. Aangezien we het heel lekker vonden hebben we meteen gevraagd of ze wat wilden bewaren als avondeten. Gelukkig kon dit en voor het eerst sinds we hier zijn hebben we hier in het hostel iets anders dan rijst op. Daarna volgde het inmiddels vaste ritueel van attendance melden, douchen, relaxen en slapen, want morgen is het gewoon weer een werkdag voor ons...

Zaterdag 12-07. Vanochtend moesten we werken, maar omdat we aan de workshop mee gaan doen moesten we ons eerst melden bij Dr. Tayade. Daar moesten we onze gegevens achterlaten en alvast ons eigen certificaat tekenen. Omdat we zondag de hele dag aan de workshop zouden deelnemen hebben we 's middags toch maar vrij genomen en zijn we met de vrouw van Imran, Selma naar Wardha geweest. Voor het eerst in een riskja... Het is toch wat gammeler dan dat het er van een afstandje uitziet, maar het gaat stiekem best wel snel. Het was een leuke ervaring, en over een aantal weken zullen we niet meer beter weten omdat dit echt het standaard vervoersmiddel is als je geen brommer hebt. Wardha was leuk maar nog drukker en smeriger dan Sevagram. Er was wat meer keuze tussen winkels, hoewel ze er niet heel veel meer of andere producten verkopen. Wel verkopen ze hier stoffen waar je dan zelf een kledingstuk van kunt laten maken, meestal sari of kurti. In de winkels hebben ze hoge kasten vol met allerlei stoffen in de meest prachtige kleuren en stijlen. Wij hebben uiteindelijk 3 mooie satijnen stoffen gekocht, waar we een jurk en een blouse van willen laten maken. We weten nog niet waar we dat het beste kunnen laten doen. Ik heb daarom besloten om nog even af te wachten maar Camille heeft toch de gok genomen om in Sevagram een kledingmaker te benaderen. Normaal gezien maakt hij standaard herenblousjes maar aangezien ze duidelijk heeft laten zien hoe ze het wil, zijn we benieuwd of ze krijgt wat ze wil. Ze mag hem dinsdag ophalen dus het blijft nog even afwachten.
Omdat we zondag een drukke dag zouden hebben, zijn we 's avonds in het hostel gebleven. Daar hebben we de lokale 'Dancing with stars' gekeken en wat Bollywood muziek geluisterd. Het is grappig om te zien dat ze de techno en electro stuff uit de rest van de wereld toch weten te integreren met traditionele Indische muziek en het klinkt nog niet eens zo slecht als je zou verwachten.

Zondag 13-07. De dag van de workshop... Aangezien we om 8u sharp zouden beginnen, moesten we al vroeg uit ons bed. Toen we er om 8u waren, stond het ontbijt echter nog niet klaar... Om half 9 zou het programma beginnen maar uiteraard waren we niet op tijd klaar met eten. Er stonden 's ochtends 2 lezingen gepland en daarna een inauguratie. Dit was best wel speciaal om mee te maken, alles gaat hier zo formeel. Als er een professor binnenkomt gaat iedereen staan. Er stond ook een lang bureau met alle naambordjes van de belangrijke personen en gastsprekers. Tijdens de ceremonie werd er gezongen en gebeden en werden er bloemen en kaarsen aangestoken om de belangrijke stichters van het ziekenhuis te eren. Camille mocht ook een kaars aansteken, voor het internationale aanzicht. Daarna volgden er nog meer lezingen en tegen de tijd dat we gingen lunchen was het programma al een uur uitgelopen. Uiteindelijk hebben we alle verdere pauzes overgeslagen waardoor we rond 18.00u klaar waren. Toen kregen we nog allemaal een certificaat als bewijs van deelname. Omdat het schijnbaar heel bijzonder is dat wij deze workshop hebben meegedaan moesten wij nog apart met alle sprekers op de foto. Het is blijkbaar een echte eer om een buitenlander in je omgeving te hebben en deze wegwijs te maken. Iedere spreker krijgt trouwens een 'token', een troffee als dank voor hun aanwezigheid. Nu snappen we ook dat er in het kantoor van Dr. Tayade zoveel prijzen staan, als je zelfs hiervoor een beeld krijgt.
Inhoudelijk was de workshop niet om over naar huis te schrijven. Het was voor ons in feite alleen maar herhaling van wat we tot nu toe in Maastricht geleerd hebben, alleen dan versimpeld. Er was ook een presentatie over hoe je een presentatie geeft, maar aangezien we dit de afgelopen jaren regelmatig hebben gedaan, was dit niets nieuws. Het was dan ook voor ons niet echt nuttig en we balen dat we onze zondag niet anders hebben kunnen besteden. Gelukkig komen er nog genoeg zondagen waarop we hopelijk wel leuke dingen kunnen gaan bezichtigen.

Ps. Er is ook al een tweede reisverslag maar door technische problemen hebben veel mensen dit gemist...
Foto's zullen volgen...