De eerste indrukken

Maandag 07-07. Omdat we niet wisten hoelaat we verwacht werden bij de Dean, zijn we rond half 10 vanochtend naar beneden naar het kantoortje gelopen. Vanuit daar werden we naar 'the Dean's office' gestuurd (uiteraard met onze persoonlijke escorte). Daar werden we aan een tafeltje neergezet. Na het invullen van het benodigde papierwerk waren we klaar. Toen kregen we te horen dat de Dean er vandaag niet was en dat hij morgen ons zou ontmoeten. Zij hadden erop gerekend dat we vandaag pas zouden aankomen, dus er was ook niemand in het ziekenhuis op de hoogte. Conclusie was dus dat we vandaag alweer vrij waren. Omdat ik als bezige bij het liefst druk bezig ben, is dit wel even afschakelen voor mij. Zoveel vrije tijd ben ik niet gewend en ik sta dan ook te springen om eindelijk aan de slag te kunnen! We hebben tot nu toe vrijwel alleen nog maar op onze kamer gehangen omdat we niet alleen over straat kunnen en dus niet de omgeving kunnen gaan verkennen.
Vanmiddag hebben we eindelijk de internet codes gekregen dus we hebben nu weer mogelijkheid tot contact met Nederland. Ook heeft Camille ervoor gezorgd dat alle ramen die dat nog niet hadden, nu voorzien zijn van horren. Het wordt ondertussen best wel een paleisje vergeleken met de kamers van de andere studenten hier. Er wordt zelfs voor ons speciaal minder pittig gekookt. Hoewel ik het eten hier goed te eten vind, kan ik me best voorstellen dat ik dit geen 8 weken vol ga houden. Gelukkig hebben we gisteravond Ushma ontmoet, een meisje dat hier inmiddels al 3 jaar studeert en veel van de omgeving (en dus restaurantjes) afweet. Zij was helemaal enthousiast en we mochten meteen haar kamer zien. Aangezien iedereen hier dezelfde 10 m2 heeft, is het echt aan de studentes om het zo mooi en leefbaar mogelijk te maken. Ze leven normaal gezien op een betonnen vloer maar Ushma had ervoor gezorgd dat ze zeil op de grond had, dat maakte het meteen een heel stuk mooier. Ze heeft ons veel verteld over de cultuur en tradities hier en ze wil graag met ons op pad om de omgeving te laten zien en in een riksja naar Wardha te reizen.
Vanmiddag mochten we voor het eerst zelfstandig boodschappen gaan doen in de winkel waar we gisteren ook zijn geweest. Het was bevrijdend om eindelijk onze eigen weg te kunnen gaan maar ook beangstigend omdat we nog steeds een attractie zijn en mensen ons zelfs achtervolgen. Maar alles is goedgekomen en we hebben onze spulletjes bij elkaar weten te krijgen. We hebben er zelfs nog iets extra's aan over gehouden, nl een henna tattoo. Een van de medewerkers uit de winkel had dit op haar handen en toen we zeiden dat we het mooi vonden, kwam ze meteen met een soort stift aanzetten. Ze heeft ons toen meteen beiden een hennatattoo gegeven. Het ziet er heel mooi uit, al is het bij ons wat roder dan bij de meeste mensen hier, vanwege onze huidskleur. Aangezien de lokale informatie over hoelang het blijft zitten, sterk uiteen loopt ben ik benieuwd. We krijgen er hier in elk geval geen problemen mee in het ziekenhuis omdat iedereen het heeft. In Nederland zouden ze daar heel anders mee omgaan en zijn zichtbare tattoo's ten strengste verboden als arts.
Vanavond zijn we samen met Ushma en een vriend van haar (Hardik, ja hij schaamt zich er zelf ook voor) gaan uit eten in Wardha. Toen we de poort uit wilden lopen zei de guard (de vrouw die aan de poort zit en controleert wie weggaat en binnenkomt) dat nu we een Hennatattoo hadden, we ook nieuwe, echte Indiase kleren moesten kopen. Voor nu gaat ons dat nog wat te ver maar binnenkort zullen we het zeker proberen.
Aangezien Hardik een eigen auto heeft was het een luxe trip. Ze hebben ons wat herkenningspunten laten zien en daarna zijn we naar hun favoriete veg restaurant gegaan. Daar hebben we allerlei Indiase gerechten geprobeerd waarvan ik de naam nu alweer vergeten ben. Alles heeft hier een naam die voor ons zeer onmogelijk klinkt... Ushma en Hardik hebben vroeger gedate maar dat is stukgelopen en nu zijn ze goede vrienden. Het is grappig om te zien hoe ze met elkaar omgaan. Ushma is echt de baas en Hardik laat zich alles zeggen, behalve als het op muzieksmaak aankomt. Hij is ook in Europa geweest dus kent de westerse muziek ook en is groot fan. Het is echt hilarisch om hem mee te horen zingen, dan gaat hij helemaal los! Op de terugweg zijn we even langs Bapu Kuti gereden, de plaats van waaruit Gandhi gewoond heeft en zijn ideeën verder verkondigde. Omdat het donker was konden we niet zoveel zien, maar we gaan er zeker nog eens heen om beter te kijken. Het was echt heel gezellig vanavond en ik hoop dat we nog vaak dit soort tripjes gaan maken. Er is ons verteld dat we alles wat hier gebeurt binnen twee weken normaal zullen vinden, en daarom probeer ik nu al zoveel mogelijk verschillen op te noemen voordat ik ze niet meer opmerk.

Cultuurverschillen:
Voor het eerst in India zijnde is het me opgevallen dat iedereen hier met z'n hoofd wiegt als je iets verteld of vraagt. Het lijkt een beetje op z'n hondje dat je voor in de auto hebt staan en dat z'n hoofd van links naar rechts wiegt; ik kan het helaas niet anders beschrijven. We wisten tot nu toe niet wat het betekende maar schijnbaar betekent het zoiets als: ik ben het met je eens. Ze doen het echt bij vrijwel alles wat je zegt, en het ziet heel komisch uit. We hebben het geprobeerd om na te doen maar zoals de Indiërs het doen kunnen wij het toch echt niet. Nog wat weekjes oefenen dus ;)
Vanochtend werd ik wakker en rook ik naar India. Dit klinkt misschien heel raar maar is echt zo. Alles heeft hier een hele typische geur die je misschien nog wel het beste kunt beschrijven als de geur van muffe, oude wierook. Dit klinkt heel vies maar valt best mee. En jij en je kleren gaan er dus vanzelf ook naar ruiken. Erg vind ik het niet, want het is iets wat nu eenmaal bij het land hoort.
Het eten hier is heel anders dan in Nederland. Het is niet alleen veel pittiger (waar ik overigens veel minder moeite mee heb dan Camille) maar niks is hier herkenbaar voor ons. Als we op een menukaart kijken herkennen we alleen de burgers en de pizza's, maar die bewaar ik wel weer voor thuis. De namen van de echte Indiase gerechten zeggen me helemaal niks en dus eten we maar gewoon wat ons voorgezet wordt of wat voor ons grappig klinkt. Verder is het heel moeilijk om aan de mensen hier uit te leggen waarom wij niet alles kunnen eten wat zij eten. Ze knikken wel ja maar snappen er volgens mij geen snars van.
Het verschil tussen mannen en vrouwen hier is hetzelfde als in Nederland 25 jaar geleden. Mannen zijn mannen dus moeten werken, vrouwen moeten voor de kinderen zorgen. Ook de hostels zijn nog gescheiden; wij zitten hier alleen maar tussen de meisjes. Toch is er inmiddels ook hier een revolutie gaande gezien het grote aantal meisjes dat hier studeert. Het klassensysteem is hier nog duidelijk aanwezig en mensen van een lagere afkomst zie je hier dan ook vrij weinig. De meeste meisjes hebben ouders die ofwel arts dan wel leraar zijn omdat dat de beroepen zijn die het hoogst in aanzien staan. Een arts is hier echt een god schijnbaar. Maar als ik hier wat ervaring mee heb zal ik hier vast nog wel wat meer over vertellen.
Het verkeer blijft ook nog een raar fenomeen voor mij. Vanwege de Britse koloniale geschiedenis rijdt men hier aan de linkerkant van de weg. En dat gaat er niet bepaald aan toe zoals in Nederland. Daar is alles perfect georganiseerd en zijn regels niet bedacht om ze te breken. Hier zijn er naar mijn mening geen regels. De infrastructuur is hier minimaal. Er zijn wel geasfalteerde wegen maar verkeersborden is nog een stap te ver. Een snelweg is te herkennen aan het feit dat er een scheiding tussen de weghelften zit, in de vorm van betonnen bloembakken. Deze zijn er voornamelijk om te voorkomen dat iedereen op willekeurige plekken op de straat gaat omkeren. Wegmarkering kent men hier niet en ik denk niet dat iemand hier weet wat een rijstrook is. Het verkeer bestaat uit alles wat maar enigszins bestuurbaar is en varieert van houten karren met koeien tot vrachtwagen-achtige voertuigen. De verhouding brommers en mensen is denk ik 1 op 1. En claxonneren doet ieder individu ongeveer 50x per kilometer. Dit komt voornamelijk omdat er geen rijstroken zijn en al het verkeer zich dus kriskras op de weghelft bevindt. Links of rechts inhalen maakt hier allemaal niet uit, zolang je maar flink toetert als je voorbij gaat. En dit geldt alleen nog maar voor Sevagram... Ik ben benieuwd hoe dit in Mumbai of Delhi verloopt. Een ding weet ik zeker, zelfs een fiets durf ik hier nog niet te besturen!

Dinsdag 08-07. Vanochtend hebben we eindelijk de Dean ontmoet. Iedereen doet heel eerbiedig tegen hem, schijnbaar heb je het hier helemaal gemaakt als je Dean bent. Hij heeft een kantoortje dat in vergelijking met de rest zeer luxe is. Hij heeft een groot bureau en een zithoek en zelfs iemand die regelmatig wat water en koekjes komt brengen. Iedereen had ons gezegd dat de Dean veel zou gaan vertellen over de streek, Gandhi en de geschiedenis van het ziekenhuis. Maar vandaag had hij er niet zoveel zin in denk ik want daar heeft hij nog niks van verteld. Hij hield het zelfs relatief kort en bij de normale beleefdheidsvragen hier in India (how are you, how is the madam, are there any problems, if problems then call me, and so on). Ook vond hij onze henna-tattoo interessant, al vind iedereen het hier vooral grappig dat het bij ons rood is terwijl het bij hen altijd bruinig is. Dit komt vooral door het huidkleurverschil denken we, maar we hopen dat hij nog wat bruiner bijkleurt omdat het nu felrood is.
Tijdens ons gesprek met de Dean hebben we ook het hoofd van de Gynaecology Departement ontmoet. Ze had ons gezegd dat we na het gesprek haar moesten komen zoeken in de Outpatient Departement van het ziekenhuis. Dat bleek nog een grotere uitdaging dan we dachten aangezien we het geschrift hier niet kunnen lezen en het ziekenhuis toch wat groter is dan we dachten. We zijn uiteindelijk na veel vragen terecht gekomen bij de 'afdeling' gynaecologie. Het is niet echt een standaard afdeling zoals in Nederland en er staan ook gewoon bedden op de gang. De Outpatient Departement lag aan de andere kant van het ziekenhuis maar die hebben we uiteindelijk ook gevonden. Het komt overeen met een Nederlandse polikliniek, al is het verder totaal niet vergelijkbaar. De wachtruimte puilt uit van de mensen en je naam wordt omgeroepen vanwege de herrie. Als je eenmaal in het artsenkamertje komt dan staan er nog zo'n 10 andere patiënten in die kamer en de dokter helpt je terwijl die mensen erbij staan. Daar zat ook de vrouw waarnaar wij op zoek waren maar aangezien ze het zo druk had werden we in een leeg kamertje neergezet. Na een halfuurtje wachten had ze even tijd en kwam ze ons vertellen dat we ons om half 4 moesten melden voor een lecture en ze had ook een PG (arts-assistent) van de gang getrokken die ons moest rondleiden over de afdeling. Omdat het inmiddels lunchtijd was hebben we eerst wat gegeten in het hostel en zijn we daarna teruggekeerd voor de rondleiding.
De afdeling bestaat uit verschillende kamers waar mensen ingedeeld worden op ziektebeeld. Je hebt o.a. een eclampsia room, heart disease room, septic room en post-operative room. De kamer waar wij het eerst terecht zullen komen is de labour room (verloskamer). Ook daar hebben we vandaag een glimp van mogen opvangen. Het is een kamer met ongeveer 8 bedden waar vrouwen tegelijkertijd liggen te bevallen. Aangezien ik hier de rest van de week nog ben, zullen alle verhalen tzt wel volgen. De lezing was meer een presentatie over cijfers op het Departement. Er worden ongeveer 600 baby's per maand (!) geboren waarvan er ongeveer 12 het niet overleven. Moedersterfte in die maand was 1. Het valt dus nog wel mee met het sterftecijfer hier, maar de vraag is wel hoe betrouwbaar deze cijfers zijn. Tijdens de presentatie kwam ook naar voren dat er nogal wat medische fouten gemaakt worden waarvoor ze door het hoofd hard aangepakt werden. We kregen de indruk dat deze PG's niet veel meer theoretische kennis hebben dan dat wij doen, maar we zullen morgen testen hoeveel hiervan klopt.
Toen we terugkwamen in het hostel zagen we iemand met een soort van tosti. Omdat we het Nederlandse eten toch langzaam beginnen te missen, werden we enthousiast. Toen we ook nog iemand met een soort burger zagen, hadden we besloten dat we ook maar even poolshoogte in de keuken gingen nemen. Daar hebben ze vervolgens voor ons een burger en een tosti met omelet voor ons klaargemaakt. Het smaakte heerlijk en het is een welkome afwisseling als je alleen maar rijst met ondefinieerbare sauzen eet.