Even een update

Dinsdag 15-07. Gisteren begon onze dag lekker Nederlands. Het meisje van enkele kamers verder had ons zondag beloofd om wat melk te kopen (schijnbaar komen ze hier iedere ochtend aan de deur...) en die voor ons te koken zodat we hem konden drinken. We hebben dus voor het eerst sinds tijden (zo voelt het voor ons) iets typisch Nederlands gehad. Ze had zelfs iets dat op cacaopoeder leek, wat we in onze melk konden doen. In ruil voor haar goede daad hebben we beloofd dat we een keer pannenkoeken voor haar en haar vrienden gaan maken. Toen we in het ziekenhuis kwamen, was het heel rustig in de labour room en hebben we eigenlijk nauwelijks iets gedaan. Dat kwam ook omdat Imran er niet was. Het is jammer dat verder niemand echt Engels spreekt of de moeite neemt om ons iets uit te leggen. Wel hebben we nog een bevalling gezien. We blijven ons verbazen over de snelheid waarmee dit gaat. Omdat het zo rustig was hebben we 's middags maar aan onze presentatie gewerkt. Het is nog best moeilijk een goede presentatie in elkaar te zetten als je niet weet wat het niveau hier is. 'S avonds ben ik bezig geweest met het plannen van onze reis. Het is nog niet zo simpel om uit alle mooie en leuke dingen de meest leuke te kiezen. Helaas kunnen we echt niet alles zien, en moeten er dus wel keuzes worden gemaakt. Gelukkig heb ik een goede reisgids meegenomen, waarop ik wel durf te vertrouwen. Omdat we merken dat onze levensstijl van lang opblijven toch wel z'n tol begint te eisen, zijn we 's avonds lekker vroeg ons bedje in gedoken.
Vandaag is het regenseizoen begonnen, en hoe... Het kwam vanochtend met bakken uit de hemel gestort. Omdat we toch echt naar het ziekenhuis moesten, zijn we eerst gaan vragen of we een paraplu konden lenen. Gelukkig hadden we er snel 2 gevonden. Die bleken alleen niet echt te helpen want het regende zo hard dat het water tot onze knieen opspatte. Vandaag was het in de labour room al iets spannender voor ons. Imran heeft ons 's ochtends weer het een en ander verteld over het leven in en rond het ziekenhuis. Ook stond er een keizersnede op de planning waarbij we mee zijn geweest. Ik mocht weer meedoen, en langzaam maar zeker mag ik wat meer assisteren en doen. Als de wond van deze vrouw er niet mooi uit komt te zien, ligt dat aan mij ;) 'S middags regende het mogelijk nog harder en kwamen we als verzopen katten thuis. Toen we gegeten hadden en weer terug konden, waren we nog niet opgedroogd. Maar het was ook nog niet gestopt met regenen dus het maakte allemaal niet meer uit. 'S middags hadden we weer onderwijs en gelukkig had het dit keer echt een thema dat met gynaecologie te maken had. Hoewel we nog steeds niet alles verstaan, begrepen we wel al beter waar ze het over hadden. De presentatieskills van de PG's hier zijn om te janken, en de professoren zijn ook best wel kritisch. Er wordt flink geschreeuwd en terecht gewezen, wat bijna zielig was om te zien. PG's hebben het hier echt wel druk zegt iedereen, alleen zijn we er nog niet helemaal achter met wat ze zo druk zijn. Waarschijnlijk ligt het werktempo en niveau vele malen lager dan dat van een Nederlandse arts-assistent. Toen we klaar waren bleek dat het eindelijk gestopt was met regenen en konden we dus onze boodschappen doen zonder nat te worden. Vandaag konden we Camille's blouse ophalen, althans dat dachten we. Toen we bij de kledingmaker aankwamen bleek dat de stof er nog ongeroerd lag. Schijnbaar was hij te kort om een blouse van te maken, maar wij vonden 1,5m voor een blousje toch al best ruim.
'S avonds zijn we gaan uit eten bij het cafeetje hiernaast. We hebben allerlei nieuwe dingen geprobeert maar zijn er nog niet uit wat we nu wel of niet hier moeten nemen. Alles is hier gemaakt van rijst, dus het is moeilijk om iets te vinden dat anders smaakt en niet te pittig is. Wel heeft iemand ons fried Maggi aangeraden, dat is een soort noedels. Binnenkort gaan we terug om het te proberen. Toen we thuiskwamen hebben we een hele poos staan te vertellen met de meidengroep die op onze gang woont. Uiteindelijk hebben we, vanwege de insecten, het gesprek in onze kamer verder gezet. Uiteraard ging het over cultuurverschillen en rare dingen die we hier meemaken. Het was erg gezellig en voordat we het doorhadden ook wel erg laat geworden. We zijn toen maar vlug gaan slapen.

Woensdag, 16-07. Vandaag was de dag van onze presentatie, en gisteren zijn we na het onderwijs nog even de bieb ingedoken met Dr. Mandar om onze presentatie so far te laten zien. Daar bleek al gauw dat een kaart van de wereld en Nederland niet genoeg was, omdat hij dacht dat we uit Denemarken kwamen. Ook bleek het hele punt van de presentatie niet te begrijpen. Daarom hadden we vandaag besloten om onze presentatie toch nog flink wat te wijzigen, waar we zo ongeveer de hele ochtend mee bezig zijn geweest omdat de computers in de bieb niet zo snel zijn.
'S middags heeft Camille me het prachtige dakterras laten zien dat ze gisteren ontdekt heeft. Je kunt er heel ver kijken en in de verte tekenen de bergen zich af tegen de horizon. De zon scheen er heerlijk en dit is waarschijnlijk de enige plaats waar we niet als enige in onze korte broek zitten. We hebben heerlijk geluncht onder het genot van het mooie uitzicht. Toen we weer terug op onze kamer waren en ik de presentatie nog een keer probeerde te openen, bleek dat die de nieuwe versie niet had opgeslagen. Toen zijn we als een malle naar het ziekenhuis vertrokken om de presentatie toch nog aan te passen. De computer aldaar opende echter wel meteen de goede presentatie. Ons haasten was dus voor niks geweest. We hadden zelfs nog tijd over en hebben tot half 4 gewacht omdat we dachten dat toen het onderwijs zou beginnen. We hadden echter een fout gemaakt in ons time-management want het begon om 3 uur. Toen we binnen kwamen waren ze dus al bezig met een presentatie. Door dit misverstand is onze presentatie verplaatst naar vrijdag. Na vele malen onze excuses aangeboden te hebbn, zijn we met Dr. Tayade naar haar kantoor gegaan om te praten over een mogelijke exchange naar Nederland. Naar aanleiding van onze verhalen over de verschillen in het ziekenhuis is ze benieuwd geworden naar ons systeem en wil ze graag naar Maastricht komen om te zien hoe het er daar aan toe gaat. Omdat we niet precies weten wat de mogelijkheden vanuit Maastricht zijn, zullen we dit verder met onze uni gaan oppakken. Als afsluiting van de dag zijn we met Dr. Mandar wat gaan drinken in het cafeetje hiernaast. Omdat we toch wel honger hadden, hebben we ook meteen de fried Maggie uitgeprobeerd en het was het eerste gerecht hier waarover we enthousiast waren.
Toen we thuiskwamen, probeerde ik de gordijnen dicht te doen omdat het schemerde. Dat ging niet geheel zoals gepland omdat blijkbaar onze huissalamander zich hier had verstopt en zich zo bedreigd voelde dat ie maar in mijn vinger beet. Natuurlijk schrok ik me dood en met een flinke gil en wapperen van mijn handen liet ie toch los. Gelukkig heeft ie niet doorgebeten, want niemand van de meiden hier kon me vertellen wat ik dan had moeten doen omdat het schijnbaar niet zo veel voorkomend is dat een salamander je bijt.

Vrijdag 18-07.
Gisterochtend was het druk in de labourroom. We hebben weer een bevalling gezien, alleen verliep deze net iets anders dan gewoonlijk. De baby had last van bradycardieen (traag hartritme) waardoor hij snel geboren moest worden. Echter de bevalling wou niet vlotten. Uiteindelijk hebben ze met fortex (2 giga haken die om het hoofd van het kind worden geplaatst) waarop brute kracht werd uitgeoefend (aka de gynaecoloog hing met zijn volle gewicht aan die tang) en iemand die druk uitoefende op de buik (aka iemand die vol op de buik hing) de baby toch via natuurlijke weg geboren laten worden. We hebben elkaar meermaals aangekeken, compleet verbaasd van de gang van zaken... Er was nog een bevalling gaande ondertussen maar deze werd gecompliceerd doordat het hoofd van de baby verkeerd lag en dus niet natuurlijk geboren kon worden. Na lang persen werd deze vrouw dus alsnog naar OK gebracht. Daarna stond er nog een sectio op. Uiteraard zijn we weer mee gegaan naar OK om te helpen. Tussendoor hadden we ook nog een gesprek met Dr. Poonam over ons theoriegedeelte. Ze vond het belangrijk dat we ook wat theorie leren dus heeft ze voor ons geregeld dat we theorielessen krijgen van de professoren. Er is afgesproken om maandag en donderdagmiddag theorieles te krijgen. Smiddags zou zij de les geven en de andere onderwerpen en tijdstippen zou ze nog wel laten weten. Maar natuurlijk had ze voor vandaag ook nog geen tijdstip en ze zou ons nog wel wat laten weten. 'S middags zijn we gaan lunchen, weer op het dak. Dit keer was het weer ons echter minder goed gezind en halverwege de lunch moesten we naar beneden vluchten omdat we in een tropische regenbui zaten. 'S middags konden we natuurlijk Dr. Poonam niet vinden en uiteindelijk bleek dat ze in een vergadering zat. Dus toen bleek dat ze niet meer terug zou komen vandaag zijn we toch maar weer huiswaarts gekeerd.
Vandaag hebben we best een drukke dag achter de boeg. Vanochtend zijn we weer in de labourroom geweest. Daar kwamen we Dr. Poonam tegen, die ons toen maar even snel een introductie tot eclampsie gaf. Daarna stuurde ze ons naar de bieb om een specifiek boek te halen dat we door moesten lezen. Als brave studenten hebben we dat toen maar gedaan. Daarna hebben we in de labourroom gestudeerd en kregen we nog wat uitleg van Imran. Net toen we wilden gaan lunchen belde Dr. Poonam op dat ze onze theorieles wou vervolgen. Toen we daar aankwamen vroeg ze meteen of we al gegeten hadden en bestelde ze samosa voor ons. Dat is een zeer bekend product hier in de regio, uiteraard zeer spicy maar wel heel lekker en niet gemaakt van rijst! 'S middags zouden we dan eindelijk onze presentatie geven, maar net toen we alles opgestart hadden viel de stroom uit. Dit duurde ongeveer een kwartier maar daarna hebben we onze presentatie toch kunnen geven. Ik weet niet goed wat ze ervan vonden aangezien een groot deel sliep en het ander deel zeer geinteresseerd vragen stelde... Uiteindelijk kregen we nog de vraag of het mogelijk was voor de Indische studenten en stafleden om naar Nederland op uitwisseling te gaan. Aangezien we dit niet weten hebben we afgesproken om dit na te vragen aan de universiteit. Na onze presentatie raakten we aan de praat over onze cultuur en eetgewoonten. Daarop besloot een van de dokters (ik vergeet steeds zijn naam) om ons mee te nemen naar de vismarkt in Wardha, maar eerst moesten we natuurlijk wat gaan eten bij het coffee huis. De vrouw van de dokter en Mandar besloten ook om mee te gaan. De autorit was zeer apart want met de combinatie van Indische muziek en de drukte van brommers en alles anders wat kan rijden op de weg had ik even echt een India-gevoel. Dat had ik ook wel even nodig. De afgelopen dagen waren we wat teleurgesteld over de gang van zaken hier. Omdat er hier niks te doen is en we niet alleen het dorp uit mogen zitten we vrijwel elke avond op ons kamer. Goed voor ons reisverslag zoals je merkt, maar slecht voor onze reiservaring. Gelukkig voelt het na vandaag een stuk beter. De vismarkt was wel een beleving. Er zijn tientallen kramen met allerlei soorten vissen, van garnalen tot kreeften en vissen van ruim een meter lang. Door de hoeveelheid vliegen en de warmte durfden we het niet aan om een stuk mee te nemen. Eenmaal in de auto reden we opeens in een richting die we niet helemaal herkenden. We vertrouwden de dokters wel en hebben maar gewoon afgewacht wat zou gebeuren. Uiteindelijk bleek dat ze ons meegenomen hadden naar Paunar, een nabijgelegen dorp. Dit dorp herkende ik van mijn reisggids en ik wist dus dat ze ons meegenomen hadden naar de ashram van een vriend van Gandhi en de plek waar de as van beiden verstrooid is. Het was een hele mooie plek aan de rivier met keien aan de oevers. Hier kon je overheen lopen want het heeft nog niet zoveel geregend en dus staat het water nog best wel laag. Als het een aantal dagen of weken goed regent kan het waterpijl blijkbaar ruim 3m stijgen. Nadat ze ons deze mooie plek hebben laten zien en we nog een groepsfoto hebben gemaakt als herinnering zijn we teruggekeerd naar Sevagram. De dokter die ons meegenomen had, was on duty en er stonden inmiddels 3 keizersnedes gepland. Hij vroeg aan ons of we meewilden en aangezien ik toch niets anders had te doen ben ik meegegaan. Helaas begonnen de keizersnedes vrij laat waardoor ik niet mee mocht doen. Ik moest immers om half 10 weer in het hostel zijn vanwege de attendance. Maar ik heb nu wel gezien dat er een groot verschil tussen de manier en vooral secuurheid van de operatie zit. Omdat het avondeten erbij ingeschoten is, gaan we nu maar weer verder met ons fruitdieet. Morgen hebben we wat leuke dingen gepland zoals een bezoek aan Bapu Koti, het verblijf van Gandhi.

Zaterdag 19-07.
Vandaag hebben we gespijbeld. Eigenlijk was het een gewone werkdag, maar we hebben besloten om niet naar het ziekenhuis te gaan. Vanochtend hebben we heerlijk uitgeslapen en daarna heb ik me maar eens toegelegd op de was. Helaas kon niet alles in een keer omdat we niet zoveel waslijn hebben. 'S middags zijn we met het hoofd van anaesthesie naar Bapu Koti geweest, de plaats van waaruit Gandhi zijn activiteiten ivm onafhankelijkheid van India heeft opgezet. Het was erg leerzaam en Gandhi was een veel modernere man dan we verwacht hadden. Hij had zelfs een moderne badkuip die hij ingevoerd had vanuit Engeland. Verder hebben we nog een tentoonstelling van Gandhi bezocht. Daarna nam de dokter ons mee naar Wardha, naar een boeddhistische tempel die helaas dicht was. Verderop lag een heel mooi, groot wit gebouw. We zijn ook nog naar een andere toeristische plek gereden met mooie tuinen en een muur die de tekst van een heilig boek bevatte. Het was een gezellige dag, maar de dokter was wel een beetje vreemd. Hij was heel vriendelijk en heeft ons veel over de omgeving verteld, maar toch kregen we er een raar onderbuikgevoel bij. We weten nog niet helemaal wat we ervan moeten denken, zeker aangezien we net een bericht van dr. Tayade hebben gekregen dat we moeten oppassen met deze arts. Gelukkig hadden we om 5u een afspraak en moesten we weer terug naar Sevagram. Dat was op zich wel een mooi excuus om de middag te eindigen.
We hadden echter niet vertelt dat we samen met een meisje van het hostel naar Wardha zouden gaan om te shoppen. Gelukkig zijn we hem niet meer tegengekomen. Het shoppen was leuk, we hebben veel leuke winkeltjes gezien en leuke dingen gekocht. We hebben een hele tijd bij kraampjes met glazen armbanden gestaan en uiteindelijk is het voor ons beiden gelukt om passende armbanden te vinden in een kleur die we mooi vinden. Het was best moeilijk om passende armbanden te vinden aangezien wij schijnbaar ontzettend grote handen hebben in vergelijking met de indiers. Verder heb ik in een kledingwinkel nog een mooi blousje gekocht. En natuurlijk chocola want we blijven meiden en een echte goede reep chocola hebben we hier nog niet gevonden dus we blijven het proberen. Door het lange shoppen hadden we nog net wat tijd om te eten en omdat het meisje zo lief was geweest om ons mee te nemen naar Wardha hebben wij getracteerd. We zijn bij hetzelfde zaakje gaan eten als de eerste keer met Ushma en Hardik. Uiteraard hebben we weer een hoop nieuwe gerechten geprobeerd, en we hebben zelfs een hele maaltijd zonder rijst op. Hoewel het me nog niet tegenstaat, is het af en toe toch wel prettig om iets anders te eten. Omdat we al laat waren en nog terug moesten naar ons hostel, hebben we snel gegeten en een riksja naar huis genomen. Daar kwamen we gelukkig nog net op tijd voor de attendance aan.

Zondag 20-07. Vandaag hebben we een leuke dag gehad. 'S ochtends begon het rustig, met het verder wassen van mijn kleren want aangezien we maar 3m waslijn en 10 wasknijpers hebben past het niet in een keer. Omdat we afgesproken hadden dat we 's avonds pannenkoeken gingen maken met een aantal meiden moesten we nog wat boodschappen doen. Aangezien het zondag was moesten we echter wachten tot de winkels weer open gingen om 7uur. Dus we hebben de hele dag wat aangetut en veel met meiden die steeds naar onze kamer kwamen gezeten en gekletst. Het cultuurverschil brengt toch nog wel wat probleempjes met zich mee. Zo is het not done dat ik mijn pil gewoon op mijn nachtkastje bewaar. Ze staren ernaar maar durven er niks van te zeggen of vragen of ik een ziekte heb waarvoor ik die slik (PCOS). Ook lopen wij wel eens in een korte broek of een topje. We worden dan raar aangekeken als ze binnen komen lopen, maar we vinden niet dat dat ons probleem is. Tussendoor heb ik ook nog wat aan mijn reisplanning gedaan aangezien we wat wijzigingen gaan doorvoeren. Li-Anne en ik hebben de deadline op 1 augustus gezet voor de definitieve plekken die we gaan bezoeken. Dan kunnen we daarna hostels en treinen gaan boeken.
We hadden eerder deze week al een nieuw kadootje gekocht voor onze kleine vriend. Hij heeft nog niet heel vaak met zijn bal gespeeld maar waarschijnlijk is hij het ook niet gewend om speelgoed te hebben. Deze week hadden we een plastic vrachtwagen gekocht en een zak chips voor de werknemers, die inmiddels zelfs in de regen doorgaan met werken en timmeren. Omdat wij door de regen en de dichte winkels niet zoveel te doen hadden zijn we deze smiddags samen met madam Meta af gaan geven. Hij was alweer heel verlegen maar wel blij met zijn kado. We zijn te weten gekomen dat hij Bittu heet en nu 17 maanden oud is. Onze gok was dus nog niet zo slecht. We zijn benieuwd of we hem met zijn nieuwe truck gaan zien spelen.
Toen de winkels weer open waren zijn we melk en eieren gaan halen. Meel en suiker hadden we al gehaald. In de lokale supermarkt stond ons al 2 weken een klein potje Nutella aan te lachen en we hebben het vandaag eindelijk gekocht omdat deze nog goed was. Daarna zijn we meteen aan de slag gegaan met onze pannenkoeken. We zouden met z'n 4en gaan eten op Rashmi's kamer (meisje dat een paar deuren verder woont en regelmatig even binnen wipt) omdat zij een inductieplaatje heeft en een mooi tapijt waarop we kunnen zitten. Omdat Rashmi het wou leren hebben we haar het beslag laten maken. Dat ging natuurlijk ook Indian style aangezien mixers hier luxeproducten zijn. Dus alles werd zorgvuldig met de hand gekneed. Daarna was het aan Camille om de pannenkoeken te bakken en als een pro wist ze de pannenkoeken in de lucht te gooien. Dat was iets wat de dames hier nog nooit gezien hadden en ze schrokken dan ook toen ze het de eerste keer deed. Daarna was er alleen maar bewondering. Deze werd nog groter toen de eerste pannenkoek geproefd werd. De eerste is altijd de slechtste en daarna wordt het altijd beter, en dat vonden de meiden ook. Omdat we zoveel in huis hadden konden we flink varieren en waren er pannenkoeken met suiker, jam, banaan en kaas maar de overduidelijke favoriet was de Nutella (die ze hier niet eens kenden!). Rashmi was een zeer grote fan van de Nutella en riep bij iedere nieuwe pannenkoek dat daar chocola op moest. Inmiddels hebben we veel vrienden gemaakt in het hostel en die hadden we allemaal een stukje beloofd. Dus toen het tijd was voor attandance hebben we een bord met stukjes pannenkoek meegenomen naar beneden. Onderweg kwamen we allemaal bekenden tegen die we een stukje aanboden. Bij de deur van het kamertje voor attendance stond een hele groep meiden die we niet kenden, maar toch wou iedereen een stukje proberen. En aangezien iedereen het lekker vond maken we steeds meer vrienden in het hostel. Inmiddels was er voor onszelf vrij weinig over en hadden we nog niet iedereen die we wat beloofd hadden gezien dus hebben we nog beslag bij moeten maken. De kamer zat inmiddels helemaal onder de melk, boter en Nutella maar Rashmi had er zoveel plezier in dat ze het niet erg vond. Toen alle pannenkoeken gebakken waren was het een grote puinzooi, maar ze heeft de avond van haar leven gehad aangezien ze zo erg van chocola houdt. We hadden een aantal pannenkoeken bewaart voor iedereen die we nog iets beloofd hadden. Iets verder in de gang hadden een aantal meiden ook een etentje georganiseerd. Omdat 2 van de meiden met ons boodschappen waren gaan doen, hadden we hen ook iets beloofd. Zij hadden een typische Indiase maaltijd klaargemaakt en wij mochten natuurlijk ook een beetje proberen. Het was echt heel lekker en we hebben afgesproken dat we ook eens met hen koken. Zij vonden de pannenkoeken ook heel lekker en uiteraard waren de chocolade pannenkoeken weer favoriet. Als laatste zijn we naar het meisje dat ons naar Wardha had meegenomen geweest. Zij en haar vriendin hadden de eer om het bord leeg te eten. Ondertussen zagen we de kitten en de poes die hier in het hostel rondzwerven. De kitten heeft een aantal dagen geleden zijn voorpoot gebroken en buigt er sindsdien steeds doorheen. Omdat we het zielig vonden wilden we er al een aantal dagen iets aan doen. De meiden hier weten niet goed wat ze ermee moeten, maar ons leek het een goede optie om de poot te spalken. Dus ze kreeg een spalk aangemeten van een stukje hout en een rood lintje, vakkundig vastgebonden met een flinke laag tape. We hadden zo onze twijfels of het ging werken, maar het leek in ieder geval voor nu te werken. Omdat het inmiddels al laat was zijn we moe maar voldaan naar onze kamers terug gekeerd om een slaapje te doen.

Waarschijnlijk hebben jullie al gemerkt dat ik dit verslag van dag tot dag schrijf. Dit komt omdat ik het voornamelijk voor mezelf schrijf. Vanwege het verslag dat we voor onze opleiding moeten schrijven moeten we een dagboek bijhouden met alle dingen die we doen en leren. Omdat ik binnen 3 maanden niet meer weet wat ik wanneer gedaan heb en niet continue aan mijn verslag bezig wil zijn, los ik het dus zo op. Ook vind ik het leuk om dingen uitgebreid te benoemen zodat ik later het hele avontuur kan herbeleven. Ik heb dit tot nu toe van al mijn reizen gedaan en vind het mooi om een overzichtje van mijn belevenissen te hebben. Dus mocht het te saai zijn, lees het dan niet of skip wat dagen ;)
Ow ja en foto's... Op dit moment maken we vooral foto's met onze telefoons en is het moeilijk om ze op een computer of tablet te krijgen. Omdat het internet zo waardeloos is lukt het waarschijnlijk ook niet om ze te uploaden. En ik ben ook een beetje lui om ze een voor een te uploaden... Dus mocht je een beeld bij iets willen hebben, just ask... en dan kijk ik wel hoe ik het stuur. Een dezer dagen zal ik wel in de bieb verdwijnen om me erop toe te leggen.