Goede tijden en minder goede tijden

Woensdag 10-09. Eindelijk heb ik weer eens tijd om een verslagje te typen. Inmiddels zijn we begonnen met reizen en komen we tijd tekort om te eten, drinken en te slapen maar dat weegt voorlopig nog niet op tegen alle mooie avonturen die we beleven. Dit verslagje wordt een geheugentest aangezien we zoveel hebben meegemaakt in zulke korte tijd.
Na ons afscheid in Sevagram zijn we vertrokken naar een regenachtig Mumbai. Daar hebben we de avond op het vliegveld gespendeerd, wachtend op Li-Anne die uit Kuala Lumpur zou aankomen. Gelukkig hadden we vanuit het hostel een taxiservice geregeld want Li-Anne had flinke vertraging. De riksja die ons naar de taxi bracht had er alleen niet helemaal op gerekend dat we ook nog 3 grote tassen mee zouden hebben dus het werd een knusse bedoeling. Dat bleek ook in onze hostelkamer het geval te zijn, we hadden een 2-persoonskamer met extra bed en hadden na het plaatsen van onze tassen nog net genoeg ruimte om de badkamer te bereiken. De eerste dag zijn we de toeristische monumenten gaan verkennen maar uiteindelijk bleken wijzelf meer een attractie te zijn. Iedereen wou met ons op de foto, en toen we eenmaal gespot waren vergat iedereen de Gateway. Omdat men zelfs een rij begon te vormen om met ons op de foto te gaan, hebben we toch maar besloten om dit niet te doen. We hadden die dag verder besloten om rustig aan te doen en hebben het Vitoriaanse treinstation, de Gateway en de boulevard bezocht, waarna we een winkelstraat tegenkwamen en we natuurlijk goed geshopt hebben. We moesten duidelijk even wennen aan het westerse Mumbai met hoge taxiprijzen en oplichterij. Ook probeert iedereen je iets te verkopen. Toch zijn we zo goed geintegreerd dat we niet meteen naar de eerste de beste pizzatent zijn gerend, maar we hebben het bij Indisch gehouden. Nadat de winkels dichtgingen en we hadden gegeten zijn we teruggekeerd naar het hostel. De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om veel te kunnen zien. We hebben een aantal tempels en moskeeen bezocht. Helaas regende het zo hard dat we al bij de 2e bestemming doorweekt waren. Toen hebben we maar besloten om een taxichauffeur voor de rest van de dag te regelen. Die reed ons netjes van tempel naar tempel. Voor het avondeten zijn we toch maar even gaan omkleden, ook omdat we het inmiddels goed koud hadden. 'S avonds zijn we op aanraden van een vriend gaan uit eten bij een visrestaurant. Het sinds 2 maanden eten van krab en garnaal beviel ons uitstekend. De derde dag begon zonnig en aangezien we graag naar Elephanta wilden zijn we vroeg naar de Gateway vertrokken. Daar aangekomen bleek dat er geen boten gingen vanwege de hevige regenval 's nachts. De gids bleef maar aandringen en uiteindelijk hebben we ons laten overhalen om een tour door de slums te doen. Dit waren dezelfde slums als waar Slumdog Millionaire is opgenomen. We wilden deze tour graag doen om te zien hoe het in een slum eraantoe gaat en om te vergelijken met onze ervaringen in de villages. Hoewel het voor de meeste mensen waarschijnlijk schokkend is om te zien hoe deze mensen leven, viel het ons heel erg mee. Er is overal electriciteit en licht, de mensen zijn goed doorvoed en dragen allemaal kleren en slippers. Uiteindelijk heeft de gids ons ook nog meegenomen naar de Fisherman's village, waar iedereen erg aardig was. Verder was het heel schoon en rook het verdacht weinig naar vis, hoewel we toch echt hele bakken met verse garnalen hebben zien passeren. Omdat we de ervaring van een slum niet schokkend vonden heeft de gids ons ook nog naar een andere slum meegenomen. Dit bleek meer een fabriek te zijn, aangezien daar alle lakens en dekens van de hotels werden gewassen. Daar zagen we ook de eerste wasmachine sinds maanden, hoewel deze iets groter was dan de gemiddelde Nederlandse machine. Om de dag af te sluiten zijn we via Nariman point, met een prachtig uitzicht over zee en de stad, via een omweg naar huis gelopen. Uiteindelijk was het een flinke wandeling en het was dan ook al lang donker toen we tussen de Ganesh-vierende mensen onze weg naar het hotel vonden. Onze laatste dag in Mumbai wilden we toch echt graag Elephanta zien, maar ook vandaag werd ons gezegd dat het dicht was. Daarom zijn we naar Crawford market en de tempel en moskee die in de buurt lagen geweest. Op Crawford market werd het aanprijzen van goederen zo erg dat we er zo snel mogelijk weg wilden. Onze middag hebben we besteed in het Prince of Wales museum, waar we de basisconstructie van de goden geleerd hebben. Het museum was te groot om op te noemen en toen het rond 6uur dichtging, hadden we nog niet alles gezien. Omdat we erg moe gelopen waren hebben we daarna ons inmiddels vertrouwde en wereldberoemde Leopold's cafe opgezocht om daar de avond te spenderen. Om 11uur zijn we in de taxi gestapt richting het vliegveld om Camille's vriend op te halen en onze wegen te splitsen door Li-Anne en mij af te zetten op het binnenlandse vliegveld. Uiteindelijk waren wij er rond half 2 's nachts. Door het felle licht en de drukte was het erg moeilijk om de slaap te vatten. Toen ik na alle poespas te hebben doorstaan op mijn vliegtuigstoel landde, sliep ik dan ook vrijwel meteen.
Na een hazenslaapje van krap anderhalf uur werd ik net voor de landing in Jaipur wakker. Daar hebben we een taxi naar het hotel genomen, waar alles al voor ons geregeld was en we meteen de kamer in konden. Het hotel was, vergeleken met Mumbai lekker ruim en we konden eindelijk normaal lopen in onze kamer. Na even wat opfrissen zijn we op aanraden van de eigenaar naar Amber fort en Jaigarh fort vertrokken. Daar hebben we de hele dag genoten van het uitzicht en heel wat hoogtemeters gemaakt. Aan het einde van de trip hebben we een riksja naar de Bohari bazaar genomen om nog even te shoppen. Daar kwamen we James tegen, een Britse jongen die 2 maanden door India toert. Omdat we alledrie even hongerig waren, zijn we op zoek gegaan naar een eettentje. Dat bleek nog niet zo makkelijk, en uiteindelijk hebben we ruim 3km gelopen voordat we een restaurant binnen gingen. Na het eten vervolgden we vol goede moed onze tocht richting hotel. Ook dat bleek iets minder makkelijk en we waren dan ook blij toen we de sleutel in onze hotelkamerdeur konden steken. Door het slaaptekort van de vorige nacht en onze flinke wandeling sliepen we als roosjes. Onze tweede dag waren we vergeten hoe ver het was om naar het centrum te lopen. Dus we hebben de ruim 5 km weer lopend afgelegd. Onderweg hebben we de voor Jaipur typische lassi in terracotta vaas gedronken. Daarna hebben we Jantar Mantar, Hawa Mahal en het city palace bezichtigd, waarna we een vernieuwde shoppoging hebben gedaan. Omdat we graag naar de bioscoop wilden en die in Jaipur het beste aangeschreven stond, zijn we na het eten naar de Bollywoodfilm Mary Kom geweest, een film over een Indische bokser. De bioscoop was werkelijk prachtig, en de film deed daar niet voor onder. Hoewel het geen typische Bollywoodfilm was, ben ik wel blij dat ik een film in het Hindi gezien heb. Stiekem versta ik na 2 maanden toch meer dan dat ik gedacht had. Omdat we op onze laatste dag nog veel wilden zien hebben we de hulp van Rehan ingeschakeld, een riksja-chauffeur die getuigende van zijn boek al vele toeristen heeft rondgeleid. Samen met hem hebben we de Monkey temple, Albert Hall en Nahargarh fort bezocht. Onderweg had hij het over een olifantendorp en aangezien we al diverse olifanten door de stad hadden zien lopen waren we toch nieuwsgierig. Uiteindelijk kwamen we op een olifantenboerderij uit en konden we ze zelfs eten geven, schilderen en uiteraard olifant rijden. Die kans hebben we aangegrepen en Rehan heeft vele foto's van ons gemaakt die dag, zodat elk moment is vastgelegd. Na onze onvergetelijke ervaring zijn we nog even gaan shoppen met hem en hij leidde ons naar de goede plaatsen voor leren tassen en stoffen. Ook nam hij ons mee naar een lekker Indisch restaurantje. Daarna zijn we naar het hotel teruggegaan om te douchen en onze spullen op te halen en heeft Rehan ons afgezet op het station waar we de nachttrein naar Udaipur zouden nemen. De trein viel ons erg mee en het lukte zelfs af en toe om te slapen ondanks dat er regelmatig mensen door het gangpad liepen.
Om half 8 's ochtends stonden we met al onze bagage op station Udaipur. Daar was gelukkig een bagagedepot waar we een deel konden achterlaten, zodat we al iets beweeglijker werden. We hebben een riksja naar de klokkentoren genomen, waarvan we dachten dat dat het centrum was. Daarna liepen we uiteraard de verkeerde kant op, waardoor we veel van Udaipur hadden gezien maar nog niet het centrum. Uiteindelijk is onze missie toch geslaagd en hebben we het centrum bereikt. Na een rustig ontbijtje en fruitsapje hadden we besloten om broeken te kopen, aangezien we beiden geen schone broeken meer hadden. Omdat ze versteld moesten worden, zijn we toch maar wat toeristische dingen gaan bezichtigen ondanks dat we dat niet wilden doen. Camille en haar vriend zouden namelijk 's avonds arriveren en we zouden samen in een hotel in Bhinder verblijven. De kans zou dus groot zijn dat wij alles 2x zouden zien. We hebben het prachtige city palace, Jagdish temple, de ghats en Bagore-ki-Havali museum bezocht en onderweg rondgeneusd in de vele shops die ze hier hebben. Dit is de eerste stad die we tegenkomen die een echt centrum heeft. Na ons rooftop dinner zijn we naar het station vertrokken om een taxi naar het vliegveld te nemen. Dit bleek nog niet zo makkelijk als we dachten, waardoor we iets te laat op het vliegveld aankwamen om Camille en Sietse op te vangen. Uiteindelijk is het toch gelukt om elkaar te vinden en konden we op weg naar Bhinder. Dat was een reis die iets langer duurde dan we verwachtten omdat de wegen slecht zijn door de vele regenval. De verrassing was dan ook groot toen we temidden van een klein dorpje een prachtig paleis zagen liggen. Het geheel was compleet toen we onze kamers zagen, een luxe stulpje met een lekker zacht bedje en een grote badkamer. Na een heerlijke nacht werden we de volgende ochtend verwend met een luxe ontbijtje. Daarna zijn we vertrokken naar Udaipur om toeristische dingen te doen. De eerste stop was het city palace en omdat we dat al gezien hadden, zijn Li-Anne en ik op zoek gegaan naar de tibetaanse markt. Die hebben we uiteindelijk niet gevonden maar we hebben wel het park en de zoo gevonden. Aangezien de zoo alleen herten en leeuwen had, hebben we die overgeslagen. Toen we weer terug bij het city palace waren, hadden Camille en Sietse al geshopt. Omdat het lunchtijd was zijn we naar een idyllisch restaurantje aan het water gelopen waar we een lekkere sandwich en lassi naar binnen hebben gewerkt. Daarna zijn we naar verschillende tuinen geweest en hebben we een boottocht gemaakt over het Fateh Sagar meer. We hebben de dag afgesloten bij restaurant Parkview. Na die drukke dag landden we vermoeid in ons bedje, helemaal omdat we de volgende dag om 5 uur naar Jodhpur zouden vertrekken. Tot dusver was er voor mij nog niets aan de hand, maar vanaf 2 uur begon de ellende. Ik had voedselvergiftiging opgelopen... Hoewel ik in het begin nog de hoop had dat het iets eenmaligs was, werd al snel duidelijk dat ik niet in staat zou zijn om naar Jodhpur te gaan. Dus toen hebben we onze trip helaas moeten cancellen. Camille en Sietse zouden niet meegaan naar Jodhpur maar naar Jaisalmand lake gaan, een van de grootste meren van Azie. Omdat ik me wel redelijk voelde en vooral geen zin had om heel de dag in het hotel te zitten (aangezien ik de enige zieke was), zijn we met z'n allen naar het meer gegaan. Het uitzicht was uiteraard heel mooi, hoewel wij zelf voornamelijk aandacht kregen van alle zwemmende mensen. Op de terugweg zijn we via Ahar gereden. Daar is een grote begraafplaats met 250 minitempels voor de overledenen. Erg indrukwekkend om al die tempels door elkaar te zien staan. Vervolgens zijn we met de kabelbaan naar de top van een berg gegaan waar we een betoverend uitzicht over de meren en Udaipur hadden. Omdat we graag het lake palace van dichtbij wilden bekijken hebben we daarna de boot gepakt. 's Avonds zijn we gaan uiteten (iedereen behalve ik dan). Daarna waren we uitgenodigd door de ouders van Sanjeep (onze chauffeur) om bij hen op bezoek te gaan, wat we dan ook gedaan hebben. De vader van Sanjeep vond dat we nog naar een fort moesten om onze Udaipurse ervaring compleet te maken. Dus zijn we de volgende ochtend op tijd vertrokken naar Chittorgarh fort. Helaas was ik nu niet meer de enige zieke, Li-Anne voelde zich ook niet lekker. Omdat ik ook nog steeds futloos en snel moe was, hebben we samen het grootste deel van de dag slapend in de auto doorgebracht terwijl de anderen het fort gingen bezichtigen. Daarna zijn we snel naar Udaipur teruggekeerd omdat wij om 18u de trein moesten hebben naar Delhi. In Udaipur hadden we nog net genoeg tijd om een fruitjuice en wat koekjes te kopen. Gelukkig hadden we beiden nog steeds een aversie tegen eten dus hebben we geen honger geleden in de trein. In de trein hebben we nog wat gekletst voordat we vroeg naar bedje gingen.
Om half 7 werden we gewekt. De trein stond inmiddels stil, en na wat navraag bleek dat we het eindstation al bereikt hadden. Na wat rondlopen over straat konden we de juiste weg naar het hostel niet vinden. Toen pas bleek dat we het goede station gemist hadden, en we dus iets zuidelijker van ons hostel zaten dan gepland. Gelukkig staan hier ook 100 taxi- en riksja chauffeurs klaar om je naar het hostel te brengen. Terwijl we wachtten op onze kamer hebben we via via toch maar een dokter opgespoord. Die bleek weer helemaal terug in het zuiden. Het aangeraden ziekenhuis was een privekliniek en zag er dan ook stukken beter uit dan Sevagram, hoewel veel handelingen toch hetzelfde gaan. We kregen beiden een flink pakket aan medicatie mee zodat we ons snel beter zouden gaan voelen. Nadat we de medicijnen opgehaald hebben bij een farmacie zijn we maar weer teruggegaan naar onze hostelkamer om daar te rusten en verder uit te zieken. Gelukkig hebben we nu wel alle tijd om onze trip naar het zuiden te plannen. Tot zover onze eerste dag in Delhi...