Een blik op het echte India

Dinsdag 19-08. Gisteren zijn we aan community medicine begonnen. Omdat we nog altijd geen bericht hadden gehad, hoe of wat er zou gaan gebeuren, zijn we rond 10u naar het departement vertrokken. Gelukkig kregen we een lift van een van de jongens die we kenden uit de labourroom, want we wisten niet precies waar we moesten zijn. Toen we aankwamen werden we meteen hartelijk ontvangen en tot onze verrassing was iedereen daar wel op de hoogte van onze komst. Schijnbaar had iedereen buiten ons een brief met schema gehad waarin stond dat we tot woensdag in Sevagram zouden zijn en daarna voor een week naar Anji zouden vertrekken. Dat is een klein dorpje hier een halfuurtje vandaag. Schijnbaar is het guesthouse net opgeknapt dus de mensen van community medicine zijn er trots op. Toen we het aan de meiden van het hostel vertelden moesten ze lachen, dus we zijn erg benieuwd wat we gaan aantreffen. Verder hebben we 's ochtends nog een les meegemaakt. Omdat het de eerste les was in het nieuwe PBL-system (problem based learning) dat ze opgezet hebben, wilden ze graag dat wij feedback gaven over hoe het ging. Dat hebben we uiteraard gedaan en we hebben ze ook tips gegeven over de aanpak. Na de lunch zijn we teruggegaan voor een rondleiding en uitleg over de aanpak en invulling van community medicine in dit gebied. Ik vond het erg interessant en ben blij dat ze goede manieren hebben gevonden om mensen te trainen en over gezondheid te leren. Gelukkig staan de mensen er ook voor open (althans in de verhalen). Toen we klaar waren zijn we naar het theehuis dat bij Bapu Koti hoort geweest. Daar bestelden we een syrop die niet echt heel lekker smaakte. Ondertussen raakten we aan de praat met een patholoog uit Nagpur en zijn gezin. Hij bood ons gelukkig een koffie aan waardoor we de rare smaak konden wegspoelen. De meiden uit het hostel hadden ons uitgenodigd om om 6 uur de introductie van de nieuwe batch bij te wonen. Overal in het hostel hangt dat er geen ragging mag plaatsvinden, maar dit was toch behoorlijk erg. Alle meiden van de nieuwe lichting moeten een optreden geven. Maar tijdens die optredens worden ze uitgejouwd door de rest. Ook moeten ze hun hoofd continue omlaag houden en oogcontact vermijden. Verder moeten ze iedereen die ze tegenkomen met ma'am aanspreken. De meiden uit de andere jaren moeten ook iets optreden, maar dat zijn meestal degene die het populairst zijn, dus die worden toegejouwd. De Dean en Poonam waren er ook, en speciaal voor deze gelegenheid hadden we onze kurti's aangetrokken. Na afloop was er een party die welgeteld 10 minuten duurde. Maar in die 10 minuten gingen de meiden helemaal los. Toen de party voorbij was, volgde het eten. Omdat het een soort feest was had de keuken hun best gedaan om iets lekkers klaar te maken en dat is naar mijn mening ook nog goed gelukt ook. We hebben voor het eerst in 3 weken in het hostel gegeten en er was zelfs ijs! Daarna heb ik nog met wat meiden gekletst om de dag af te sluiten.
Vandaag moesten we om 8 uur in de G(eneral) OPD zijn. Dit is waar alle patienten die voor het eerst komen, langsmoeten en doorverwezen worden. Een soort huisarts in het ziekenhuis dus. Na onze rondleiding begon het spreekuur. De meeste klachten zijn onschuldig (net als onze patienten) maar er is ook een groot aantal patienten dat wel iets mankeert. Gelukkig was er dit keer wel iemand die wou vertalen, hoewel we de patienten inmiddels wel beter begrijpen. Rond 10 uur zijn we even bij ICH gaan lunchen. Manpower hebben ze hier genoeg dus de helft spendeert hun tijd aan presentaties tussen de wachtende patienten. Daarna mochten we ook een kijkje nemen bij het vaccinatieprogramma en we hebben een aantal baby's het polio-vaccin gegeven dat hier een oraal vaccin is. Dus hebben we in ieder babymondje 2 druppeltjes vaccin laten vallen en ze vonden het allemaal even vies. Na onze lunchpauze zijn we naar de department terug gegaan voor een presentatie over iets. Natuurlijk hadden we het begin gemist omdat we te laat waren en we konden er na een halfuur nog geen touw aan vastknopen. Het leek eindeloos te duren maar uiteindelijk viel het wel mee. Na kennis te hebben gemaakt met de professor die met ons naar Anji zal gaan, was onze dag alweer voorbij. We zijn terug naar het hostel gegaan en ik heb nog even met wat meiden gepraat. Toen ik terug ging naar onze kamer was Camille naar de bieb. Dus ben ik met de meiden bij ICH gaan eten. Iets later dan attendance zijn we weer terug gegaan. Daarna heb ik me bezig gehouden met het pakken van mijn tas omdat we morgenmiddag vertrekken.

Donderdag 21-08. Gisteren regende het. 's Ochtends zijn we eerst in de GOPD geweest, waar het niet druk was door de regen. Daar heeft Dr. Charles met ons een aantal patienten gezien. Net zoals dinsdag zijn we ook bij ICH gaan lunchen. Nadat we terugkwamen van de lunch was het flink druk omdat de regen gestopt was. Rond 12 uur werden we naar huis gestuurd door Dr. Hemant met de mededeling dat we om 1u stipt terug bij het ziekenhuis moesten zijn met onze bagage. Bij het hostel was niet mogelijk, want dat kende de chauffeur niet. Dus na snel de laatste dingen ingepakt te hebben, zijn we begonnen aan de tocht naar het ziekenhuis. Inmiddels was het bloedheet buiten (regen werkt hier verwarmend) en toen we bij de GOPD aankwamen waren we zeiknat. Dat was niet het enige probleem, de GOPD was dicht en verlaten en we konden Dr. Hemant niet bereiken. Uiteindelijk is het met veel pijn en moeite gelukt om via Dr. Charles de chauffeur te bereiken en bleek dat die nog onderweg was. Dus hebben we bepakt en bezakt bij de ingang van de Emergency Department gewacht tot het half 3 was. Toen kregen we te horen dat de chauffeur inmiddels bij het hostel stond te wachten. Ze zijn wel nog zo aardig geweest om ons bij de ED op te halen zodat we niet meer hoefden te sjouwen. Rond half 3 begonnen we eindelijk aan onze trip naar Anji die ongeveer een halfuurtje duurde. Net zo plots als we vertrokken, kwamen we ook aan. VIa een poort kwamen we bij de gebouwen. Het is hier stukken kleiner dan in Sevagram. Dit is geen echt ziekenhuis, maar een uitvalsbasis naar andere PHC (primary health care centers) in de buurt. In Anji zelf is ook zo'n centre. Bij onze aankomst werden we welkom geheten door Bruno, de hond van Dr. Hemant. Daarna werden we naar onze kamer gebracht. Deze is veel luxer dan we ons kamertje in het hostel. We hebben nu zelfs 2 aparte 2-persoonsbedden en een keukentje. Nadat we onze klamboes konden bevestigen, zijn we begonnen met onze bedjes installeren. Ook zijn we nog even het dorp gaan verkennen. Rond half 7 vertrokken we naar een nabij gelegen dorp om een groepsmeeting bij te wonen. Deze groep bestond uit vrouwen die een financieel ondersteuningssysteem hadden opgezet. Ze spaarden iedere maand 50 rupees op een gezamelijke rekening en als iemand een lening nodig had, konden ze die krijgen tegen een rentepercentage lager dan de bank. In totaal hadden ze zo al 9000 rupees op de bank kunnen zetten binnen 2 jaar. Dit is dus een goed voorbeeld hoe je mensen self supporting kunt maken. De health care werkers wonen deze meetings bij om een oogje in het zeil te houden en ze daarnaast ook wat te vertellen over gezondheid en hygiene. De mensen hebben een groot vertrouwen in de health care werkers en zijn dus ook bereid om te luisteren. Rond 10 uur kwamen we bij onze nieuwe thuisbasis aan. Daar zijn we moe maar voldaan in ons bedje gevallen.
Vanochtend zijn we vroeg opgestaan. We zouden naar een dorpje in de buurt gaan werd ons verteld. Het duurde allemaal iets langer omdat de Amerikanen ook zouden komen dus hebben we eerst uitleg gekregen over dit centrum. Rond 9 uur vertrokken we naar het PHC in Anji. Daar stond het inmiddels al vol patienten die vooral last hadden van koorts en misselijkheid. Omdat de healthcare medewerkster er nog niet was, heeft Dr. Anij de OPD maar overgenomen en hebben wij toegekeken. Rond half 11 kwam de healthcare werkster aanzetten, en had hij inmiddels al ruim 50 patienten weggewerkt. Om 11 uur arriveerden ook de Amerikanen en hebben we samen met hen geluisterd naar uitleg over de organisatie van een PHC en de overige termen die ik nu nog niet kan onthouden. Daarna zijn we vertrokken naar een dorpje in de buurt om een subcentre te bezoeken. Dat lag naast een school en uiteraard hebben we wat foto's met de kinderen gemaakt. De Amerikanen gingen weer terug naar Sevagram en wij naar Anji. Daar hebben we geluncht en vanmiddag zijn we vrij omdat de dokters naar Sevagram terug moeten voor PG-meeting. Wij zouden een lezing bijwonen in het centre maar aangezien niemand ons heeft gewaarschuwd, hebben we vrij genomen. Rond 6 uur zijn we weer vertrokken naar een omliggend dorpje waar we 2 meetings hebben bijgewoond. De eerste was met adolescente meisjes en de 2e met oudere vrouwen. De meisjes waren tussen de 13 en 18 jaar oud en erg giechelig omdat ze nog nooit andere mensen dan Indiers hadden gezien. Ze kregen oa onderwijs over malaria, sanitatie, menstruatie, borstonderzoek en kanker. Het was een herhalingsles van afgelopen maanden. Toen het afgelopen was, wilden ze graag met ons op de foto en hebben ze ons uitgenodigd om hun school te bezoeken. De oudere vrouwen hadden een zelfsupporting groep en kwamen voornamelijk bij elkaar om de financien te regelen. Toen we klaar waren en onze chauffeur belden, bleek dat deze een platte band had gereden en dat we ongeveer 45 minuten moesten wachten. Dat was wel even balen aangezien we flink moe waren. We waren dan ook blij toen we thuis kwamen en in ons bedje knalden.

Vrijdag 22-08. Vanochtend moesten we weer vroeg op, om naar de groundhaw (of het klinkt zoals dit) te gaan in het dorpje waar we gisteren ook waren. Het ontbijt was om 8 uur en was fried maggie. Omdat Camille te laat was voor het ontbijt, baalde ze flink. Het eten is hier trouwens vele malen beter dan in het hostel, en zeer gevarieerd. Rond half 9 vertrokken we naar het dorpje. Bij aankomst hebben we eerst een rondje door het dorpje gemaakt om een indruk te krijgen hoe het opgebouwd is. Daarna zijn we terug naar de groundhaw gegaan om samen met Dr. Anush aan de OPD te beginnen. Naast haar tafel stond een tafel met medicijnen die door de health care werker uitgegeven werden. De OPD was erg rustig, en omdat wij niet konden helpen was het voor ons erg saai. Daarom zijn we weer door het dorpje gaan lopen. Hierbij stuitten we op gezang van kinderen en toen we erop af gingen kwamen we bij een schooltje terecht. Helaas konden we er niet naar binnen. Op de terugweg kwamen we een deel van de adolescenten en hun leraar tegen. Hij vertelde dat 2 zusjes onder de meiden geen ouders meer hadden en daarom bij hun oma leefden. Deze was inmiddels 95, dement en slechtziend. Ze waren erg arm maar ze kregen veel van hun omgeving en er werd goed voor ze gezorgd. De meiden vroegen ook of we meegingen naar hun school. Nadat we toestemming hadden gevraagd bleek dat de school op 1,5 km afstand lag, iets te ver dus om te voet af te leggen. Daarom heeft de health care worker ons meegenomen naar een schooltje dichterbij. Het bleek hetzelfde schooltje te zijn als waar we eerder langsgelopen waren en eenmaal binnen vertelden de leraren dat de kinderen al op ons aan het wachten waren geweest. Het liep meteen uit op een fotoshoot, en zoals een van de reacties op whatsapp later luidde: het is net een oxfam-novib reclame. We zijn alle klassen af geweest. In de laatste klas stond dan ook bijna heel de school bij elkaar. Iedereen was heel beleefd en vooral heel blij om ons te ontmoeten. Zelfs de leraren wilden een fotosessie. Toen we weggingen stonden iedereen aan de schoolpoort te zwaaien. Eenmaal terug in de groundhaw begonnen we te piekeren over de 2 meisjes, en uiteindelijk hebben we ze een flesje chloride om hun drinkwater schoon te houden en een geldbedrag gegeven voor hun schoolboeken. Omdat ze zelf op school waren, maar hun oma er wel was, hebben we een briefje geschreven waarin we uitlegden dat het geld bestemd was voor schoolspullen en dat onder het bed gelegd. Verder kunnen we niks doen en we hopen dat de healthcare worker volgende week laat weten hoe het met de meiden gaat en of onze boodschap aangekomen is. Daarna zijn we weer teruggekeerd naar Anji, waar we na onze lunch weer een vrije middag hadden. Deze hebben we besteed aan shoppen, want dat kan hier tot ieders verbazing vrij goed in dit kleine dorpje. We zijn bij een saree winkel binnen geweest omdat aankomende vrijdag een festival genaamd Ganesh is. Dan gaat iedereen chic en dit is dus voor ons HET geschikte moment om een saree te dragen. Rond 7 uur vertrokken we naar het dorpje waar we ook al met de Amerikanen waren geweest. 2 minuten na aankomst viel de stroom al uit. Dat was nog niet zo erg want het flitste behoorlijk in de lucht. Uiteindelijk begonnen we de meeting buiten zittend op een zeil met een schijnwerper als lichtbron. Toen we goed en wel de introductie hadden gehad, begon het te stortregenen. Dus toen moesten we wel naar binnen vluchten. Gelukkig deed het licht het toen wel weer even, met de nadruk op even want gedurende de hele 90 minuten durende monoloog van Dr. Hemant deed de stroom het niet. Dus hebben we met zaklampjes wat sfeer proberen te creeren. Het had wel iets knus, 30 mensen zittend in een donkere kamer, met Dr. Hemant en het stamhoofd aan een tafel. Toen de meeting eindelijk afgelopen was, stormde iedereen op ons af om ons met vragen te bombarderen. Uiteindelijk werden we zelfs uitgenodigd voor een diner bij een van de mensen. Achteraf gezien hadden we dat makkelijk kunnen doen, want het duurde nog ruim een uur voordat de jeep ons kwam ophalen. Dat kwam omdat een van de kinderen van het rotavirus-project niet goed was, en dus per jeep naar het ziekenhuis in Sevagram moest worden gebracht. Bovendien onweerde het nog steeds en viel de regen met bakken uit de hemel waardoor de wegen in modderstromen veranderden. We waren dan ook blij toen we eindelijk het geluid van de jeep hoorden, en nog blijer toen we bij het centre in Anji waren. Omdat Camille het zo jammer vond dat ze geen Maggie had gehad, had ze 's middags gevraagd of de kok het kon bewaren tot het avondeten. Dus 's avonds hebben we koude Maggie gehad. Dit is de eerste keer dat Camille niet haar hele avondmaal aan Bruno heeft gevoerd.

Zaterdag 23-08. Vanochtend zijn we vroeg opgestaan omdat we voor ons vertrek nog voor een saree wilden gaan kijken. We hebben er allebei een op het oog, maar zijn niet zeker genoeg om hem te kopen. Maar om 9u stond Dr. Anuj opeens voor onze deur en vertelde dat we ons moesten haasten voor vertrek. Dat bleek echter loos alarm, net zoals de aankondiging dat we naar beneden moesten komen voor een meeting. Die bleek prive te zijn en dus zijn we ondertussen maar een kijkje gaan nemen bij de screening van baby's voor het rotavirusproject. Dat was niet heel leerzaam voor ons, dus hebben we met de baby's gespeeld. Rond 11 uur kregen we opeens te horen dat we naar een meeting zouden gaan, maar ook dat bleek niet waar te zijn. Uiteindelijk gingen we rond half 12 rechtstreeks naar Sevagram. Iedereen was blij om ons weer te zien en dat maakt het besef dat we snel weggaan nog groter. Nadat we rustig in ons vertrouwde kamertje zijn gesetteld zijn we naar Annie gegaan om een laptop te gebruiken om onze foto's over te zetten. Daar kwamen we op het idee om eventjes de treinen te boeken want dat moet hier van tevoren. Na 3 uur kwamen we erachter dat het niet zo makkelijk is. Uiteindelijk zijn we maar naar het treinstation in Wardha gegaan om het te regelen, daar waren we binnen 30 minuten geholpen. Daarna zijn we via de groentenmarkt naar het busstation terug gelopen. Ondertussen hebben we kleren gekocht voor Bittu en de kinderen van Aakansha (het weeshuis). Ook hebben we flink wat souveniers ingeslagen, we hebben uiteindelijk in 3 uur tijd nog geen 100m straat afgelegd. Omdat we honger hadden en geen zin in mess-food, zijn we bij food feast gaan eten en daarna met een riksja naar huis gekeerd. Daar hebben we de avond besteed aan bijkletsen met de meiden die we inmiddels al een poos niet gezien hadden.

Zondag 24-08. Vannacht rond 4 uur werd ik opeens wakker van een stem. Het bleek dat Camille midden in de nacht met haar moeder aan het skypen was, omdat dat het enige moment is dat internet goed is. Ik was dus vele malen eerder wakker dan haar. Tegen de tijd dat zij haar ogen opende, had ik al de was gedaan, ontbeten en was ik mijn trip verder aan het plannen. We wilden vandaag graag naar Wardha om een saree te shoppen. Omdat we het niet alleen aan durfden (we hebben hier echt geen verstand van) hebben we aan miss Meta gevraagd of zij mee wilde aangezien zij altijd saree's draagt. Zij stuurde uiteindelijk een kaku (dienstmeid) met ons mee. Ook 2 freshyears (meiden die net hier aan zijn gekomen) gingen mee want ook zij mogen niet alleen naar Wardha. Kaku was erg beschermend en we moesten zelfs aan haar hand de straat oversteken. Na 3 pogingen is het Camille gelukt om geld te pinnen, waarna we eindelijk konden gaan shoppen. We hadden van tevoren tegen miss Meta moeten zeggen wat we wilden halen, en helaas mochten we van kaku nergens anders kijken. Het was dus niet prettig shoppen. We zijn maar een saree shop binnen geweest en moesten dus ook in deze winkel een goede saree vinden. Allereerst gingen we naar boven, naar de duurdere saree's wat later bleek. Daar vond Camille een prachtige donkerblauwe saree. Na veel zoeken vond ik niks waarvan ik echt overtuigd raakte dat het mijn ding was. Dus toen zijn we beneden naar nog meer saree's gaan kijken. Dat bleek meer mijn stijl en uiteindelijk heb ik een turqoise met witte saree gekocht. De blouse konden ze daar niet maken dus dat moeten we nog ergens anders laten doen. Omdat we inmiddels al veel te laat waren, zijn we snel terug in een riksja naar het hostel gegaan. Onderweg zijn we nog even bij Olive gestopt om eten te bestellen omdat de freshyears niet zeker wisten of ze nog wel iets te eten kregen anders. Eenmaal thuis was miss Meta natuurlijk weer woest, maar dat verdween al snel toen we onze saree's lieten zien. We hadden gepland om samen met de nieuwe meiden te gaan eten, maar toen het eten arriveerde en we via de bovenverdieping naar hun probeerden te sneeken (niemand mag bij hen komen omdat ze bang zijn voor ragging), bleek het hek dicht. Dus uiteindelijk hebben we via het hek het eten verdeeld, en hebben we maar op onze kamer gegeten. Daarna heb ik een beginnetje gemaakt aan ons afscheidsboekje. Ik wil namelijk aan ieder meisje dat we hier hebben leren kennen een recept vragen. Inmiddels weten we dat de liefde van een Indier via de maag gaat. Daarna hebben we nog snel even onze spullen ingepakt want morgenvroeg vertrekken we weer naar Anji.