Time flies en afscheid nemen!
Blijf op de hoogte en volg Rhiannon
21 Augustus 2014 | India, Sevāgrām
Maandag 12-08. Gisteren zouden we naar Nagpur gaan met Anu en Mandar. Dit keer hadden we zelfs van tevoren permissie gevraagd en uitstel van attendance geregeld. Omdat we geen tijd afgesproken hadden (rond 11u was het eerste plan), ben ik rond 9u opgestaan. Ik had immers de hele week nog geen tijd gehad voor mijn was en het werd wel tijd. Tegen half 11 kregen we een berichtje dat het later werd, rond half 1. Dus toen hebben we maar rustig ontbeten en wat aangemodderd. Tegen 12u kregen we een berichtje dat het 2u zou worden. Omdat de zon scheen hadden we toen besloten om het dak op te gaan om te zonnen. De zon scheen best wel fel, maar we hadden niet het idee dat we echt bruin werden. Het was voor mij te warm om uit te houden, dus ben ik na een klein uurtje weer teruggekeerd naar mijn kamer. Toen ik onder de douche vandaan kwam en in de spiegel keek, zag ik dat ik toch wel bruin was geworden. Toen ik een halfuur later in de spiegel keek, was ik een kreeft. Ondanks dat ik niet in de zon zat, brandde het gewoon door, totdat we beiden als 2 tomaatjes uitzagen en verder. Om 4u stonden Anu en Mandar opeens voor de deur. Dus toen konden we alsnog naar Nagpur, ondanks dat we daar al niet echt meer op gerekend hadden. Mandar reed erg snel waardoor we binnen een uur op plaats van bestemming waren. Dat bleek Embrace, het winkelcentrum, te zijn waar we de vorige keer ook geweest waren. Omdat we dit keer wat meer tijd hadden, hebben we wat meer winkels bezocht en rustig kunnen kijken. We hebben veel kleding- en schoenenwinkels bezocht omdat er sale was.
Toen het winkelcentrum rond half 10 dicht ging, zijn we naar een superleuk restaurantje gegaan om te eten. Het zag er uit als een Engelse pub. Ze hadden er ook cocktails en shotjes, dus onze eerste portie alcohol sinds we hier zijn hebben we ook gehad. Omdat het restaurant dicht ging, moesten we helaas voor ons gevoel te vroeg weg. Uiteindelijk maar goed ook, want het was inmiddels al half 12. Op weg naar huis zag Mandar dezelfde drempel als de chauffeur die ons voor de eerste keer naar Nagpur nam, pas op het laatste moment. Hij had alleen iets meer vaart, waardoor we hard in de remmen moesten. Gelukkig zag ik het nog net op tijd en kon ik me tegen houden. Camille sliep echter dus die heeft haar hoofd flink tegen het dak gestoten. Daarna reed ook hij iets rustiger en uiteindelijk hebben we het heelhuids tot huis gered.
Omdat we gisteren zolaat thus waren, wou Camille vandaag graag uitslapen. Haar wekker stond gepland om 10u omdat we rond 11u naar de Dean's office moesten om verslag te doen van onze trip. Tegen die tijd had ik mijn was al gedaan en gedoucht. Omdat we gisteren zo verbrand zijn, doet alles pijn en de warme douche (de zon scheen dus er is warm water) die ik had maakte het niet beter. Daardoor was zij helemaal niet gemotiveerd om de douche in te gaan. Uiteindelijk heeft het nog tot half 3 geduurd voordat zij klaar was, dus ik heb het grootste deel van de dag wachtend doorgebracht. Toen we rond 3u bij de Dean's office aankwamen, bleek hij er niet te zijn en moesten we rond 4u maar terugkomen. Daarom zijn we toch nog maar even naar de labourroom geweest. Daar was het rustig en ze hadden onze aanwezigheid gemist, maar we hadden toch niks nuttigs kunnen doen aangezien er maar 2 bevallingen waren geweest die dag. Verder vonden ze ons kreeftenuiterlijk (het was echt niet te verbergen) werkelijkwaar om te gieren. Voor hun is dit nieuw omdat zij niet verbranden, en ze vinden ons dan ook grote sukkels omdat wij dat wel doen. Eenmaal terug bij Dean's office hebben we eerst nog een uur gewacht voordat de Dean ons te woord kon staan. Dat deed hij uiteraard weer terwijl hij een stapel administratie wegwerkte. Het gesprek stelde niets voor maar gelukkig dachten we er wel aan om te vragen hoe het met community medicine zit, aangezien dit onze laatste week gyn hoort te zijn. Omdat toen bleek dat alles nog geregeld moest worden, is het maar goed dat we eraan gedacht hebben. 'S avonds hebben we er een rustige avond van gemaakt en voor het eerst zelf Maggie proberen te maken, wel vanuit een instant pakje dan. Daar bleken helaas geen groenten in te zitten en omdat Rasmi vond dat het nog niet gaar was, aten we uiteindelijk kale snotterige noedels. De volgende keer beter zullen we maar zeggen, al realiseren we ons langzaam dat er niet meer zoveel volgende keren komen...
Donderdag 14-08. Even een grote tijdsprong. Afgelopen dagen zijn we druk geweest. Dinsdag was het weer relatief druk in de labourroom. In totaal heb ik weer 3 bevallingen mogen doen. Omdat er dit keer relatief wat tijd tussen zat, hadden we ook tijd om wat foto's te nemen met de kersverse moeders en baby's. Dat was wel leuk omdat we nu langzaam beginnen te beseffen dat dit onze laatste dagen zijn. PG-onderwijs werd dit keer gegeven door een professor van Hopkins University. Hij is samen met 6 studenten hier om de procedures rond veiligheid en infectiepreventie te analyseren. Hij gaf een presentatie die precies bevatte wat wij deze mensen al 5 weken proberen te leren. Helaas dringt het echter niet tot ze door en denken ze dat ze alles al perfect doen. 2 van de studenten (Kimber en Nicky) hadden we de zaterdag in OT ontmoet, en ze zijn wel aardig. Het is ook wel fijn om niet meer de enige blanken in Sevagram te zijn, hoewel 1 meisje Indisch en 1 meisje Thais (Nicky) is. Zij zijn echter ook gewend aan onze standaarden, dus zij zijn geschokt door de dingen die ze zien, net als wij in onze eerste weken. Omdat zij onderzoek doen naar veiligheid en infectie, veranderen er wel opeens wat dingen. Zo dragen de PG's in labourroom opeens aparte OK-kleren en doen ze op OK opeens hun kapjes goed voor. Op maandag hadden we het Indische meisje al in de labourroom gezien. Zij was ook geschokt over de manier van bevallen, omdat zij ook had gezien hoe meiden geslagen en toegeschreeuwd werden en hoe er op hun buiken geduwd wordt bij een bevalling. Het is wel fijn om te zien dat dit een normale reactie was van ons. Na de PG-meeting zijn we even terug gegaan naar de labourroom om onze oogst van de dag te aanschouwen. In de zaal werd ik door een van de moeders aangesproken maar uiteraard begreep ik niet wat ze bedoelde. Uiteindelijk werd ik meegesleept aan mijn arm en zoals later bleek was ze op zoek naar een leeg bed voor haar dochter omdat het in de zaal zo druk was dat ze een bed moest delen. Ik kon haar echter niet duidelijk maken dat het niet in mijn macht lag om een bed voor haar dochter te regelen, en uiteindelijk heb ik haar achtergelaten bij de verpleging. Daarna zijn we onze andere baby's gaan opzoeken die we herkenden want inmiddels liggen de zalen vol met baby's die wij de afgelopen dagen geboren hebben zien worden. We zijn even naar de baby's en moeders gelopen die we nog herkenden, voornamelijk van de labourroom. Daar zijn we met ze op de foto geweest om onze baby's te vereeuwigen in onze herinneringen. Natuurlijk zijn we ook weer naar ICH geweest. Daar zaten Mandar en Anu ook, dus hebben we nog even met hun gekletst. Voor het avondeten hadden we zowel plannen met de Amerikanen als met Anu en Mandar maar uiteindelijk gingen beiden niet door. Omdat het inmiddels al laat was, en attendance eraan zat te komen, hebben we tegen de warden gezegd dat we on duty waren maar eigenlijk zijn we naar Olive's geweest. Daar waren de Amerikanen net klaar met eten en hebben we nog even met hen gekletst terwijl wij aten en zij op hun taxi wachtten. Omdat we geen vervoer terug hadden, hadden we aan het personeel gevraagd om een riksja te regelen. Omdat de delivery boy toch naar het hostel moest, kregen we echter een lift op hun scooter. De rit terug was dus snel en goedkoop want ze weigerden geld van ons aan te nemen.
Woensdag stonden er al vroeg 5 sectio's gepland en toen ik in de labourroom aankwam werd ik meteen naar OT gestuurd. Daar was ik harder nodig omdat er tegelijkertijd 2 spoedsectio's opstonden. In totaal heb ik ook weer bij 2 sectio's mogen assisteren, maar helaas mocht ik niet veel doen omdat het spoed was. We waren rond 2u klaar en omdat het nog maar kort was voordat de PG-meeting zou beginnen, hebben we samen met Nicky en Kimber in het personeelsrestaurant gegeten. Tot toen wist ik niet dat dit bestond, maar Camille had met Mandar in de unit gewerkt en aangezien die altijd honger heeft weet zij nu alles te vertellen over de voedselvoorziening in het ziekenhuis. Om 3u waren wij in de PG-meeting, maar waren er geen PG's. Alleen de 'foreigners' en een 5-tal studenten waren er. Dr. Pramod gaf een lezing over het afnemen van een anamnese en voor ons was het dus alweer herhaling. Na een uur was het voorbij en moesten we door naar de volgende lezing die weer gegeven werd door de Amerikaan. Deze keer ging het over handhygiene en infectiepreventie, en er waren ook heel wat zusters in de zaal. Helaas bleek een dag later al dat deze mensen niet bereid zijn om iets te leren of te veranderen. Dat komt deels ook omdat ze niet willen veranderen en denken dat ze al alles goed doen. Op de vraag hoeveel procent van de mensen een juiste handhygiene handhaaft antwoorde 80 procent dat ze het goed doen. En met goed verstaan ze dan dat ze 5x per dag hun handen wassen. Na de lezing zijn we naar de maternaty wards gegaan met Nicky, Kimber en het Indische meisje (te moeilijke naam om te onthouden natuurlijk...). Daar hebben we weer even al onze baby's gespot en gelukkig gaat het met allemaal goed. Het meisje van gisteren heeft inmiddels een eigen bed gekregen en haar moeder is nog net zo trots als toen. Dat geldt ook voor het meisje wiens baby mijn 3e bevalling was. Zij was echter de eerste baby die ik op de foto wist vast te leggen. De baby had wat koorts gehad, maar die was alweer gezakt en ze maakte het goed. Ze was erg blij om me weer te zien, maar omdat ze niet zo goed Engels spreekt is het erg moeilijk om meer te communiceren. Ook onze eerste twin-sectio maakt het goed, de meisjes liggen er prachtig bij. Inmiddels liggen er ruim 100 vrouwen in de wards dus het was onmogelijk voor ons om iedereen te herinneren en bezoeken. Omdat donderdag onze laatste dag is, hebben we beloofd dat we dan terugkomen om afscheid te nemen en ze uit te zwaaien. Op weg naar ICH veroorzaakten wij een heuse verkeersopstopping. We hebben inmiddels een hele horde vrienden die allemaal stopten toen ze ons zagen lopen. En natuurlijk gaan ze dan ook meteen met ons mee naar ICH. 's Avonds zouden we in Anu's nieuwe kamer gaan eten maar dat ging niet door omdat ze teveel werk had. Het was echter onze laatste vrije avond dus we wilden wel graag wat samen gaan doen, ook omdat zij zaterdag weer terug naar Millgarth gaat. Anu is voor mij echt degene die dit avontuur een positieve wending heeft gegeven. In de eerste 4 weken baalde we ervan dat we zo weinig mochten, en zij heeft ons de kans gegeven om in ieder geval deels een sectio te doen. Verder was zij degene die ons overal mee op sleeptouw nam en ons introduceerde aan de rest van haar jaargenoten. We waren dus heel blij dat ze uiteindelijk toch op onze uitnodiging inging. Omdat het zolang duurde voordat ze ja zei, had Camille al geregeld dat we met Gigi (een van haar batchmates) gingen eten. Uiteindelijk heeft Anu ons mee naar Olive genomen, maar wou Gigi naar een tent genaamd Salsa omdat zijn baas bij Olive zat te eten en hij eigenlijk emergencydienst had. Dus rond 10u kwamen we eindelijk bij Salsa aan, waar we heerllijk hebben gegeten. Natuurlijk hadden we voor vertrek weer tegen de warden gezegd dat we on duty waren met Anu (best handig dat die ons steeds komt ophalen) waardoor we vrijstelling hadden voor attendance. En uiteraard hebben we daar maximaal gebruik van gemaakt. De tent sloot om half 12 en dat was voor ons het moment om eens huiswaarts te keren en ons bed op te zoeken.
Donderdagochtend was het rustig en stond er maar 1 sectio gepland. Deze heb ik uiteraard meegedaan maar helaas mocht ik zelfs nog geen hechting zetten. Daarna heb ik even in de orthopedie-OT gekeken met de Amerikanen. Ondertussen werd er nog een sectio aangekondigd. Het meisje was al aan het bevallen maar door foetale nood moest het een sectio worden. Omdat Anu dacht dat het misschien toch nog wel zou lukken met forceps heeft ze dat eerst geprobeerd. Dat lukte niet en inmiddels was de hartslag van de baby nog trager geworden en kreeg de moeder ook problemen. Dit was de eerste keer dat ik Indiers heb zien rennen, maar het was dan ook echt nodig want dit was ook de eerste keer dat ik iemand geintubeerd zag worden voor een sectio. De baby maakte het uiteindelijk gelukkig goed en intubatie bij haar bleef bespaard. 's Middags zijn we naar het opvanghuis van het Sevagram-project geweest omdat we daar nog graag naartoe wilden. Daar hebben we lekker met baby's geknuffeld en gespeeld. Er waren op dit moment ongeveer 10 baby's die ter adoptie waren afgestaan door ongetrouwde meisjes. Het viel ons gelukkig erg mee in welke omstandigheden de baby's leefden, al was er ook een meisje van 2 jaar dat nog steeds niet geadopteerd was omdat ze een waterhoofd had. Dat was eigenlijk niet eens aan haar te zien of te merken maar omdat ze 'iets' heeft, wordt zij door de bevolking niet geaccepteerd en wil niemand haar. Ze zit dus al 2 jaar in dezelfde opvang. Omdat we beloofd hadden om onze moeders in de wards op te zoeken hebben we dat ook gedaan, maar natuurlijk niet voordat we ons laatste kopje thee hebben gedronken met Neha en Sonia in de labourroom. Gedurende de dag werd ik me steeds bewuster hoezeer ik gehecht ben geraakt aan deze plek en dat het toch wel echt een thuis is geworden dat ik ga missen. Gelukkig hebben we over 2 weken ons echte afscheidsfeest nog en zien we iedereen nog een keer. In de wards was het weer afscheid nemen. Dit was iets definitiever omdat de meesten binnen nu en 2 dagen naar huis gaan. We zullen ze dus niet meer terug zien. Het is best een raar gevoel want stiekem hebben we toch een band gekregen doordat we bij een van de meest intense momenten in hun leven zijn geweest. Het is dus nu een kwestie van hopen dat deze baby's goed terecht zullen komen. 's Avonds waren we uitgenodigd bij Poonam-madam thuis ter ere van ons afscheid. Omdat we buiten het hostel Mandar tegenkwamen, heeft hij ons meegenomen naar haar huis en ook meteen dat van hem laten zien. Iedere professor of associate professor woont in deze buurt en je ziet duidelijk het verschil met een sloppenwijk even verderop. Deze huizen zijn vrij luxe en bevatten alles wat wij thuis ook hebben. Poonam heeft een groot huis met luxe inrichting en een grote keuken, zelfs vergeleken met een westerse keuken. De Amerikanen waren er ook omdat zij er maar 2 weken in totaal zijn. Het was erg gezellig en het eten smaakte echt heel goed. Ze is een uitstekende kok. Omdat er grofweg 2 leeftijdsgroepen zijn, was de avond wel wat verdeeld. Poonam-madam zat samen met de professor van de lezingen, zoon en schoondochter aan tafel en wij zaten met de meiden en David op de bank. Hierdoor hebben we het helaas niet over ons coschap kunnen hebben, wat we eigenlijk wel gehoopt hadden. Rond hafl 10 heeft haar chauffeur ons, samen met de Amerikanen, naar het guesthouse en hostel gebracht. We hebben nog even het guesthouse gezien, dat 10x meer luxe is dan ons kamertje, maar we zijn toch blij dat we in het hostel zitten aangezien we zoveel leuke meiden hebben ontmoet die we anders nooit hadden leren kennen. Inmiddels is het 12 uur en heb ik eindelijk tijd gehad om de belevenissen van afgelopen dagen te noteren. Zoals ze zeggen, time flies when you're having fun!
Vrijdag 15-08. Vandaag is het Independance Day en dus een vrije dag voor ons. Op verzoek van de Dean zijn we vanmorgen naar de vlaggenceremonie achter de office gegaan. Daar had vrijwel heel Sevagram zich verzameld. De ceremonie was net begonnen toen wij aankwamen, maar een vlag hebben we niet gezien. Wel hebben er mensen gezongen en heeft de directeur van het ziekenhuis gesproken. Rondom het plein stonden alle schoolkinderen in uniform en ook beveiliging en anderen in tenue. Op het moment dat we het juist niet verwachtten, was het opeens voorbij. Iedereen liep weg en wij stonden nog wat beduusd van de plotse afloop te kijken. Daarna kwam de Dean naar ons toe omdat hij ons wou introduceren aan de directeur, maar die hadden we al ontmoet bij de opening van de wards. Meer dan hallo zeggen was het echter niet. Daarna zijn we de straat op gelopen waar inmiddels alle schoolkinderen stonden. Wij werden een echte attractie en iedereen wou met ons op de foto of ons een hand geven. Het voelde echt even alsof we beroemdheden waren. Omdat we dicht bij de school waren, zijn we daar ook even gaan kijjken. Dat viel ons erg mee en het was nog best wel een luxe gebouw. Omdat het een feestdag was, konden we helaas niet in het gebouw dus hoe er les gegeven wordt weten we niet. Een feestdag ziet er hier net wat anders uit dan in Nederland, aangezien hier alleen een ceremonie was en verder het gewone leven normaal doorgaat. Zelfs alle winkels zijn gewoon open. Daarom zijn we even boodschappen gaan doen en naar ICH gegaan voor een ontbijtje. Daar kwamen we Gigi tegen, die we vervolgens de hele verdere morgen hebben bezig gehouden. Toen we terug waren op mijn kamer heb ik gewassen, aangezien we maandag aan community medicine beginnen en dan 2x voor een week naar een andere plek gaan en doordeweeks niet meer terugkeren naar hier. Ook heb ik samen met Li-Anne (mijn travelbuddy) onze verdere trip gepland en er zijn eindelijk vorderingen. Inmiddels staat de trip tot aan Delhi gepland. Toen ik voor attendance ging, kwam ik Darshana tegen. Die vroeg of ik mee naar haar kamer ging om te kletsen. In de kamer stond een gitaar en uiteindelijk hebben we met een aantal meiden de hele avond liedjes gezongen. Ze kunnen allemaal best redelijk zingen, maar een meisje steekt er echt met kop en schouders bovenuit. Omdat afgelopen nacht een relatief korte was voor mij, ben ik rond 1 uur toch maar mijn bedje gaan opzoeken.
Zaterdag 16-08. Vandaag vertrekt Anu voor de rest van de maand naar Melghat. Omdat ze al vroeg vertrok, hebben we geen afscheid meer van haar genomen maar we zullen haar weer ontmoeten in Mumbai. Omdat Anu degene is die ons meestal op sleeptouw neemt en we nog geen vervanging gevonden hebben, zijn we vandaag niet veel verder gekomen dan het hostel. Op zich is het wel jammer dat het zo moeilijk is om hier te plannen. We kunnen nooit zomaar weggaan want we zitten altijd met permissie van de Dean en attendance (hoewel we al sinds dinsdag zeggen dat we on duty zijn). Maar schijnbaar is er hier ook niet heel veel bijzonders te zien, aangezien de wildlife parken dicht zijn en de dichtsbijzijnde bezienswaardigheid 2,5u rijden is. Eerst hadden we wellicht nog plannen om met Gigi iets te gaan doen, maar hij moest onverwacht in het ziekenhuis blijven. Dus hebben we de dag maar lekker lui gespendeerd. Aan het einde van de middag zijn we terug gegaan naar het weeshuis. We hadden daar gisteren de baby's te drinken gegeven in tuitbekertjes waardoor de kleinste veel knoeiden en zich verslikten. Dus hadden we flessen gekocht die we af zijn gaan geven. We hebben voorgedaan hoe de flessen werkten, maar het drong nog niet helemaal door want toen het drinktijd was, kregen ze gewoon uit de oude bekers te drinken. We hebben het herhaaldelijk voorgedaan en we hopen dat ze wellicht zullen overwegen te gebruiken. Daarna hebben we nog even met de baby's gespeeld. Inmiddels hebben we beiden wel een favoriet kindje. Luiers kennen ze daar niet en Camille was de vorige keer al helemaal ondergeplast. Dit keer was ik aan de beurt, en het bleef niet bij een keer. Omdat we daarna naar ICH zouden gaan, ben ik me toch maar eerst even thuis gaan omkleden. Bij ICH zat Gigi en een van zijn jarige vrienden. Hij had niks voor zijn verjaardag gepland en we vonden het zo triest dat we ze uitgenodigd hebben om te gaan uit eten. Uiteindelijk zijn we naar een restaurant met een binnenplaatsje gegaan. Daar was het heerlijk zitten en uiteraard smaakte het eten ook goed. Inmiddels hebben we toch wel echt besloten dat er goed Indisch eten bestaat, maar dat we dat vooral niet in het hostel moeten zoeken. Uiteraard kwamen we, net als de rest van de week, iets te laat terug in het hostel. Maar gelukkig had Wendema nachtdienst en we hopen dat we haar om hebben kunnen kopen met een pakje kauwgom.
Zondag 17-08. Omdat we gisteravond laat hoorden dat onze plannen niet doorgingen, hebben we vanochtend weer rustig aan gedaan. Rond de middag zijn we naar Wardha gegaan omdat we toch even eruit wilden. Daar hebben we weer rustig geshopt. Uiteindelijk kwamen we in een winkel voor kurta's terecht. Omdat we nog steeds heel graag een kurta wilden voor we weggaan, hebben we zo ongeveer de hele winkel aangehad. Het stond mij allemaal niet, maar Camille kon er goed mee wegkomen. Toch is het uiteindelijk gelukt om voor ons allebei een redelijk uitziende kurta te vinden. Toen kwam het punt dat hij op maat gemaakt moest worden. Aangezien dat gewoon uit de losse pols gebeurd is de mijne uiteindelijk net iets te strak geworden, maar gelukkig krijg ik hem nog net aan. Omdat het inmiddels al half 7 was, en we met Gigi afgesproken hadden dat we hem rond 5u zouden meeten, zijn we daarna teruggekeerd naar het hostel maar uiteindelijk bij ICH belandt. Daar zaten Gigi en 2 vrienden. Hij had ons mee willen nemen naar een dam hier in de buurt, maar die was inmiddels gesloten. Daarom hadden ze bedacht dat we weer uit eten zouden gaan. Later bleek dat we bij hetzelfde tentje als gisteren zouden gaan eten. Het was weer gezellig en het smaakte goed. Uiteindelijk waren we rond 11 uur terug, voor de laatste keer te laat... Dat komt omdat we op de heenweg de warden waren tegengekomen, en ze gevraagd had hoelang we nog on duty zouden zijn. Omdat dit onze laatste week in gynaecologie was, hebben we gezegd dat dit de laatste avond was. Dus vanaf nu moeten we weer braaf zijn en op tijd melden.
Toen het winkelcentrum rond half 10 dicht ging, zijn we naar een superleuk restaurantje gegaan om te eten. Het zag er uit als een Engelse pub. Ze hadden er ook cocktails en shotjes, dus onze eerste portie alcohol sinds we hier zijn hebben we ook gehad. Omdat het restaurant dicht ging, moesten we helaas voor ons gevoel te vroeg weg. Uiteindelijk maar goed ook, want het was inmiddels al half 12. Op weg naar huis zag Mandar dezelfde drempel als de chauffeur die ons voor de eerste keer naar Nagpur nam, pas op het laatste moment. Hij had alleen iets meer vaart, waardoor we hard in de remmen moesten. Gelukkig zag ik het nog net op tijd en kon ik me tegen houden. Camille sliep echter dus die heeft haar hoofd flink tegen het dak gestoten. Daarna reed ook hij iets rustiger en uiteindelijk hebben we het heelhuids tot huis gered.
Omdat we gisteren zolaat thus waren, wou Camille vandaag graag uitslapen. Haar wekker stond gepland om 10u omdat we rond 11u naar de Dean's office moesten om verslag te doen van onze trip. Tegen die tijd had ik mijn was al gedaan en gedoucht. Omdat we gisteren zo verbrand zijn, doet alles pijn en de warme douche (de zon scheen dus er is warm water) die ik had maakte het niet beter. Daardoor was zij helemaal niet gemotiveerd om de douche in te gaan. Uiteindelijk heeft het nog tot half 3 geduurd voordat zij klaar was, dus ik heb het grootste deel van de dag wachtend doorgebracht. Toen we rond 3u bij de Dean's office aankwamen, bleek hij er niet te zijn en moesten we rond 4u maar terugkomen. Daarom zijn we toch nog maar even naar de labourroom geweest. Daar was het rustig en ze hadden onze aanwezigheid gemist, maar we hadden toch niks nuttigs kunnen doen aangezien er maar 2 bevallingen waren geweest die dag. Verder vonden ze ons kreeftenuiterlijk (het was echt niet te verbergen) werkelijkwaar om te gieren. Voor hun is dit nieuw omdat zij niet verbranden, en ze vinden ons dan ook grote sukkels omdat wij dat wel doen. Eenmaal terug bij Dean's office hebben we eerst nog een uur gewacht voordat de Dean ons te woord kon staan. Dat deed hij uiteraard weer terwijl hij een stapel administratie wegwerkte. Het gesprek stelde niets voor maar gelukkig dachten we er wel aan om te vragen hoe het met community medicine zit, aangezien dit onze laatste week gyn hoort te zijn. Omdat toen bleek dat alles nog geregeld moest worden, is het maar goed dat we eraan gedacht hebben. 'S avonds hebben we er een rustige avond van gemaakt en voor het eerst zelf Maggie proberen te maken, wel vanuit een instant pakje dan. Daar bleken helaas geen groenten in te zitten en omdat Rasmi vond dat het nog niet gaar was, aten we uiteindelijk kale snotterige noedels. De volgende keer beter zullen we maar zeggen, al realiseren we ons langzaam dat er niet meer zoveel volgende keren komen...
Donderdag 14-08. Even een grote tijdsprong. Afgelopen dagen zijn we druk geweest. Dinsdag was het weer relatief druk in de labourroom. In totaal heb ik weer 3 bevallingen mogen doen. Omdat er dit keer relatief wat tijd tussen zat, hadden we ook tijd om wat foto's te nemen met de kersverse moeders en baby's. Dat was wel leuk omdat we nu langzaam beginnen te beseffen dat dit onze laatste dagen zijn. PG-onderwijs werd dit keer gegeven door een professor van Hopkins University. Hij is samen met 6 studenten hier om de procedures rond veiligheid en infectiepreventie te analyseren. Hij gaf een presentatie die precies bevatte wat wij deze mensen al 5 weken proberen te leren. Helaas dringt het echter niet tot ze door en denken ze dat ze alles al perfect doen. 2 van de studenten (Kimber en Nicky) hadden we de zaterdag in OT ontmoet, en ze zijn wel aardig. Het is ook wel fijn om niet meer de enige blanken in Sevagram te zijn, hoewel 1 meisje Indisch en 1 meisje Thais (Nicky) is. Zij zijn echter ook gewend aan onze standaarden, dus zij zijn geschokt door de dingen die ze zien, net als wij in onze eerste weken. Omdat zij onderzoek doen naar veiligheid en infectie, veranderen er wel opeens wat dingen. Zo dragen de PG's in labourroom opeens aparte OK-kleren en doen ze op OK opeens hun kapjes goed voor. Op maandag hadden we het Indische meisje al in de labourroom gezien. Zij was ook geschokt over de manier van bevallen, omdat zij ook had gezien hoe meiden geslagen en toegeschreeuwd werden en hoe er op hun buiken geduwd wordt bij een bevalling. Het is wel fijn om te zien dat dit een normale reactie was van ons. Na de PG-meeting zijn we even terug gegaan naar de labourroom om onze oogst van de dag te aanschouwen. In de zaal werd ik door een van de moeders aangesproken maar uiteraard begreep ik niet wat ze bedoelde. Uiteindelijk werd ik meegesleept aan mijn arm en zoals later bleek was ze op zoek naar een leeg bed voor haar dochter omdat het in de zaal zo druk was dat ze een bed moest delen. Ik kon haar echter niet duidelijk maken dat het niet in mijn macht lag om een bed voor haar dochter te regelen, en uiteindelijk heb ik haar achtergelaten bij de verpleging. Daarna zijn we onze andere baby's gaan opzoeken die we herkenden want inmiddels liggen de zalen vol met baby's die wij de afgelopen dagen geboren hebben zien worden. We zijn even naar de baby's en moeders gelopen die we nog herkenden, voornamelijk van de labourroom. Daar zijn we met ze op de foto geweest om onze baby's te vereeuwigen in onze herinneringen. Natuurlijk zijn we ook weer naar ICH geweest. Daar zaten Mandar en Anu ook, dus hebben we nog even met hun gekletst. Voor het avondeten hadden we zowel plannen met de Amerikanen als met Anu en Mandar maar uiteindelijk gingen beiden niet door. Omdat het inmiddels al laat was, en attendance eraan zat te komen, hebben we tegen de warden gezegd dat we on duty waren maar eigenlijk zijn we naar Olive's geweest. Daar waren de Amerikanen net klaar met eten en hebben we nog even met hen gekletst terwijl wij aten en zij op hun taxi wachtten. Omdat we geen vervoer terug hadden, hadden we aan het personeel gevraagd om een riksja te regelen. Omdat de delivery boy toch naar het hostel moest, kregen we echter een lift op hun scooter. De rit terug was dus snel en goedkoop want ze weigerden geld van ons aan te nemen.
Woensdag stonden er al vroeg 5 sectio's gepland en toen ik in de labourroom aankwam werd ik meteen naar OT gestuurd. Daar was ik harder nodig omdat er tegelijkertijd 2 spoedsectio's opstonden. In totaal heb ik ook weer bij 2 sectio's mogen assisteren, maar helaas mocht ik niet veel doen omdat het spoed was. We waren rond 2u klaar en omdat het nog maar kort was voordat de PG-meeting zou beginnen, hebben we samen met Nicky en Kimber in het personeelsrestaurant gegeten. Tot toen wist ik niet dat dit bestond, maar Camille had met Mandar in de unit gewerkt en aangezien die altijd honger heeft weet zij nu alles te vertellen over de voedselvoorziening in het ziekenhuis. Om 3u waren wij in de PG-meeting, maar waren er geen PG's. Alleen de 'foreigners' en een 5-tal studenten waren er. Dr. Pramod gaf een lezing over het afnemen van een anamnese en voor ons was het dus alweer herhaling. Na een uur was het voorbij en moesten we door naar de volgende lezing die weer gegeven werd door de Amerikaan. Deze keer ging het over handhygiene en infectiepreventie, en er waren ook heel wat zusters in de zaal. Helaas bleek een dag later al dat deze mensen niet bereid zijn om iets te leren of te veranderen. Dat komt deels ook omdat ze niet willen veranderen en denken dat ze al alles goed doen. Op de vraag hoeveel procent van de mensen een juiste handhygiene handhaaft antwoorde 80 procent dat ze het goed doen. En met goed verstaan ze dan dat ze 5x per dag hun handen wassen. Na de lezing zijn we naar de maternaty wards gegaan met Nicky, Kimber en het Indische meisje (te moeilijke naam om te onthouden natuurlijk...). Daar hebben we weer even al onze baby's gespot en gelukkig gaat het met allemaal goed. Het meisje van gisteren heeft inmiddels een eigen bed gekregen en haar moeder is nog net zo trots als toen. Dat geldt ook voor het meisje wiens baby mijn 3e bevalling was. Zij was echter de eerste baby die ik op de foto wist vast te leggen. De baby had wat koorts gehad, maar die was alweer gezakt en ze maakte het goed. Ze was erg blij om me weer te zien, maar omdat ze niet zo goed Engels spreekt is het erg moeilijk om meer te communiceren. Ook onze eerste twin-sectio maakt het goed, de meisjes liggen er prachtig bij. Inmiddels liggen er ruim 100 vrouwen in de wards dus het was onmogelijk voor ons om iedereen te herinneren en bezoeken. Omdat donderdag onze laatste dag is, hebben we beloofd dat we dan terugkomen om afscheid te nemen en ze uit te zwaaien. Op weg naar ICH veroorzaakten wij een heuse verkeersopstopping. We hebben inmiddels een hele horde vrienden die allemaal stopten toen ze ons zagen lopen. En natuurlijk gaan ze dan ook meteen met ons mee naar ICH. 's Avonds zouden we in Anu's nieuwe kamer gaan eten maar dat ging niet door omdat ze teveel werk had. Het was echter onze laatste vrije avond dus we wilden wel graag wat samen gaan doen, ook omdat zij zaterdag weer terug naar Millgarth gaat. Anu is voor mij echt degene die dit avontuur een positieve wending heeft gegeven. In de eerste 4 weken baalde we ervan dat we zo weinig mochten, en zij heeft ons de kans gegeven om in ieder geval deels een sectio te doen. Verder was zij degene die ons overal mee op sleeptouw nam en ons introduceerde aan de rest van haar jaargenoten. We waren dus heel blij dat ze uiteindelijk toch op onze uitnodiging inging. Omdat het zolang duurde voordat ze ja zei, had Camille al geregeld dat we met Gigi (een van haar batchmates) gingen eten. Uiteindelijk heeft Anu ons mee naar Olive genomen, maar wou Gigi naar een tent genaamd Salsa omdat zijn baas bij Olive zat te eten en hij eigenlijk emergencydienst had. Dus rond 10u kwamen we eindelijk bij Salsa aan, waar we heerllijk hebben gegeten. Natuurlijk hadden we voor vertrek weer tegen de warden gezegd dat we on duty waren met Anu (best handig dat die ons steeds komt ophalen) waardoor we vrijstelling hadden voor attendance. En uiteraard hebben we daar maximaal gebruik van gemaakt. De tent sloot om half 12 en dat was voor ons het moment om eens huiswaarts te keren en ons bed op te zoeken.
Donderdagochtend was het rustig en stond er maar 1 sectio gepland. Deze heb ik uiteraard meegedaan maar helaas mocht ik zelfs nog geen hechting zetten. Daarna heb ik even in de orthopedie-OT gekeken met de Amerikanen. Ondertussen werd er nog een sectio aangekondigd. Het meisje was al aan het bevallen maar door foetale nood moest het een sectio worden. Omdat Anu dacht dat het misschien toch nog wel zou lukken met forceps heeft ze dat eerst geprobeerd. Dat lukte niet en inmiddels was de hartslag van de baby nog trager geworden en kreeg de moeder ook problemen. Dit was de eerste keer dat ik Indiers heb zien rennen, maar het was dan ook echt nodig want dit was ook de eerste keer dat ik iemand geintubeerd zag worden voor een sectio. De baby maakte het uiteindelijk gelukkig goed en intubatie bij haar bleef bespaard. 's Middags zijn we naar het opvanghuis van het Sevagram-project geweest omdat we daar nog graag naartoe wilden. Daar hebben we lekker met baby's geknuffeld en gespeeld. Er waren op dit moment ongeveer 10 baby's die ter adoptie waren afgestaan door ongetrouwde meisjes. Het viel ons gelukkig erg mee in welke omstandigheden de baby's leefden, al was er ook een meisje van 2 jaar dat nog steeds niet geadopteerd was omdat ze een waterhoofd had. Dat was eigenlijk niet eens aan haar te zien of te merken maar omdat ze 'iets' heeft, wordt zij door de bevolking niet geaccepteerd en wil niemand haar. Ze zit dus al 2 jaar in dezelfde opvang. Omdat we beloofd hadden om onze moeders in de wards op te zoeken hebben we dat ook gedaan, maar natuurlijk niet voordat we ons laatste kopje thee hebben gedronken met Neha en Sonia in de labourroom. Gedurende de dag werd ik me steeds bewuster hoezeer ik gehecht ben geraakt aan deze plek en dat het toch wel echt een thuis is geworden dat ik ga missen. Gelukkig hebben we over 2 weken ons echte afscheidsfeest nog en zien we iedereen nog een keer. In de wards was het weer afscheid nemen. Dit was iets definitiever omdat de meesten binnen nu en 2 dagen naar huis gaan. We zullen ze dus niet meer terug zien. Het is best een raar gevoel want stiekem hebben we toch een band gekregen doordat we bij een van de meest intense momenten in hun leven zijn geweest. Het is dus nu een kwestie van hopen dat deze baby's goed terecht zullen komen. 's Avonds waren we uitgenodigd bij Poonam-madam thuis ter ere van ons afscheid. Omdat we buiten het hostel Mandar tegenkwamen, heeft hij ons meegenomen naar haar huis en ook meteen dat van hem laten zien. Iedere professor of associate professor woont in deze buurt en je ziet duidelijk het verschil met een sloppenwijk even verderop. Deze huizen zijn vrij luxe en bevatten alles wat wij thuis ook hebben. Poonam heeft een groot huis met luxe inrichting en een grote keuken, zelfs vergeleken met een westerse keuken. De Amerikanen waren er ook omdat zij er maar 2 weken in totaal zijn. Het was erg gezellig en het eten smaakte echt heel goed. Ze is een uitstekende kok. Omdat er grofweg 2 leeftijdsgroepen zijn, was de avond wel wat verdeeld. Poonam-madam zat samen met de professor van de lezingen, zoon en schoondochter aan tafel en wij zaten met de meiden en David op de bank. Hierdoor hebben we het helaas niet over ons coschap kunnen hebben, wat we eigenlijk wel gehoopt hadden. Rond hafl 10 heeft haar chauffeur ons, samen met de Amerikanen, naar het guesthouse en hostel gebracht. We hebben nog even het guesthouse gezien, dat 10x meer luxe is dan ons kamertje, maar we zijn toch blij dat we in het hostel zitten aangezien we zoveel leuke meiden hebben ontmoet die we anders nooit hadden leren kennen. Inmiddels is het 12 uur en heb ik eindelijk tijd gehad om de belevenissen van afgelopen dagen te noteren. Zoals ze zeggen, time flies when you're having fun!
Vrijdag 15-08. Vandaag is het Independance Day en dus een vrije dag voor ons. Op verzoek van de Dean zijn we vanmorgen naar de vlaggenceremonie achter de office gegaan. Daar had vrijwel heel Sevagram zich verzameld. De ceremonie was net begonnen toen wij aankwamen, maar een vlag hebben we niet gezien. Wel hebben er mensen gezongen en heeft de directeur van het ziekenhuis gesproken. Rondom het plein stonden alle schoolkinderen in uniform en ook beveiliging en anderen in tenue. Op het moment dat we het juist niet verwachtten, was het opeens voorbij. Iedereen liep weg en wij stonden nog wat beduusd van de plotse afloop te kijken. Daarna kwam de Dean naar ons toe omdat hij ons wou introduceren aan de directeur, maar die hadden we al ontmoet bij de opening van de wards. Meer dan hallo zeggen was het echter niet. Daarna zijn we de straat op gelopen waar inmiddels alle schoolkinderen stonden. Wij werden een echte attractie en iedereen wou met ons op de foto of ons een hand geven. Het voelde echt even alsof we beroemdheden waren. Omdat we dicht bij de school waren, zijn we daar ook even gaan kijjken. Dat viel ons erg mee en het was nog best wel een luxe gebouw. Omdat het een feestdag was, konden we helaas niet in het gebouw dus hoe er les gegeven wordt weten we niet. Een feestdag ziet er hier net wat anders uit dan in Nederland, aangezien hier alleen een ceremonie was en verder het gewone leven normaal doorgaat. Zelfs alle winkels zijn gewoon open. Daarom zijn we even boodschappen gaan doen en naar ICH gegaan voor een ontbijtje. Daar kwamen we Gigi tegen, die we vervolgens de hele verdere morgen hebben bezig gehouden. Toen we terug waren op mijn kamer heb ik gewassen, aangezien we maandag aan community medicine beginnen en dan 2x voor een week naar een andere plek gaan en doordeweeks niet meer terugkeren naar hier. Ook heb ik samen met Li-Anne (mijn travelbuddy) onze verdere trip gepland en er zijn eindelijk vorderingen. Inmiddels staat de trip tot aan Delhi gepland. Toen ik voor attendance ging, kwam ik Darshana tegen. Die vroeg of ik mee naar haar kamer ging om te kletsen. In de kamer stond een gitaar en uiteindelijk hebben we met een aantal meiden de hele avond liedjes gezongen. Ze kunnen allemaal best redelijk zingen, maar een meisje steekt er echt met kop en schouders bovenuit. Omdat afgelopen nacht een relatief korte was voor mij, ben ik rond 1 uur toch maar mijn bedje gaan opzoeken.
Zaterdag 16-08. Vandaag vertrekt Anu voor de rest van de maand naar Melghat. Omdat ze al vroeg vertrok, hebben we geen afscheid meer van haar genomen maar we zullen haar weer ontmoeten in Mumbai. Omdat Anu degene is die ons meestal op sleeptouw neemt en we nog geen vervanging gevonden hebben, zijn we vandaag niet veel verder gekomen dan het hostel. Op zich is het wel jammer dat het zo moeilijk is om hier te plannen. We kunnen nooit zomaar weggaan want we zitten altijd met permissie van de Dean en attendance (hoewel we al sinds dinsdag zeggen dat we on duty zijn). Maar schijnbaar is er hier ook niet heel veel bijzonders te zien, aangezien de wildlife parken dicht zijn en de dichtsbijzijnde bezienswaardigheid 2,5u rijden is. Eerst hadden we wellicht nog plannen om met Gigi iets te gaan doen, maar hij moest onverwacht in het ziekenhuis blijven. Dus hebben we de dag maar lekker lui gespendeerd. Aan het einde van de middag zijn we terug gegaan naar het weeshuis. We hadden daar gisteren de baby's te drinken gegeven in tuitbekertjes waardoor de kleinste veel knoeiden en zich verslikten. Dus hadden we flessen gekocht die we af zijn gaan geven. We hebben voorgedaan hoe de flessen werkten, maar het drong nog niet helemaal door want toen het drinktijd was, kregen ze gewoon uit de oude bekers te drinken. We hebben het herhaaldelijk voorgedaan en we hopen dat ze wellicht zullen overwegen te gebruiken. Daarna hebben we nog even met de baby's gespeeld. Inmiddels hebben we beiden wel een favoriet kindje. Luiers kennen ze daar niet en Camille was de vorige keer al helemaal ondergeplast. Dit keer was ik aan de beurt, en het bleef niet bij een keer. Omdat we daarna naar ICH zouden gaan, ben ik me toch maar eerst even thuis gaan omkleden. Bij ICH zat Gigi en een van zijn jarige vrienden. Hij had niks voor zijn verjaardag gepland en we vonden het zo triest dat we ze uitgenodigd hebben om te gaan uit eten. Uiteindelijk zijn we naar een restaurant met een binnenplaatsje gegaan. Daar was het heerlijk zitten en uiteraard smaakte het eten ook goed. Inmiddels hebben we toch wel echt besloten dat er goed Indisch eten bestaat, maar dat we dat vooral niet in het hostel moeten zoeken. Uiteraard kwamen we, net als de rest van de week, iets te laat terug in het hostel. Maar gelukkig had Wendema nachtdienst en we hopen dat we haar om hebben kunnen kopen met een pakje kauwgom.
Zondag 17-08. Omdat we gisteravond laat hoorden dat onze plannen niet doorgingen, hebben we vanochtend weer rustig aan gedaan. Rond de middag zijn we naar Wardha gegaan omdat we toch even eruit wilden. Daar hebben we weer rustig geshopt. Uiteindelijk kwamen we in een winkel voor kurta's terecht. Omdat we nog steeds heel graag een kurta wilden voor we weggaan, hebben we zo ongeveer de hele winkel aangehad. Het stond mij allemaal niet, maar Camille kon er goed mee wegkomen. Toch is het uiteindelijk gelukt om voor ons allebei een redelijk uitziende kurta te vinden. Toen kwam het punt dat hij op maat gemaakt moest worden. Aangezien dat gewoon uit de losse pols gebeurd is de mijne uiteindelijk net iets te strak geworden, maar gelukkig krijg ik hem nog net aan. Omdat het inmiddels al half 7 was, en we met Gigi afgesproken hadden dat we hem rond 5u zouden meeten, zijn we daarna teruggekeerd naar het hostel maar uiteindelijk bij ICH belandt. Daar zaten Gigi en 2 vrienden. Hij had ons mee willen nemen naar een dam hier in de buurt, maar die was inmiddels gesloten. Daarom hadden ze bedacht dat we weer uit eten zouden gaan. Later bleek dat we bij hetzelfde tentje als gisteren zouden gaan eten. Het was weer gezellig en het smaakte goed. Uiteindelijk waren we rond 11 uur terug, voor de laatste keer te laat... Dat komt omdat we op de heenweg de warden waren tegengekomen, en ze gevraagd had hoelang we nog on duty zouden zijn. Omdat dit onze laatste week in gynaecologie was, hebben we gezegd dat dit de laatste avond was. Dus vanaf nu moeten we weer braaf zijn en op tijd melden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
