Week 4
Blijf op de hoogte en volg Rhiannon
11 Augustus 2014 | India, Sevāgrām
Door de massa update aan reisverslagen krijgt deze geen interessante titel xP
Dinsdag 29-07. Gisteren is onze 4e week begonnen, en omdat vorige week erg kort was hebben we besloten dat we deze week in dezelfde units blijven. Het was dus weer OPD-dag. De rondes verliepen nogal hectisch en niemand nam zich de moeite om mij wat uit te leggen. Zo begon het ook in de OPD, maar omdat ik vragen bleef stellen namen ze uiteindelijk toch de moeite om wat uit te leggen en te vertalen. Zoals iedere maandag was het weer erg druk in de OPD. Ze beginnen rond 10 uur en werken dan door tot iedere patient gezien is. Als ze geluk hebben is daarna tijd voor lunchpauze. Ze werken dan ook erg hard om op tijd klaar te zijn, want om 4 uur begint het spreekuur weer. Omdat het uitleggen en vertalen veel tijd kost, wordt ik meestal eerder naar huis gestuurd om te lunchen zodat zij nog even vaart kunnen maken. 'S middags was ik net op tijd om te zien hoe een zichtbaar doodzieke vrouw de wachtkamer in gereden werd. Ze was niet meer in staat om te lopen en kwam dus al op een bed binnen. Het was een vrouw van ongeveer 50 jaar, flink obees (zelfs voor Indiase begrippen) en drijfnat van het zweet. De artsen besteden er echter geen aandacht aan en ook zij moest gewoon wachten op haar beurt. Toen ze aan de beurt was, was ze nog net in staat om de anamnese te vertellen, maar ze doezelde bijna in slaap. Ook bij het onderzoek kreeg ze geen voorrang. Toen ze eindelijk aan de beurt was en met moeite op die bank was geklommen was de stank niet te harden. Tijdens het onderzoek gutste het bloed naar buiten. Omdat deze vrouw zo flink was, was het niet mogelijk om haar goed te onderzoeken dus we wisten nog niet wat ze had. Wel had de assistent-professor besloten dat de vrouw opgenomen moest worden. Toen de vrouw van de bank afklom viel ze bijna flauw en konden ze haar nog net op een stoel hijsen. Even later, maar natuurlijk zonder spoed, werd ze weggereden naar de zaal. Wat er daar verder met haar gebeurt is, is voor mij een vraagteken. Daarna was mijn dag weer voltooid en kon ik weer een rustig avondje gaan vieren in het hostel.
Vandaag is het een feestdag. Alleen verloopt een feestdag hier iets anders dan in Nederland. Aangezien het een Islamitische feestdag is, viert driekwart van de bevolking niks. Een feestdag is voor de studenten niet leuk, ze hebben wel een vrije dag maar schijnbaar zijn er zoveel dronken mensen op de weg dat ze niet naar buiten durven. Ze raadden het ons dan ook af om het hostel te verlaten vandaag. Daardoor heb ik vanochtend rustig wat huishoudelijke klusjes gedaan en wat in mijn boek gelezen. Camille had op haar vrije dag vorige week een warm pakje gekocht voor het kindje achter ons, en dat zijn we 's middags aan hem gaan geven. Hij wordt steeds iets minder verlegen gelukkig. Bij het pakje hadden we ook wat veren en een hamster (leftovers van het WK) en een zakje chips gedaan. Dit keer hebben we ook wat foto's met zijn allen gemaakt. Toen we weer op onze kamer waren en op het balkon stonden, had hij het pakje al aan. Het stond hem prachtig en hij leek een beetje op een kleine Pingu zoals hij liep. Hij was nog blijer met de veren en had het daar maar druk mee. Hij wandelde trots rond in zijn, voor dit weer, iets te warme pakje. Daarna wilden we even Sevagram in, maar net toen we wilden vertrekken kwamen we Nicky tegen. Zij ging naar een kledingmaker om haar broeken te verstellen. Ze vertelde dat deze best een goede kledingmaker was en dat zij ook wel eens jurken bij hem laat maken. Omdat onze stof nog steeds onaangeroerd in de kast lag, hebben we besloten om de gok te wagen en onze jurken daar te laten maken. Ze zouden morgen al klaar zijn, dus ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Tijdens het winkelen kwamen we een pak macaroni tegen. Aangezeen we dit kende, hebben we toen besloten dat we 's avonds gingen proberen om pasta te maken. Dit zag er best aardig uit, maar het smaakte niet helemaal zoals het moest omdat tomatenketchup (ze hadden niks anders) hier zoet is. Toch vond iedereen het lekker. Tijdens het eten hebben we weer nieuwe mensen ontmoet die in onze gang wonen. Eentje wilde ons heel graag haar kamer laten zien omdat ze deze zelf beschilderd had. Ze had vogels en bloemen op de muur geschilderd en het zag er best wel professioneel uit. Het was erg gezellig, we hebben gekletst, sari's gepast en de meiden weer wat nieuws over wondverzorging en verbinden geleerd. Een meisje (Nazia) was namelijk gevallen met de scooter en in het ziekenhuis hadden ze daar watten op gedaan. Dat was 3 dagen geleden en de watten plakten inmiddels goed in de wond vast. Verder had ze zoveel pijn dat ze niet meer kon lopen. Wij hebben het schoongemaakt en verzorgt en hopelijk gaat het snel beter met haar. Uiteindelijk vloog de tijd zo hard dat we pas om half 3 in ons bedje lagen, maar ook dat moet af en toe kunnen.
Woensdag 30-07. Vandaag zou mijn vrije dag zijn in het ziekenhuis. Toen de rondes gedaan waren, vertrok iedereen opeens gehaast naar de OT. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, bleek dat de 2e unit inmiddels klaar was met OT en omdat wij in de unit van het hoofd van de afdeling zitten hebben wij een groot OK-programma. Schijnbaar liepen we al enkele dagen achter, en dit was dus voor hun DE kans om dit weer wat in te halen. Uiteindelijk zijn we tot 2 uur 's middags bezig geweest in de OT, waardoor ik nog net genoeg tijd had voor een snelle lunch. De variatie in operaties is niet heel groot. Je hebt de keuze uit biopsie, hysterectomie (abdominaal of vaginaal), curettage of keizersnede. Er zullen vast ook nog wel andere operaties plaatsvinden, maar hiermee heb ik denk ik 95% wel beschreven. Het PG-onderwijs zou om 3 uur weer starten, en ik was net op tijd. Er was dit keer weer een presentatie en schijnbaar hebben alle PG's dezelfde presentatietechniek; zoveel mogelijk tekst op een slide zodat je vooral alleen maar voor hoeft te lezen. Voor omstanders dus niet heel spannend om naar te luisteren, en het meerendeel van de professoren en assistenten gebruikt dit uurtje dan ook om wat slaap in te halen. Nadat het onderwijs was afgelopen zijn we naar de kledingmaker gegaan want onze jurken waren klaar. Dit keer waren ze ook echt gemaakt, alleen was het eindresultaat niet geheel wat we verwacht hadden. Ik heb nog wel een redelijk mooie vorm jurk gekregen, maar helaas is het niet zo mooi gestikt. Gelukkig heb ik een creatieve moeder dus ik laat het maar even zo en kijk thuis wel even wat nog mogelijk is. Camille had het iets minder getroffen. De man had schijnbaar het ontwerp een beetje los gelaten en er zelf maar een kurti van gemaakt. Daar had hij namelijk wel verstand van. Ze was er in eerste instantie niet tevreden over, ook omdat hij onze maten door elkaar had gebruikt en de jurk dus te smal is rond haar armen. Maar zo slecht zag het er eigenlijk helemaal niet uit en nadat ze thuis voor de spiegel had gestaan was ze het daar gelukkig ook wel mee eens. We hebben echter wel besloten om toch een andere kledingmaker te zoeken voor onze andere kleren.
'S avonds kregen we een berichtje van Hardik (de vriend uit de eerste week). Ik had hem sinds onze ontmoeting niet meer gesproken en was dus best verbaasd dat ie ons opeens mee uit eten vroeg. We hadden echter geen zin om in het hostel te eten dus zijn toch op zijn uitnodiging ingegaan. Toen hij ons kwam ophalen werd duidelijk waarom hij opeens uit eten wilde. Een vriend van hem was teruggekeerd in het hostel en aangezien die nog vrijgezel is, wou hij hem graag aan ons voorstellen. Hij had echter ook nog 2 meiden meegenomen omdat hij een van hen aan zijn vriend wou koppelen. De meiden kenden we al van eerder, het waren Kushboo en Yoya. Yoya is een meisje van 1.35m en het is heel grappig om haar naast Camille te zien lopen die 1.85 is. We zijn naar de kantine van de private school hier in de buurt geweest. Het eten was stukken beter en heel Westers. Ze hadden er pizza en toast met chocola, maar uiteindelijk zijn we toch voor de kip gezwicht. Het was een soort KFC-achtig zaakje en zo smaakte het dan ook. Hoewel ik dit normaal vreselijk vind, heb ik nu toch heerlijk gegeten. Helaas duurde het even voordat we het eten kregen, waardoor het al kwart over 9 was toen we begonnen te eten. Wij hebben snel gegeten, maar de rest vond dat de warden zich niet zo moest aanstellen met haar attendance. Zij kwamen dan ook regelmatig te laat. Helaas waren wij er minder van gediend en hadden we stress, maar daar trok de rest zich niks van aan. Tot overmaat van ramp moesten we op de terugweg hard remmen voor een truck die opeens dwars op de weg stond. De meiden, die op een scooter achter ons reden, hadden dit echter niet door en botsten tegen onze achterkant. Gelukkig deden zowel scooter als auto het nog, maar het was wel even schrikken voor ons. De rest keek er minder van op aangezien het voor hun dagelijkse kost is. We waren uiteindelijk ruim een halfuur te laat in het hostel en de madam Meta was weer woedend. Helaas konden wij er dit keer echt niks aan doen, maar zo maken we natuurlijk niet zo'n beste indruk. De meiden hadden achteraf ook wel door dat wij ons terecht zorgen hadden gemaakt en ik hoop dan ook dat ze de volgende keer iets meer hun best willen doen om op tijd terug te zijn.
Donderdag 31-07. Vandaag was mijn OPD-dag en voor het eerst heb ik me nuttig kunnen maken. Vanochtend was een van de meiden bezig om een echografie-aanvraag te schrijven. Dat gebeurt hier nog met de hand en alles moet uitgeschreven worden. Er worden op een ochtend ruim 30 van die aanvragen geschreven. Toen ik vroeg of ik ook eens een aanvraag mocht schrijven, werd dat meteen mijn taak. Voor de rest van het spreekuur heb ik dus voor alle patienten die een echo moesten krijgen de aanvraag geschreven. Dat was nog niet zo simpel als het klinkt en ik deed het dan in het begin ook regelmatig fout waardoor ik weer opnieuw kon beginnen want alles moet er perfect op staan. Iedereen was wel heel gelukkig met mij en ik ben veelvuldig bedankt voor deze ondankbare taak. Dat maakt het toch nog een beetje goed, want ervan geleerd heb ik niet echt maar ik heb wel laten zien dat ik ook nuttig kan zijn als ze me goed instrueren. Ook scheelde het best wel veel tijd, waardoor ik een ruime lunchpauze had. Om 4uur moest ik weer terug zijn, want vandaag zouden de nieuwe maternal wards in gebruik worden genomen en dus vond er een inauguratie plaats. Toen ik in het ziekenhuis liep, kwam ik lopend en wel de patiente die maandag zo ziek in de OPD was tegen. Ze zag er stukken beter uit, en hoewel ze nog steeds geen diagnose heeft (ze ligt ook in mijn unit dus ik zie ze ook bij de rondes) is ze goed opgeknapt. De inauguratie van de wards verliep natuurlijk op z'n Indisch. Iedereen was er; dokters, interns, zusters en ondersteunend personeel liepen voor het eerst sinds onze aankomst als gelijken door elkaar heen. Zelfs de Dean was er. Allereerst moesten we wachten op de ziekenhuisdirecteur die vervolgens het lintje mocht doorknippen. Daarna mochten we allemaal naar binnen en werd het complex ingewijd en werd de god Shiva gevraagd te waken voor de patienten en hun gezondheid. Dit ritueel ging gepaard met wierook en bloemen en uiteraard werd er ook gezongen. Tijdens het zingen moesten alle mensen die met de ward te maken zouden krijgen naar het altaartje komen en met een plateau met kaars en wierook rondjes draaien voor de god. Verder moest iedereen een bloem op het altaar leggen. Er lagen verder allerlei fruitsoorten en ook een kommetje rijst, maar waar dat goed voor was kon ons niemand uitleggen. Uiteraard was er ook voldoende eten en thee en koffie aanwezig. Wij proeven of zien trouwens niet het verschil tussen koffie of thee, ook niet na 4 weken. Toen de inauguratie klaar was en iedereen weer terug naar de normale orde van de dag keerde, riep Dr. Poonam-ma'am ons in haar kamer. Omdat het morgen Camille's verjaardag is (schijnbaar weet iedereen het, want zelfs de verpleging feliciteerde haar) wil ze iets organiseren. Wat het wordt mochten we niet weten maar we moesten er maar vanuit gaan dat alles goed komt. Camille had net 7 taarten besteld, omdat ze een feest bij het koffiehuis hiernaast wou geven voor zowel de mensen van gynaecology als de meiden uit het hostel. Echter door de cultuurverschillen was dit toch vrijwel onmogelijk geweest. Door Poonam is nu alles veranderd. 'S avonds zijn we met 2 meiden (Nazia en Arti) naar Wardha geweest om te shoppen. We zijn voor het eerst op een scooter geweest en het viel best mee. Omdat we al aan de late kant waren en we natuurlijk iets te lang in de winkel bleven hangen, hadden we geen tijd meer om te eten. Op het moment dat we naar het hostel terug begonnen te rijden, viel het water met bakken uit de lucht. Daardoor kwamen we zeiknat, en natuurlijk weer net iets te laat aan voor attendance. Camille en Arti waren zo slim geweest om onderweg bij Olive te stoppen en alvast wat te eten te bestellen. Dus bij thuiskomst konden we meteen eten. Daarna zijn we nog even op onze kamer blijven hangen, die we alvast opgeruimd hadden omdat we een feestje vermoeden (eigenlijk wist ik wat de plannen waren ;) Om 12 uur werd er op de deur geklopt en stonden er zo'n 15 meiden te zingen. Ze hadden de kamer naast ons geregeld, die sinds deze week leegstond. Daar hebben we cake gehad (compleet met flikkersterren) en vooral geheel volgens traditie in elkaars gezicht gesmeerd. Iedereen zat uiteindelijk onder de cake. Ook was er chips en muziek. De meiden kwamen helemaal los en alle verlegen meiden die zo rustig over de gang liepen, bleken uiteindelijk over flinke dance moves te beschikken. Nadat ze een scene uit dirty dancing gezien hadden, wilden ze onze dance moves ook leren. Het was een hele gezellige avond en pas rond half 4 zag ik mijn bedje.
Zondag 03-08. Zo ik heb wat in te halen. Afgelopen dagen waren druk en zijn voorbij gevlogen.
Vrijdag was Camille jarig en nadat we dat 's avonds al ingeluid hadden met een goed feestje, kwam nu mijn cadeau. Ze was inmiddels al weken aan het vertellen over haar vader die haar ieder weekend ontbijt op bed brengt en uiteraard ook op haar verjaardag. Dus ik had geregeld met Rashmi dat zij melk, eieren en brood zou halen zodat ik een ontbijt op bed kon maken. Ik kon het zelf niet kopen omdat ik niet wilde dat ze erachter zou komen. Dus ik ben 's ochtends, na een goede 4uurtjes slaap, naar Rashmi vertrokken om aan de voorbereidingen te beginnen. Omdat er maar 1 kookpit is, duurde het natuurlijk lang voordat alles klaar was, en het meeste was dan ook alweer koud toen we het gingen brengen. De croissantjes ontbraken maar ik was best blij met wat ik bij elkaar had gesprokkeld. Het was inmiddels al half 10 en net op tijd want de meiden moesten zich gaan klaarmaken voor hun les. Camille sliep uiteraard nog, en werd pas wakker toen we gezongen hadden. Ze was blij verrast. Daarna hebben we samen het ontbijtje opgepeuzeld. Het smaakte erg goed, ook al hadden de eieren een wat typische Indische smaak en ontbrak het zout. Na het ontbijt ben ik me klaar gaan maken om naar het ziekenhuis te gaan. Toen ik eenmaal daar aankwam bleek de OT al voorbij te zijn, dus ben ik in de bieb maar even wat mails gaan lezen. Omdat ik verder niet zoveel had te doen ben ik daarna maar huiswaarts gekeerd. Om 3 uur stond er iemand voor de deur die met ons de bestelde taarten zou gaan ophalen in Wardha. Ze zagen er heerlijk uit en ik had me voorgenomen om van iedere taart een stukje te proeven. De man vroeg of we nog iets op de taart wilden schrijven en uiteindelijk stond er Happy 25th Birthday Camille op elke taart. We hebben nog een taart extra meegenomen omdat Camille bang was dat het te weinig was. Natuurlijk waren we weer te laat voor PG-onderwijs. Helemaal omdat we nog eerst naar het hostel moesten om een aantal taarten in de koelkast te zetten. Die waren 's avonds pas nodig. Uiteindelijk hebben we 5 taarten meegenomen naar het PG-onderwijs. Toen we binnenkwamen was iedereen aanwezig, en lagen er in een hoekje al wat dingen klaar. Het onderwijs ging ongestoord door (ook al kwamen wij met 5 grote dozen binnen) en toen het afgelopen was, vond Poonam-ma'am dat iedereen moest zingen. Een beetje twijfelachtig ging iedereen staan en begon men te zingen. Daarna heeft Camille de taarten aangesneden en uitgedeeld. Poonam-ma'am had gezorgd voor chips en samosa en wat cola en limonade. Er was ruim genoeg voor iedereen en de meesten hebben nog wat meegenomen voor later. Het was erg gezellig maar de sfeer bleef vrij officieel. Omdat er nog wat stukken over waren zijn we daarna nog even naar labour room gelopen. Daar wilde Camille foto's met alle pasgeboren baby'tjes van die dag en uiteraard kregen ook alle moeders, vaders en oma's een stukje taart. Uiteindelijk wilden er nog allerlei mensen met ons of elkaar op de foto. Zo ook 2 zussen; de ene had vandaag haar kindje gekregen, de andere was nu 28 weken zwanger van een tweeling. Ze waren allebei heel trots op de foto, en het is jammer dat we die niet mee kunnen geven. De meeste mensen waarmee we op de foto gaan, zien deze maar een keer. We waren pas laat thuis en het was alweer etenstijd. Dus had Camille besloten om een hele reeks meiden uit te nodigen om in het koffiehuis te gaan eten. Binnen een halfuur stonden er 25 meiden klaar. Omdat Camille betaalde hebben ze het er uitgebreid van genomen. Aan Fried Maggie, toast, milkshakes en chips geen gebrek. Uiteindelijk viel de rekening reuze mee; we hebben met z'n allen voor nog geen 20 euro gegeten. Daar kun je in Nederland nog geen ronde ijsjes voor geven. Omdat we om half 10 weer terug moesten zijn in het hostel, hadden we besloten om 's avonds met de meiden de resterende cakes op het dak van het hostel op te eten. De lucht was helder en de maan zorgde voor voldoende licht. Op een taart hebben we 25 kaarsjes aangestoken die Camille vervolgens heeft uitgeblazen. Daarna hebben we er een party van gemaakt, compleet met stereo-installatie. Het was erg gezellig en alle meiden hebben ervan genoten. Omdat het de vorige avond ook al laat was geworden en iedereen toch wel moe was, liep het feestje rond half 12 op zijn einde. Na nog even gedanst te hebben met een aantal achterblijvers, heb ik er rond 12u toch ook maar een einde aan gemaakt. Ik was toch best wel moe en omdat Poonam-ma'am tijdens het onderwijs had gezegd dat we morgen om 9u in de labourroom verwacht werden, was ik blij dat ik in bed lag. Ik ben nog een keer wakker geworden omdat Camille 's nachts rond half 2 binnengevallen kwam maar sliep alweer vrij snel.
Zaterdagochtend had Camille dan ook duidelijk meer moeite met uit bed komen dan ik. Toen ik even voor 9 het pand verliet, werd zij net wakker. Omdat er een nieuwe maand begonnen is, zijn alle PG's en consultants van unit gewisseld. Er is dus ook een nieuwe PG in de labourroom. Dus toen ik in de labourroom aankwam, moest ik me eerst opnieuw voorstellen. Dit keer staan Neeha en Sonia in de labourroom. Neeha is 2e jaars, en Sonia 1e jaars. We kenden ze wel al van gezicht maar niet bij naam. Sonia is voor ons het kind waarbij het altijd lijkt alsof ze gehuild heeft. Neeha kenden we niet omdat zij de afgelopen maand nachtdienst heeft gehad. Omdat het rustig was in de labourroom hebben we de ochtend gehad om bij te kletsen. In de loop van de ochtend kwam de nieuwe consultant Anu binnengevallen. We kenden haar nog niet omdat zij in Milgarth heeft gezeten vorige maand. Neeha is 28 (maar ziet eruit als 20!) en heeft al een zoon van 3. Anu is 30 (en lijkt 24) en praat graag over vanalles en nog wat. Ze is heel aardig maar kan opeens veranderen in een pittige tante. Van Sonia is moeilijker hoogte te krijgen, zij is altijd bezig en hoort niet echt bij het team lijkt het. Schijnbaar functioneert zij niet erg goed. De rest vond het geen probleem om haar dat midden in de labourroom te zeggen en genoot er zelfs zichtbaar van. Hier moet iedereen voor zichzelf knokken en mensen die het moeilijk hebben worden eerder afgesnauwd dan dat ze een helpende hand aangereikt krijgen. Rond de middag stonden er 2 keizersnedes op het programma. Dus zijn Camille (die inmiddels ook aangekomen was) en ik mee naar ok gegaan om te helpen. We hadden Anu nog niet eerder zien opereren en ik was dan ook geschokt door haar snelheid. Tegen de tijd dat ik naar de buik keek, was er al een gat van 5cm diep. Voordat ik het goed en wel doorhad, was het kind al geboren. Verder was ze wel heel zorgvuldig met hechten, maar vlogen de naalden in het rond en moest ik oppassen dat ik er geen in mijn vingers kreeg. Ik mocht ook weer de wond sluiten, en volgens Camille ben ik zelfs beter in hechten dan de PG die assisteerde. Omdat Camille al geluncht had, ben ik na de eerste keizersnede snel gaan lunchen. Toen ik terugkwam waren er inmiddels al 2 keizersnedes voorbij en was de laatste bezig. Het had voor mij dus geen zin om me om te kleden dus ben ik terug naar de labourroom gegaan. Daar was het nog altijd even rustig. Ik heb nog wat gezeten en gekletst en rond 5uur kwam Camille en Anu me halen omdat we klaar waren voor vandaag. Ze hadden inmiddels afgesproken dat we nog wat zouden gaan drinken in ICH (het koffiehuis heeft een naam gekregen). Toen we daar aankwamen zaten daar enkele jaargenoten van haar, en hebben we samen met hun nog wat gegeten en gedronken. Later is Mandar, de grote vriend van Camille uit de department, ook nog aangeschoven. Mandar ziet eruit als een grote teddybear en heeft een zeer goede voedingsstatus en een onverzadigbare eetlust. Het is een hele aardige kerel en je kan goed met hem lachen. Anu is ook heel aardig en we kunnen het goed met haar vinden. Nadat we bij ICH waren geweest heeft ze ons in haar kamer uitgenodigd. Voordat we het wisten was het 8uur. Aangezien we nog boodschappen moesten doen, hebben we ons naar het dorp gehaast. Anu is echt het prototype luie Indier en ze heeft ons dan ook verteld dat we ons water niet hoeven te sjouwen maar dat ze dozen water ook naar het hostel brengen. Dat leek ons wel erg handig dus hebben we maar meteen 2 dozen laten brengen. Verder hebben we weer genoeg ingeslagen om de komende dagen door te komen. We waren net op tijd voor attendance weer terug. Omdat we nog eten over hadden hebben we dat bij Rashmi opgewarmd en uiteraard ging de tijd ook weer sneller dan we dachten. Tegen de tijd dat we naar onze kamer terugkeerden was het dan ook alweer laat. Omdat ik nu pas het slaapgebrek van afgelopen dagen begin te merken, ben ik dan ook zo in mijn bed gekiept.
Vandaag hadden we geen spannende plannen en hebben we uitgeslapen. Omdat dat voor mij altijd wat korter is dan voor Camille heb ik mijn beddengoed maar eens gewassen. Daarna hebben we rustig samen gegeten. 'S middags zijn we met z'n tweeen naar Wardha geweest om te shoppen. Dat was erg gezellig en we zijn beiden goed geslaagd. Ik heb een nieuwe tas, wat souveniers en eindelijk nieuwe schoenen. Dat was hoognodig aangezien de zolen van mijn andere gympen er zo ongeveer vanaf vallen. Schoenen vinden in India is trouwens niet zo simpel omdat iedere vrouw hier op slippers loopt. Er zijn wel gympen te krijgen maar dat is een zeldzaamheid en meestal zijn het dan mannenschoenen. Ook de maat is een ramp omdat mijn voeten ergens tussen mannen en vrouwen in vallen. Maar ik ben dus uiteindelijk geslaagd met All-star look-a-likes.
Dinsdag 29-07. Gisteren is onze 4e week begonnen, en omdat vorige week erg kort was hebben we besloten dat we deze week in dezelfde units blijven. Het was dus weer OPD-dag. De rondes verliepen nogal hectisch en niemand nam zich de moeite om mij wat uit te leggen. Zo begon het ook in de OPD, maar omdat ik vragen bleef stellen namen ze uiteindelijk toch de moeite om wat uit te leggen en te vertalen. Zoals iedere maandag was het weer erg druk in de OPD. Ze beginnen rond 10 uur en werken dan door tot iedere patient gezien is. Als ze geluk hebben is daarna tijd voor lunchpauze. Ze werken dan ook erg hard om op tijd klaar te zijn, want om 4 uur begint het spreekuur weer. Omdat het uitleggen en vertalen veel tijd kost, wordt ik meestal eerder naar huis gestuurd om te lunchen zodat zij nog even vaart kunnen maken. 'S middags was ik net op tijd om te zien hoe een zichtbaar doodzieke vrouw de wachtkamer in gereden werd. Ze was niet meer in staat om te lopen en kwam dus al op een bed binnen. Het was een vrouw van ongeveer 50 jaar, flink obees (zelfs voor Indiase begrippen) en drijfnat van het zweet. De artsen besteden er echter geen aandacht aan en ook zij moest gewoon wachten op haar beurt. Toen ze aan de beurt was, was ze nog net in staat om de anamnese te vertellen, maar ze doezelde bijna in slaap. Ook bij het onderzoek kreeg ze geen voorrang. Toen ze eindelijk aan de beurt was en met moeite op die bank was geklommen was de stank niet te harden. Tijdens het onderzoek gutste het bloed naar buiten. Omdat deze vrouw zo flink was, was het niet mogelijk om haar goed te onderzoeken dus we wisten nog niet wat ze had. Wel had de assistent-professor besloten dat de vrouw opgenomen moest worden. Toen de vrouw van de bank afklom viel ze bijna flauw en konden ze haar nog net op een stoel hijsen. Even later, maar natuurlijk zonder spoed, werd ze weggereden naar de zaal. Wat er daar verder met haar gebeurt is, is voor mij een vraagteken. Daarna was mijn dag weer voltooid en kon ik weer een rustig avondje gaan vieren in het hostel.
Vandaag is het een feestdag. Alleen verloopt een feestdag hier iets anders dan in Nederland. Aangezien het een Islamitische feestdag is, viert driekwart van de bevolking niks. Een feestdag is voor de studenten niet leuk, ze hebben wel een vrije dag maar schijnbaar zijn er zoveel dronken mensen op de weg dat ze niet naar buiten durven. Ze raadden het ons dan ook af om het hostel te verlaten vandaag. Daardoor heb ik vanochtend rustig wat huishoudelijke klusjes gedaan en wat in mijn boek gelezen. Camille had op haar vrije dag vorige week een warm pakje gekocht voor het kindje achter ons, en dat zijn we 's middags aan hem gaan geven. Hij wordt steeds iets minder verlegen gelukkig. Bij het pakje hadden we ook wat veren en een hamster (leftovers van het WK) en een zakje chips gedaan. Dit keer hebben we ook wat foto's met zijn allen gemaakt. Toen we weer op onze kamer waren en op het balkon stonden, had hij het pakje al aan. Het stond hem prachtig en hij leek een beetje op een kleine Pingu zoals hij liep. Hij was nog blijer met de veren en had het daar maar druk mee. Hij wandelde trots rond in zijn, voor dit weer, iets te warme pakje. Daarna wilden we even Sevagram in, maar net toen we wilden vertrekken kwamen we Nicky tegen. Zij ging naar een kledingmaker om haar broeken te verstellen. Ze vertelde dat deze best een goede kledingmaker was en dat zij ook wel eens jurken bij hem laat maken. Omdat onze stof nog steeds onaangeroerd in de kast lag, hebben we besloten om de gok te wagen en onze jurken daar te laten maken. Ze zouden morgen al klaar zijn, dus ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Tijdens het winkelen kwamen we een pak macaroni tegen. Aangezeen we dit kende, hebben we toen besloten dat we 's avonds gingen proberen om pasta te maken. Dit zag er best aardig uit, maar het smaakte niet helemaal zoals het moest omdat tomatenketchup (ze hadden niks anders) hier zoet is. Toch vond iedereen het lekker. Tijdens het eten hebben we weer nieuwe mensen ontmoet die in onze gang wonen. Eentje wilde ons heel graag haar kamer laten zien omdat ze deze zelf beschilderd had. Ze had vogels en bloemen op de muur geschilderd en het zag er best wel professioneel uit. Het was erg gezellig, we hebben gekletst, sari's gepast en de meiden weer wat nieuws over wondverzorging en verbinden geleerd. Een meisje (Nazia) was namelijk gevallen met de scooter en in het ziekenhuis hadden ze daar watten op gedaan. Dat was 3 dagen geleden en de watten plakten inmiddels goed in de wond vast. Verder had ze zoveel pijn dat ze niet meer kon lopen. Wij hebben het schoongemaakt en verzorgt en hopelijk gaat het snel beter met haar. Uiteindelijk vloog de tijd zo hard dat we pas om half 3 in ons bedje lagen, maar ook dat moet af en toe kunnen.
Woensdag 30-07. Vandaag zou mijn vrije dag zijn in het ziekenhuis. Toen de rondes gedaan waren, vertrok iedereen opeens gehaast naar de OT. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, bleek dat de 2e unit inmiddels klaar was met OT en omdat wij in de unit van het hoofd van de afdeling zitten hebben wij een groot OK-programma. Schijnbaar liepen we al enkele dagen achter, en dit was dus voor hun DE kans om dit weer wat in te halen. Uiteindelijk zijn we tot 2 uur 's middags bezig geweest in de OT, waardoor ik nog net genoeg tijd had voor een snelle lunch. De variatie in operaties is niet heel groot. Je hebt de keuze uit biopsie, hysterectomie (abdominaal of vaginaal), curettage of keizersnede. Er zullen vast ook nog wel andere operaties plaatsvinden, maar hiermee heb ik denk ik 95% wel beschreven. Het PG-onderwijs zou om 3 uur weer starten, en ik was net op tijd. Er was dit keer weer een presentatie en schijnbaar hebben alle PG's dezelfde presentatietechniek; zoveel mogelijk tekst op een slide zodat je vooral alleen maar voor hoeft te lezen. Voor omstanders dus niet heel spannend om naar te luisteren, en het meerendeel van de professoren en assistenten gebruikt dit uurtje dan ook om wat slaap in te halen. Nadat het onderwijs was afgelopen zijn we naar de kledingmaker gegaan want onze jurken waren klaar. Dit keer waren ze ook echt gemaakt, alleen was het eindresultaat niet geheel wat we verwacht hadden. Ik heb nog wel een redelijk mooie vorm jurk gekregen, maar helaas is het niet zo mooi gestikt. Gelukkig heb ik een creatieve moeder dus ik laat het maar even zo en kijk thuis wel even wat nog mogelijk is. Camille had het iets minder getroffen. De man had schijnbaar het ontwerp een beetje los gelaten en er zelf maar een kurti van gemaakt. Daar had hij namelijk wel verstand van. Ze was er in eerste instantie niet tevreden over, ook omdat hij onze maten door elkaar had gebruikt en de jurk dus te smal is rond haar armen. Maar zo slecht zag het er eigenlijk helemaal niet uit en nadat ze thuis voor de spiegel had gestaan was ze het daar gelukkig ook wel mee eens. We hebben echter wel besloten om toch een andere kledingmaker te zoeken voor onze andere kleren.
'S avonds kregen we een berichtje van Hardik (de vriend uit de eerste week). Ik had hem sinds onze ontmoeting niet meer gesproken en was dus best verbaasd dat ie ons opeens mee uit eten vroeg. We hadden echter geen zin om in het hostel te eten dus zijn toch op zijn uitnodiging ingegaan. Toen hij ons kwam ophalen werd duidelijk waarom hij opeens uit eten wilde. Een vriend van hem was teruggekeerd in het hostel en aangezien die nog vrijgezel is, wou hij hem graag aan ons voorstellen. Hij had echter ook nog 2 meiden meegenomen omdat hij een van hen aan zijn vriend wou koppelen. De meiden kenden we al van eerder, het waren Kushboo en Yoya. Yoya is een meisje van 1.35m en het is heel grappig om haar naast Camille te zien lopen die 1.85 is. We zijn naar de kantine van de private school hier in de buurt geweest. Het eten was stukken beter en heel Westers. Ze hadden er pizza en toast met chocola, maar uiteindelijk zijn we toch voor de kip gezwicht. Het was een soort KFC-achtig zaakje en zo smaakte het dan ook. Hoewel ik dit normaal vreselijk vind, heb ik nu toch heerlijk gegeten. Helaas duurde het even voordat we het eten kregen, waardoor het al kwart over 9 was toen we begonnen te eten. Wij hebben snel gegeten, maar de rest vond dat de warden zich niet zo moest aanstellen met haar attendance. Zij kwamen dan ook regelmatig te laat. Helaas waren wij er minder van gediend en hadden we stress, maar daar trok de rest zich niks van aan. Tot overmaat van ramp moesten we op de terugweg hard remmen voor een truck die opeens dwars op de weg stond. De meiden, die op een scooter achter ons reden, hadden dit echter niet door en botsten tegen onze achterkant. Gelukkig deden zowel scooter als auto het nog, maar het was wel even schrikken voor ons. De rest keek er minder van op aangezien het voor hun dagelijkse kost is. We waren uiteindelijk ruim een halfuur te laat in het hostel en de madam Meta was weer woedend. Helaas konden wij er dit keer echt niks aan doen, maar zo maken we natuurlijk niet zo'n beste indruk. De meiden hadden achteraf ook wel door dat wij ons terecht zorgen hadden gemaakt en ik hoop dan ook dat ze de volgende keer iets meer hun best willen doen om op tijd terug te zijn.
Donderdag 31-07. Vandaag was mijn OPD-dag en voor het eerst heb ik me nuttig kunnen maken. Vanochtend was een van de meiden bezig om een echografie-aanvraag te schrijven. Dat gebeurt hier nog met de hand en alles moet uitgeschreven worden. Er worden op een ochtend ruim 30 van die aanvragen geschreven. Toen ik vroeg of ik ook eens een aanvraag mocht schrijven, werd dat meteen mijn taak. Voor de rest van het spreekuur heb ik dus voor alle patienten die een echo moesten krijgen de aanvraag geschreven. Dat was nog niet zo simpel als het klinkt en ik deed het dan in het begin ook regelmatig fout waardoor ik weer opnieuw kon beginnen want alles moet er perfect op staan. Iedereen was wel heel gelukkig met mij en ik ben veelvuldig bedankt voor deze ondankbare taak. Dat maakt het toch nog een beetje goed, want ervan geleerd heb ik niet echt maar ik heb wel laten zien dat ik ook nuttig kan zijn als ze me goed instrueren. Ook scheelde het best wel veel tijd, waardoor ik een ruime lunchpauze had. Om 4uur moest ik weer terug zijn, want vandaag zouden de nieuwe maternal wards in gebruik worden genomen en dus vond er een inauguratie plaats. Toen ik in het ziekenhuis liep, kwam ik lopend en wel de patiente die maandag zo ziek in de OPD was tegen. Ze zag er stukken beter uit, en hoewel ze nog steeds geen diagnose heeft (ze ligt ook in mijn unit dus ik zie ze ook bij de rondes) is ze goed opgeknapt. De inauguratie van de wards verliep natuurlijk op z'n Indisch. Iedereen was er; dokters, interns, zusters en ondersteunend personeel liepen voor het eerst sinds onze aankomst als gelijken door elkaar heen. Zelfs de Dean was er. Allereerst moesten we wachten op de ziekenhuisdirecteur die vervolgens het lintje mocht doorknippen. Daarna mochten we allemaal naar binnen en werd het complex ingewijd en werd de god Shiva gevraagd te waken voor de patienten en hun gezondheid. Dit ritueel ging gepaard met wierook en bloemen en uiteraard werd er ook gezongen. Tijdens het zingen moesten alle mensen die met de ward te maken zouden krijgen naar het altaartje komen en met een plateau met kaars en wierook rondjes draaien voor de god. Verder moest iedereen een bloem op het altaar leggen. Er lagen verder allerlei fruitsoorten en ook een kommetje rijst, maar waar dat goed voor was kon ons niemand uitleggen. Uiteraard was er ook voldoende eten en thee en koffie aanwezig. Wij proeven of zien trouwens niet het verschil tussen koffie of thee, ook niet na 4 weken. Toen de inauguratie klaar was en iedereen weer terug naar de normale orde van de dag keerde, riep Dr. Poonam-ma'am ons in haar kamer. Omdat het morgen Camille's verjaardag is (schijnbaar weet iedereen het, want zelfs de verpleging feliciteerde haar) wil ze iets organiseren. Wat het wordt mochten we niet weten maar we moesten er maar vanuit gaan dat alles goed komt. Camille had net 7 taarten besteld, omdat ze een feest bij het koffiehuis hiernaast wou geven voor zowel de mensen van gynaecology als de meiden uit het hostel. Echter door de cultuurverschillen was dit toch vrijwel onmogelijk geweest. Door Poonam is nu alles veranderd. 'S avonds zijn we met 2 meiden (Nazia en Arti) naar Wardha geweest om te shoppen. We zijn voor het eerst op een scooter geweest en het viel best mee. Omdat we al aan de late kant waren en we natuurlijk iets te lang in de winkel bleven hangen, hadden we geen tijd meer om te eten. Op het moment dat we naar het hostel terug begonnen te rijden, viel het water met bakken uit de lucht. Daardoor kwamen we zeiknat, en natuurlijk weer net iets te laat aan voor attendance. Camille en Arti waren zo slim geweest om onderweg bij Olive te stoppen en alvast wat te eten te bestellen. Dus bij thuiskomst konden we meteen eten. Daarna zijn we nog even op onze kamer blijven hangen, die we alvast opgeruimd hadden omdat we een feestje vermoeden (eigenlijk wist ik wat de plannen waren ;) Om 12 uur werd er op de deur geklopt en stonden er zo'n 15 meiden te zingen. Ze hadden de kamer naast ons geregeld, die sinds deze week leegstond. Daar hebben we cake gehad (compleet met flikkersterren) en vooral geheel volgens traditie in elkaars gezicht gesmeerd. Iedereen zat uiteindelijk onder de cake. Ook was er chips en muziek. De meiden kwamen helemaal los en alle verlegen meiden die zo rustig over de gang liepen, bleken uiteindelijk over flinke dance moves te beschikken. Nadat ze een scene uit dirty dancing gezien hadden, wilden ze onze dance moves ook leren. Het was een hele gezellige avond en pas rond half 4 zag ik mijn bedje.
Zondag 03-08. Zo ik heb wat in te halen. Afgelopen dagen waren druk en zijn voorbij gevlogen.
Vrijdag was Camille jarig en nadat we dat 's avonds al ingeluid hadden met een goed feestje, kwam nu mijn cadeau. Ze was inmiddels al weken aan het vertellen over haar vader die haar ieder weekend ontbijt op bed brengt en uiteraard ook op haar verjaardag. Dus ik had geregeld met Rashmi dat zij melk, eieren en brood zou halen zodat ik een ontbijt op bed kon maken. Ik kon het zelf niet kopen omdat ik niet wilde dat ze erachter zou komen. Dus ik ben 's ochtends, na een goede 4uurtjes slaap, naar Rashmi vertrokken om aan de voorbereidingen te beginnen. Omdat er maar 1 kookpit is, duurde het natuurlijk lang voordat alles klaar was, en het meeste was dan ook alweer koud toen we het gingen brengen. De croissantjes ontbraken maar ik was best blij met wat ik bij elkaar had gesprokkeld. Het was inmiddels al half 10 en net op tijd want de meiden moesten zich gaan klaarmaken voor hun les. Camille sliep uiteraard nog, en werd pas wakker toen we gezongen hadden. Ze was blij verrast. Daarna hebben we samen het ontbijtje opgepeuzeld. Het smaakte erg goed, ook al hadden de eieren een wat typische Indische smaak en ontbrak het zout. Na het ontbijt ben ik me klaar gaan maken om naar het ziekenhuis te gaan. Toen ik eenmaal daar aankwam bleek de OT al voorbij te zijn, dus ben ik in de bieb maar even wat mails gaan lezen. Omdat ik verder niet zoveel had te doen ben ik daarna maar huiswaarts gekeerd. Om 3 uur stond er iemand voor de deur die met ons de bestelde taarten zou gaan ophalen in Wardha. Ze zagen er heerlijk uit en ik had me voorgenomen om van iedere taart een stukje te proeven. De man vroeg of we nog iets op de taart wilden schrijven en uiteindelijk stond er Happy 25th Birthday Camille op elke taart. We hebben nog een taart extra meegenomen omdat Camille bang was dat het te weinig was. Natuurlijk waren we weer te laat voor PG-onderwijs. Helemaal omdat we nog eerst naar het hostel moesten om een aantal taarten in de koelkast te zetten. Die waren 's avonds pas nodig. Uiteindelijk hebben we 5 taarten meegenomen naar het PG-onderwijs. Toen we binnenkwamen was iedereen aanwezig, en lagen er in een hoekje al wat dingen klaar. Het onderwijs ging ongestoord door (ook al kwamen wij met 5 grote dozen binnen) en toen het afgelopen was, vond Poonam-ma'am dat iedereen moest zingen. Een beetje twijfelachtig ging iedereen staan en begon men te zingen. Daarna heeft Camille de taarten aangesneden en uitgedeeld. Poonam-ma'am had gezorgd voor chips en samosa en wat cola en limonade. Er was ruim genoeg voor iedereen en de meesten hebben nog wat meegenomen voor later. Het was erg gezellig maar de sfeer bleef vrij officieel. Omdat er nog wat stukken over waren zijn we daarna nog even naar labour room gelopen. Daar wilde Camille foto's met alle pasgeboren baby'tjes van die dag en uiteraard kregen ook alle moeders, vaders en oma's een stukje taart. Uiteindelijk wilden er nog allerlei mensen met ons of elkaar op de foto. Zo ook 2 zussen; de ene had vandaag haar kindje gekregen, de andere was nu 28 weken zwanger van een tweeling. Ze waren allebei heel trots op de foto, en het is jammer dat we die niet mee kunnen geven. De meeste mensen waarmee we op de foto gaan, zien deze maar een keer. We waren pas laat thuis en het was alweer etenstijd. Dus had Camille besloten om een hele reeks meiden uit te nodigen om in het koffiehuis te gaan eten. Binnen een halfuur stonden er 25 meiden klaar. Omdat Camille betaalde hebben ze het er uitgebreid van genomen. Aan Fried Maggie, toast, milkshakes en chips geen gebrek. Uiteindelijk viel de rekening reuze mee; we hebben met z'n allen voor nog geen 20 euro gegeten. Daar kun je in Nederland nog geen ronde ijsjes voor geven. Omdat we om half 10 weer terug moesten zijn in het hostel, hadden we besloten om 's avonds met de meiden de resterende cakes op het dak van het hostel op te eten. De lucht was helder en de maan zorgde voor voldoende licht. Op een taart hebben we 25 kaarsjes aangestoken die Camille vervolgens heeft uitgeblazen. Daarna hebben we er een party van gemaakt, compleet met stereo-installatie. Het was erg gezellig en alle meiden hebben ervan genoten. Omdat het de vorige avond ook al laat was geworden en iedereen toch wel moe was, liep het feestje rond half 12 op zijn einde. Na nog even gedanst te hebben met een aantal achterblijvers, heb ik er rond 12u toch ook maar een einde aan gemaakt. Ik was toch best wel moe en omdat Poonam-ma'am tijdens het onderwijs had gezegd dat we morgen om 9u in de labourroom verwacht werden, was ik blij dat ik in bed lag. Ik ben nog een keer wakker geworden omdat Camille 's nachts rond half 2 binnengevallen kwam maar sliep alweer vrij snel.
Zaterdagochtend had Camille dan ook duidelijk meer moeite met uit bed komen dan ik. Toen ik even voor 9 het pand verliet, werd zij net wakker. Omdat er een nieuwe maand begonnen is, zijn alle PG's en consultants van unit gewisseld. Er is dus ook een nieuwe PG in de labourroom. Dus toen ik in de labourroom aankwam, moest ik me eerst opnieuw voorstellen. Dit keer staan Neeha en Sonia in de labourroom. Neeha is 2e jaars, en Sonia 1e jaars. We kenden ze wel al van gezicht maar niet bij naam. Sonia is voor ons het kind waarbij het altijd lijkt alsof ze gehuild heeft. Neeha kenden we niet omdat zij de afgelopen maand nachtdienst heeft gehad. Omdat het rustig was in de labourroom hebben we de ochtend gehad om bij te kletsen. In de loop van de ochtend kwam de nieuwe consultant Anu binnengevallen. We kenden haar nog niet omdat zij in Milgarth heeft gezeten vorige maand. Neeha is 28 (maar ziet eruit als 20!) en heeft al een zoon van 3. Anu is 30 (en lijkt 24) en praat graag over vanalles en nog wat. Ze is heel aardig maar kan opeens veranderen in een pittige tante. Van Sonia is moeilijker hoogte te krijgen, zij is altijd bezig en hoort niet echt bij het team lijkt het. Schijnbaar functioneert zij niet erg goed. De rest vond het geen probleem om haar dat midden in de labourroom te zeggen en genoot er zelfs zichtbaar van. Hier moet iedereen voor zichzelf knokken en mensen die het moeilijk hebben worden eerder afgesnauwd dan dat ze een helpende hand aangereikt krijgen. Rond de middag stonden er 2 keizersnedes op het programma. Dus zijn Camille (die inmiddels ook aangekomen was) en ik mee naar ok gegaan om te helpen. We hadden Anu nog niet eerder zien opereren en ik was dan ook geschokt door haar snelheid. Tegen de tijd dat ik naar de buik keek, was er al een gat van 5cm diep. Voordat ik het goed en wel doorhad, was het kind al geboren. Verder was ze wel heel zorgvuldig met hechten, maar vlogen de naalden in het rond en moest ik oppassen dat ik er geen in mijn vingers kreeg. Ik mocht ook weer de wond sluiten, en volgens Camille ben ik zelfs beter in hechten dan de PG die assisteerde. Omdat Camille al geluncht had, ben ik na de eerste keizersnede snel gaan lunchen. Toen ik terugkwam waren er inmiddels al 2 keizersnedes voorbij en was de laatste bezig. Het had voor mij dus geen zin om me om te kleden dus ben ik terug naar de labourroom gegaan. Daar was het nog altijd even rustig. Ik heb nog wat gezeten en gekletst en rond 5uur kwam Camille en Anu me halen omdat we klaar waren voor vandaag. Ze hadden inmiddels afgesproken dat we nog wat zouden gaan drinken in ICH (het koffiehuis heeft een naam gekregen). Toen we daar aankwamen zaten daar enkele jaargenoten van haar, en hebben we samen met hun nog wat gegeten en gedronken. Later is Mandar, de grote vriend van Camille uit de department, ook nog aangeschoven. Mandar ziet eruit als een grote teddybear en heeft een zeer goede voedingsstatus en een onverzadigbare eetlust. Het is een hele aardige kerel en je kan goed met hem lachen. Anu is ook heel aardig en we kunnen het goed met haar vinden. Nadat we bij ICH waren geweest heeft ze ons in haar kamer uitgenodigd. Voordat we het wisten was het 8uur. Aangezien we nog boodschappen moesten doen, hebben we ons naar het dorp gehaast. Anu is echt het prototype luie Indier en ze heeft ons dan ook verteld dat we ons water niet hoeven te sjouwen maar dat ze dozen water ook naar het hostel brengen. Dat leek ons wel erg handig dus hebben we maar meteen 2 dozen laten brengen. Verder hebben we weer genoeg ingeslagen om de komende dagen door te komen. We waren net op tijd voor attendance weer terug. Omdat we nog eten over hadden hebben we dat bij Rashmi opgewarmd en uiteraard ging de tijd ook weer sneller dan we dachten. Tegen de tijd dat we naar onze kamer terugkeerden was het dan ook alweer laat. Omdat ik nu pas het slaapgebrek van afgelopen dagen begin te merken, ben ik dan ook zo in mijn bed gekiept.
Vandaag hadden we geen spannende plannen en hebben we uitgeslapen. Omdat dat voor mij altijd wat korter is dan voor Camille heb ik mijn beddengoed maar eens gewassen. Daarna hebben we rustig samen gegeten. 'S middags zijn we met z'n tweeen naar Wardha geweest om te shoppen. Dat was erg gezellig en we zijn beiden goed geslaagd. Ik heb een nieuwe tas, wat souveniers en eindelijk nieuwe schoenen. Dat was hoognodig aangezien de zolen van mijn andere gympen er zo ongeveer vanaf vallen. Schoenen vinden in India is trouwens niet zo simpel omdat iedere vrouw hier op slippers loopt. Er zijn wel gympen te krijgen maar dat is een zeldzaamheid en meestal zijn het dan mannenschoenen. Ook de maat is een ramp omdat mijn voeten ergens tussen mannen en vrouwen in vallen. Maar ik ben dus uiteindelijk geslaagd met All-star look-a-likes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
