Ja ik leef nog!

Inmiddels zijn er wat ongeruste berichtjes uit Nederland aangekomen waarom ik zolang niks van me heb laten horen. Het zit zo... ze hebben de computers in de library geupdate. Er is ook wat aan het veiligheidssysteem verandert want sindsdien weigert de computer mijn harde schijf te herkennen. Omdat het internet in het hostel te traag is, kan ik het niet via mijn tablet doen. En eigenlijk vermaak ik me ook veel te goed om me daar zorgen over te maken! Dus moeten jullie maar lekker wachten ;)
Anyway... ik kiep er nu meteen 3 weken aan belevenissen op, al weet ik zelf niet meer precies wat er allemaal instaat...

Maandag 21-07. Week 3 alweer... Afgelopen dagen ben ik misschien niet altijd even eerlijk geweest, tegen mezelf en tegen anderen. Want om eerlijk te zijn valt het niet altijd mee om hier te zitten. Het valt zelfs een beetje tegen. We mogen veel minder dan we gedacht hadden en staan er meestal maar een beetje bij als kamervulling. We voelen ons totaal niet nuttig en kunnen op geen enkele manier bijdragen om de werklast te verminderen. In de labourroom legden ze wel veel uit (als er tijd was) maar niet hetgene dat we gehoopt hadden. Van eerdere co-assistenten hoorde we dat we binnen 2 dagen onze eerste zelfstandige bevalling zouden mogen doen, en dat we actief zouden helpen met het te verrichten werk. Helaas zijn we nu 2 weken verder en hebben we pas 1x onderzoek mogen uitvoeren. Over bevallingen doen is nog geen enkele keer gesproken. We zijn dus een beetje teleurgesteld.
Om te kijken of het ergens anders beter zou worden, zijn we vandaag naar de OPD gegaan; de out-patient department aka de polikliniek. Dat was ook weer een hele beleving op zich. Het gaat net iets anders dan in Nederland... Er is een wachtruimte die propvol zit. Er is 1 hokje waar de professor haar patienten ziet en er is een andere gang met een open ruimte en hokjes. In die open ruimte zitten ongeveer 4 PG's of interns en een student. Verder is er nog 1 verpleegkundige die de overige 25 patienten die in de ruimte zitten te wachten probeert te bedaren en alles in goede banen probeert te leiden. De student zit achter een computer en meet bloeddruk en gewicht. De PG's en interns nemen gelijktijdig bij verschillende patienten de anamnese af. De afgewerkte patienten worden op een bankje verzameld voor lichamelijk onderzoek. Dan staat een van de seniors op om in een apart hokje (incl. soort van gordijn) onderzoek te doen. Het hokje bestaat uit een onderzoekstafel, waar een rubberen laken op ligt dat uiteraard niet verschoond wordt, een tafel met een bak handschoenen, 'steriele' watten en wat andere attributen en een rek waarin de 'steriele' materialen voor inwendig onderzoek liggen. Als deze materialen zijn gebruikt worden ze in de gootsteen afgespoeld en in een grote pan met vloeistof gegooid. Daarna worden ze weer in de bak voor schone instrumenten gedaan. Dus je moet maar gewoon hopen dat degene voor je geen rare ziektes heeft... Onderzoek doen is lopende band werk.Terwijl de dokter de patient onderzoekt, roept de zuster de volgende patient al naar binnen en instrueert ze. Terwijl de dokter de status bijschrijft en de volgende patient plaats neemt op de onderzoeksbank, geeft de zuster instructies aan de eerste patient mee. Vaak hebben de patienten nog vragen. Dat is problematisch want daar is geen ruimte voor in het systeem. Dan hopen patienten zich op in de toch al vrij krappe onderzoekskamer en wordt de sfeer er niet beter op. Het gordijn heeft trouwens niet de functie die het zou moeten hebben, alle patienten met vragen lopen toch wel naar binnen. Al met al is het een drukte van jewelste en worden op een dag ruim 200, soms wel 300 patienten gezien.
Onze functie was vandaag pas echt kamervullend. Vanwege de taalbarriere verstaan we ongeveer 5% van wat er gezegd wordt en door de drukte is er geen enkele PG die de moeite doet om ons ook maar iets uit te leggen. Vaak zie je aan de buik wel dat een patient zwanger is, maar als dit niet het geval is hebben we geen idee waarvoor een patient komt. Onderzoek was voor ons alleen maar toekijken aangezien we niks zelf mochten doen. Tijdens de anamnese was het ook toekijken omdat we niks kunnen bijdragen. Toen we om 3 uur 's middags nog steeds zo'n beetje rondhingen in de spreekkamer, zijn we zelfs soort van naar huis gestuurd omdat we geen functie hadden.Moe van het hangen en onvoldaan zijn we huiswaarts gekeerd. We hebben inmiddels contact gehad met de meiden die hier voor ons hebben gezeten en we gaan morgen bij Poonam-ma'am aangeven dat we vinden dat we te weinig doen en onvoldoende leren. Hopelijk krijgen we dan wel iets van een schema en worden we meer betrokken bij alles wat er te doen is. Ik hoop echt dat het iets gaat veranderen.
'S middags hebben we samen met Rashmi over de situatie gepraat. Ze begrijpt het denk ik niet echt, maar doet wel erg haar best om het voor ons zo aangenaam mogelijk te maken en om ons welkom te doen voelen. Dat lukt haar best wel goed, want de avonden worden een stuk leuker met haar. We doen steeds meer samen, en hebben haar zelfs bijna Sex and the City laten kijken. Helaas werkte het internet niet helemaal mee dus hebben we een film gekeken. Omdat we geen zin hadden om beneden in de mess te eten hebben we voor het eerst eten besteld van Olive. Dit is een restaurantje in Wardha waar vrijwel iedereen hier het over heeft, ook omdat het non-veg is dus we kunnen er vlees krijgen. Thuis ben ik niet zo van het vlees maar hier is het zo eenzijdig dat ik er wel naar verlang. De meesten bestellen hier regelmatig en het was dan ook geen probleem om wat gerechten aangeraden te krijgen. Uiteindelijk hebben we een aantal verschillende gerechten besteld waaronder spicy chicken, fish fingers, french fries en zoete rijst. Natuurlijk veel te veel achteraf gezien, maar wel heeel lekker. We hebben zelfs Indian style op de grond zittend gegeten met onze handen. De rest hebben we in de koelkast gezet en morgen kunnen we er weer van eten. En dat voor nog geen 8 euro in totaal!

Dinsdag 22-07. Vandaag hadden we een baaldag. 'S ochtends moesten we in de library nog het een en ander regelen voor ons coschap, want het schiet hier niet op. Iemand moet enkele documenten van ons goedkeuren zodat we kunnen beginnen met ons verslag en onze leerdoelen. Dat kost hem een klik, maar dat duurt hier nu al bijna 2 maanden en het is nog niet gebeurd. De uni zit ons zelfs al achter de veren aan omdat het zolang duurt. Daarna zijn we poonam-ma'am gaan zoeken. Die bleek onvindbaar, en na een halfuur in haar kantoor te hebben gewacht hadden we besloten dat we de contactpersoon maar eens persoonlijk gingen opzoeken. Uiteraard was de persoon vandaag afwezig dus moesten we overmorgen maar terugkomen. Omdat we toen toch in het dorp waren hadden we bedacht dat we meteen boodschappen gingen doen. We hadden nog wat eieren over dus we hebben toast met ei gegeten. Dat was lekker warm want het regent hier inmiddels al 3 dagen aan een stuk. We hadden gehoopt dat we met een mooi kleurtje terug zouden komen maar dat gaat flink tegenvallen. Ik vrees zelfs dat we dit jaar de zomer gaan missen.
'S middags zijn we weer naar de bieb en het PG onderwijs geweest. Het onderwijs is trouwens gewoon een patientencasus bespreken, waarbij over elk pietluttig dingetje wordt gediscussieerd. Voor ons is het dus niet heel leerzaam, ook omdat we het de helft van de tijd niet verstaan door het accent. Na het onderwijs kregen we eindelijk Poonam-ma'am te pakken. We hebben niet echt de kans gekregen om ons zegje te doen omdat ze zelf al aangaf dat we vanaf nu naar de Units moesten. Dus vanaf morgen ga ik naar unit 1 en Camile naar 3. We zijn dus opgesplitst, en ik denk dat dat wel een goed idee is. Zo krijg je toch meer de kans om iets te doen en heb je 's avonds wat aan elkaar te vertellen. Er zijn 4 units in totaal, en een unit is niks anders dan een groepje dokters dat hetzelfde rooster heeft. Dag 1 is er OPD, 's avonds emergency dienst en dag 2 is OT (operation theater). De 3e dag noemen ze hun vrije dag. Dat betekent dat ze langs alle patienten in de wards moeten. Ik begin morgen met een vrije dag en zal dus voor het eerst de wards in mogen. We hebben alleen vanuit de gang een blik kunnen werpen dus het lijkt me wel interessant.
'S avonds hebben we onze restjesmaaltijd opgewarmd bij Rashmi en gegeten onder het genot van internetshopping. Dat is hier echt een ware trend. Omdat de meiden tijdens hun lessen en in het ziekenhuis alleen maar kurti's of sari's mogen dragen, dossen ze zich in het weekend helemaal uit met kleding die ze via internet kopen. Afgelopen weekend waren we zelfs helemaal verbaasd dat ze ook spijkerbroeken droegen omdat we dachten dat ze die niet kenden. Maar ze mogen ze dus alleen in het weekend dragen. We hebben besloten dat we ook een sari of kurti gaan kopen. De 29e is hier een feestdag en het zou wel leuk zijn als we dan in sari gingen als we tijd hebben om er een te kopen. Al weet ik niet of het zo'n goed kledingstuk is voor deze regen...

Woensdag 23-07. Gisteravond moesten we verplicht vroeg gaan slapen. Om half 12 viel namelijk een deel van het licht uit. Gelukkig had ik net mijn tanden gepoetst. Tegen de tijd dat ik in bed lag was echter alle stroom uitgevallen. Vanochtend was dat nog steeds zo. Er is vannacht zelfs een veranda van een van de hutjes achter ons ingestort.
Vanochtend was mijn eerste dag in unit 1. Het was een 'vrije dag' dus vanochtend om 9u begonnen we aan onze ronde. Aan het bed van de patient werd haar status besproken en het plan. Omdat het grotendeels in Marathi ging verstond ik er niet veel van. Gelukkig werd er bij elke patient vertaald wat deze had, maar als ik dan een vraag stelde werd er omheen gepraat. Ik voelde me wel wat meer gewaardeerd omdat ze toch de moeite deden om het mij uit te leggen. Tijdens de ronde kwam ik erachter dat er in een ander deel van het ziekenhuis nog een hele gyneacologie afdeling is met ongeveer 150 bedden. Maar als ik dan hoor dat patienten gemiddeld 3 dagen voor en minstens 8 dagen na hun operatie opgenomen worden, verbaasd het me een stuk minder. De rondes waren om 12u klaar en ik dus ook. Toen ben ik Camille gaan zoeken. Die was schijnbaar net pas aangekomen in het ziekenhuis. Vanochtend zou de elektricien langskomen om onze boiler te maken maar door de storm van vannacht waren er 5 elektriciteitskabels afgebroken dus had hij andere dingen aan zijn hoofd. Hierdoor was hij pas rond 11u aan onze boiler begonnen en had hij niet kunnen controleren of die het deed. Dat blijft dus nog een verrassing. Omdat de OPD al afgelopen was toen ze aankwam zijn we maar weer naar huis gegaan om te lunchen.
'S middags was er weer onderwijs en daarna moesten we nog even terug voor onze rondes. Ik ken mijn collega's nog niet zo goed want halverwege kwam ik erachter dat ik met de verkeerde unit meeliep; oeps... Omdat we bang waren dat we nog steeds geen stroom zouden hebben, hebben we onze apparatuur maar opgeladen in de library. Toen we thuiskwamen bleek echter dat de stroom weer werkte. Nu maar hopen op een warme douche.

Donderdag 24-07. De 2e dag van de rondes werd er van mij verondersteld dat ik nog van alle patienten wist wat ze hadden, want er werd me alleen verteld hoe het vandaag met ze ging. Daarna was het tijd voor OPD. Het was zoals gewoonlijk lekker druk. Ik mocht dit keer met professor Pramod meelopen, die gelukkig wel bereid was om vanalles uit te leggen. Ik mocht ook lichamelijk onderzoek mee doen en vervolgens mijn bevindingen vertellen. Daarbij heb ik voor het eerst een prolaps gezien. Dat ziet er hier iets erger uit dan in Nederland en ik denk niet dat ik dit in deze vorm ga zien in Nederland. Rond half 2 vond professor Pramod dat ik maar moest gaan lunchen want anders zou ik geen tijd meer hebben, want om 4u moest ik weer terug zijn voor OPD. De wachtzaal zat op dat moment echter nog vol. Ik vond dit nogal een ruime lunchpauze maar ik heb hem nuttig besteed. Ik heb uitgebreid gegeten, weer wat huishoudelijke klusjes gedaan en even een skypemeeting gehad. Dat gaat hier alleen tussen de middag want 's avonds wordt het internet veel te slecht en zitten we vaak heel de avond te wachten tot de wifi verbinding maakt.
Om 4 uur moest ik weer terug naar de OPD. Daar zat weer een rij nieuwe patienten maar lang niet zo veel als in de ochtend. Dit waren waarschijnlijk de mensen die vanochtend te laat waren en dus de hele dag hebben moeten wachten. Het begon trouwens niet exact om 4u, ik was er wel maar ik was dan ook de enige. Om half 5 kwamen de dokters eindelijk aan en raceten ze in recordtempo door het spreekuur heen. Daarna nog even snel de rondes. Onze unit had 's avonds emergency shift, maar omdat ik geen zin had om de hele nacht in het ziekenhuis te zijn, heb ik mijn nummer afgegeven en afgesproken dat ze zouden bellen als er echt iets te doen was. Mijn telefoon is natuurlijk niet afgegaan dus ik heb een rustige avond gehad. En de douche... die was natuurlijk nog steeds ijskoud.

Vrijdag 25-07. OT-dag (operation theatre); dat betekent om 8u sharp in OT zijn. Maar net zoals vrijwel alle tijden in India was dit ook relatief. Omdat Camille gisteren OT had, wist ik dat rond 20 over 8 de eerste patient eens binnen zou komen lopen. Ja, de patienten lopen hier de ok in, als ze nog in een redelijke conditie zijn om te lopen. Rond half 9 zou dan de eerste operatie beginnen, want eerst krijgen ze nog een verdoving. Spinaal anesthesie is hier echt helemaal je-van-het, ze doen het overal bij, zelfs bij een hysterectomie. Allereerst zouden ze bij wat patienten biopten nemen, want hier overigens vrijwel zonder anesthesie gebeurt. Daarna stond een abdominale hysterectomie op met tubectomie, waarbij ik mee mocht doen. Helaas kon ik niet veel meer doen dan wat klemmen vasthouden en na 3u had ik overal pijn van het trekken aan die klem. Daarna volgde nog wat curretages, een spoedsectio en een vaginale hysterectomie. Allemaal heel interessant, maar helaas was daardoor mijn lunchpauze verdwenen. We waren namelijk om kwart over 3 's middags klaar en om half 4 hadden we PG onderwijs. Omdat we gisteren niet naar Wardha waren geweest (wilden we wel maar het was al bijna donker), zijn we na het onderwijs meteen naar het hostel gegaan om ons klaar te maken. In het hostel kwamen we Rashmi, Annie en Nicky tegen die ook naar Wardha zouden gaan om te eten, dus hebben we er maar een gezamelijk etentje van gemaakt. Verder hebben we nog heerlijk wat rondgelopen, maar het valt niet mee om met z'n 2en de weg te vinden en niet te verdwalen. Uiteindelijk is het gelukt om het restaurant te vinden en na een goede maaltijd waren we weer op tijd voor attendance in het hostel. Onderweg hadden we wat plannen gemaakt om naar Nagpur te gaan dit weekend. Omdat de meiden wel een personal driver wisten, hebben we die voor morgen gereserveerd en gaan we morgen cultuurl snuiven in Nagpur.

Zaterdag 26-07. Vandaag zijn we rond half 7 opgestaan omdat we zoveel mogelijk tijd in Nagpur wilden doorbrengen. De meiden hadden wat culturele dingen opgezocht op internet en een plan gemaakt welke volgorde we zouden aanhouden. Ze hadden ons gedwongen om om 7u klaar te zijn, want de chauffeur zou er om half 8 zijn. Wij stonden rond die tijd klaar, maar de meiden waren nergens te bekennen. Het bleek dat ze nog onder de douche stonden en nog even hun haar en makeup moesten doen. Eer we vertrokken waren was het ruim 8u geweest en had de chauffeur al 3x gebeld. Eenmaal onderweg werd het al snel een gezellige boel en de sfeer zat er goed in.
In Nagpur zijn we eerst naar een Boeddhistische tempel geweest. Die was heel groot en net zoals bij alle culturele dingen, moesten de schoenen natuurlijk uit. Ik had nog niet eerder gezien dat er zelfs iemand is in een speciaal hokje die je schoenen bewaart. Apart, maar gestolen zijn ze niet. In de tempel mochten helaas geen foto's gemaakt worden, maar geloof me dat het mooi was. In de tempel hebben we de eerste medeblanken gezien sinds we hier aangekomen zijn. Natuurlijk hebben we wel weer gecompenseerd door een heleboel foto's buiten de tempel te maken. Daarna zijn we doorgereden naar winkelcentrum Embrace, een enorm gebouw met 4 verdiepingen aan westerse en Indische kleding, schoenen, eten en gadgets. Het was heel modern van binnen en dat hadden we sinds onze aankomst nog niet gezien. Als 5 meiden bij elkaar hebben we natuurlijk flink geshopt, al werden we wel opgejaagd door de Indiers omdat ze nog een heel schema hadden. In het winkelcentrum zijn we de eerste echte supermarkt tegengekomen, en daar hebben we natuurlijk meteen gebruik van gemaakt. We hebben even geshopt en rondgekeken maar willen hier nog een keer terug om uitgebreider te kijken omdat het sale is.
Na al dat shoppen waren we hongerig. Het volgende op het lijstje was een meer vlakbij Nagpur. Het meer was echter zo vervuild en de meeste winkeltjes waren niet open, zodat we daar alleen langsgereden zijn maar niet uitgestapt. Dus het eten werd nog even uitgesteld. De meiden dachten dat we op de volgende plek wel zouden kunnen eten, maar helaas was deze tot 5 uur gesloten. Dus we hadden nog 3uur de tijd om een restaurant te vinden. Aangezien deze plek echter niet in Nagpur lag maar er relatief ver buiten, had het geen zin om naar Nagpur terug te rijden. Dus zo veranderde onze drukke dag in zorgen dat we de tijd omkrijgen. Gelukkig was er niet zover vandaan een leuk restaurantje waar we onze honger hebben kunnen stillen. Na een uitgebreide lunch zijn we weer teruggekeerd naar de plaats waar ze ons mee naartoe wilden nemen. Het is een hele mooie plek en ligt boven op een berg dus er is een mooi uitzicht. Omdat we nog te vroeg waren was er nog genoeg tijd voor weer een fotoshoot. De plaats zag er van buitenaf al heel mooi uit, dus we waren erg benieuwd naar de binnenkant. Die is ons zeker niet tegengevallen. Het was een plek waarin ze alle verschillende cultuur en gebruiken van Rajasthan hadden samengebracht en het was werkelijk een Arabian night, zo mooi! Er waren allerlei traditionele dansen en activiteiten zoals Mandi (henna tattoo, ja ik heb er weer een, dit keer op mijn arm), pottenbakkerij, poppenkast, goochelshow en vuurspuwers. We hebben zelfs meegedanst en ik heb wat typische souveniers gekocht. Dit alles vond plaats rond een prachtig paleis. Omdat het hier rond 7 uur donker wordt was het mooi om de overgang van het paleis in daglicht naar nacht te zien. Uiteraard werden we ook getrakteerd op een typische lokale maaltijd, die erg lekker was maar omdat we 's middags zo laat en veel gegeten hadden kregen we niet zoveel op. Helaas was er toen wel weer een tijdsdruk want we moesten om half 10 weer in het hostel zijn. Wij dachten dat het ruim voldoende was om om 8 uur te vertrekken aangezien we er op de heenweg ook anderhalf uur over gedaan hadden. Niks bleek minder waar. 'S nachts rijden is heel anders dan overdag omdat straatlantaarns nog uitgevonden moeten worden. Verder rijden, lopen en fietsen er overal onverlichte obstakels op de weg. En dan heb ik het nog niet over de kwaliteit van de weg. Drempels worden niet aangegeven, waardoor onze auto een paar keer een flinke oplawaai heeft gehad. Harder rijden dan 60 km/u is ook niet mogelijk vanwege de vele gaten en obstakels. Al snel werd duidelijk dat we de attendance van half 10 niet gingen redden. Toen brak er een hele discussie los in de auto, want madam Meta is schijnbaar heel strikt en flipt compleet als er meiden te laat zijn. Ook kunnen daar voor hun allerlei consequenties aan vast zitten omdat de Dean degene is die hun eindexamen voor arts moet afnemen en hun bewust kan laten zakken als hij hoort dat ze te laat thuis komen. Ze hadden dus flink schrik en zaten bijna te huilen in de auto. Uiteindelijk hadden ze toch de moed verzameld om madam Meta te bellen. Er waren van tevoren allerlei scenario's bedacht, oa dat we moesten zeggen dat we naar Wardha waren geweest en onze riksja pech had en dat de meiden die normaal met hun scooter gaan, bij ons waren gebleven voor onze veiligheid. Dit klonk uiteindelijk als het beste plan. Maar toen Rashmi belde, durfde ze het toch niet aan en heeft ze toch gezegd dat we met zijn allen naar Nagpur zijn geweest. Madam Ging helemaal uit haar dak, niet alleen omdat we te laat thuis zouden zijn maar ook omdat wij, Camille en ik, geen toestemming aan haar hadden gevraagd. We zijn namelijk verplicht om aan haar toestemming te vragen als we ergens naartoe willen; written approval. Er volgde een hele scheldpartij aan de telefoon, waarvan het denk ik goed is dat we het niet hebben kunnen verstaan. De meiden waren zo bang dat ze zelfs meteen hun ouders gebeld hebben om te voorkomen dat ze het van madam Meta zouden horen. Gelukkig waren de ouders een heel stuk begripvoller en vonden ze het zelfs goed dat ze ons meegenomen hadden naar Nagpur. Toen we uiteindelijk 3 kwartier te laat aankwamen, klopten we voorzichtig op haar deur. Ze keek ons niet eens aan maar begon meteen een scheldparade naar de meisjes toe. We konden er niks van verstaan en ertussen komen lukte ook niet. We kregen 2 velletjes papier in onze handen gedrukt, waarop we blijkbaar een verklaring aan de Dean moesten schrijven dat we geen permissie hadden om te gaan. Na wat aanpassingen van het verhaal (we hebben verteld dat we direct vanuit het ziekenhuis in een spontane actie in de auto zijn gestapt) hebben we het ingeleverd. Ze zou het aan de Dean geven en we moeten maandag naar hem toe om ons te veronderschuldigen en de situatie uit te leggen. We snappen wel dat het haar verantwoordelijkheid is als er met ons iets gebeurd, maar we vinden het wel erg vergaand. Zeker als je hoort dat er in het boys-hostel geen attendance is en dat ze kunnen doen en laten wat ze willen. We hebben nog een tijdje bij madam hebben gestaan en gepraat over hoe leuk we het vonden en hoe goed de meiden voor ons waren. Uiteindelijk kon er toch een glimlach vanaf toen Camille alweer een reeks armbanden liet zien die ze gekocht had. We hopen dat we het een beetje recht hebben kunnen zetten en dat de meiden er niet al te veel problemen aan over houden. En in het vervolg zullen we niet meer vergeten om een approval te schrijven...

Zondag 27-07. Vandaag zou eigenlijk onze vrije dag zijn. Maar er was weer een conference georganiseerd, waar we soort van verplicht werden om aanwezig te zijn. Van tevoren hadden we aangegeven dat we vandaag naar Nagpur zouden gaan en dus niet zouden komen. Omdat we gisteren al naar Nagpur waren geweest, hadden we besloten om ons vanochtend toch van onze beste kant te laten zien. Gelukkig regende het vanochtend. Het zou om half 10 beginnen en toen we om iets over half 10 daar stonden, bleken we nog ruim te vroeg. Iedereen was nog aan het ontbijten. Surekha-ma'am was wel echt blij verrast om ons te zien. Om half 11 begon dan eindelijk de inauguratie (het ceremoniele deel) met uiteraard wat gezang en het eren van de oprichters. Ook werden alle panel-leden weer uitgebreid voorgesteld waardoor we op het moment dat de dag echt begon al ruim een uur achterliepen op het schema. Gelukkig werd er vandaag wat strikter naar de tijd gekeken en werden de sprekers aangemoedigd om hun presentaties in de gecalculeerde tijd te geven. Het onderwerp was Safety First, en ging over veiligheid van patienten, artsen en iedereen die in het ziekenhuis rondloopt. We hadden van tevoren al verwacht dat er voor ons niet veel nieuws aan bod zou komen en onze verwachting bleek waar. Verder viel ons op dat er op ieder plaatje westerse mensen staan en dat alle plaatjes van ziekenhuizen ook veel moderner zijn dan de ziekenhuizen in werkelijkheid. De presentaties gaven dan ook, net zoals de vorige keer, voornamelijk de ideaalsituatie weer maar was niet realistisch. 'S middags gingen de presentaties weer verder, maar wij hadden onze interesse al verloren. Naast ons zat een aardige man die 2 jaar geleden bij paediatrics had gewerkt, samen met coassistenten uit Maastricht. Zij hadden hem wat Nederlandse woorden en zinnen geleerd die hij na al die tijd nog verrassend goed kon herinneren. Wij hebben hem nog wat Nederlandse dingen geleerd en in ruil daarvoor heeft hij ons wat praktische zinnen in Hindi geleerd. Deze kunnen we zeker toepassen als we gaan reizen. Zo hebben we aan vandaag behalve weer een certificaat toch nog iets nuttigs overgehouden. Omdat we heel het weekend druk bezig zijn geweest hebben we deavond rustig gespendeerd op onze kamer.