Flink stressen maar alles komt goed!

Vrijdagmiddag, Montfort. Op dit moment zit ik nog lekker 'rustig' thuis, maar op het moment dat jullie dit lezen zit ik hopelijk in het vliegtuig naar Mumbai. Ik zeg hopelijk omdat er nogal wat aan vooraf gegaan is. Het begon inmiddels ruim een maand geleden met mijn visumaanvraag. Het aanvragen bij het visumbureau verliep vlekkeloos en binnen één dag had ik al een email dat mijn visum toegewezen was. En toen begon de grote radiostilte. Ik hoorde maar niks en het duurde maar voort. Een week voor vertrek nog maar eens gebeld en toen wisten ze nog steeds niks. Totdat het nog maar 2 dagen voor vertrek was en ik nog steeds niet wist of ik mocht gaan. Toch maar lichtelijk gestrest naar het bureau opgebeld. Toen kwam er eindelijk wat schot in de zaak. Ze zouden ernaar gaan kijken en ik zou iets horen. Toen ik een dag voor vertrek nog niks wist nam het cortisol-level toch flink toe. ’S Middags belden ze me op met de mededeling dat het voor het nog onvoldoende duidelijk was waarom ik een visum voor 6 maanden aanvroeg (omdat ik dacht dat jullie sneller zouden zijn -.-‘) en of mijn universiteit wel toestemming gaf. Gelukkig had ik nog een brief van de universiteit. Omdat ik een toeristenvisum aangevraagd had mocht ik echter niet laten doorschemeren dat ik ook maar iets medisch ging doen. Daar lag het tweede probleem in mijn ogen. Ik had immers per ongeluk de naam van de universiteit aldaar op mijn visumaanvraag genoemd. Van de stress kon ik inmiddels niet meer eten, drinken of denken.Na goed nalezen van de email bleek dat ze daar niet eens naar hadden gekeken. Dus toen toch alleen het bewijs van de universiteit opgestuurd in de hoop dat ze het andere niet zouden opmerken. Dat leek uiteindelijk voldoende en aan het einde van de dag kreeg ik een telefoontje dat het waarschijnlijk wel goed zou komen. Er was nog een kleine kans van niet maar die was volgens hun miniem. Vanochtend uiteindelijk nog een telefoontje gehad dat mijn visumaanvraag geaccepteerd is, maar na al dit gedoe ben ik er toch nog niet helemaal van overtuigd dat het goed gaat komen. Ik moet mijn visum straks gaan afhalen op de ambassade en dan meteen door naar Schiphol racen. Ik denk dat ik pas rust heb als ik eindelijk veilig in dat vliegtuig zit.
Door heel dit gedoe vergeet ik bijna over het andere incidentje te vertellen. Op zaterdagavond had ik een klein afscheidsfeestje en hebben we uitgebreid gegeten en gedronken. Zondag zouden we uitbrakken en de wedstrijd van het Nederlands elftal kijken. Tot dusver prima. Maar slechts 2 minuten nadat de scheidsrechter het eindsignaal floot, brak bij ons de hel los. Iedereen werd misselijk en bevond zich om of rond een wc of afvoer. Voedselvergiftiging! Blijkbaar was een van de salades slecht geworden. Inmiddels is alles weer soort van over op een enkele vlaag van misselijkheid na. Ik heb dus gewoon mijn Delhi belly al gehad voordat ik in India ben geweest. Hopelijk was dit een eenmalig actie en overleef ik de rest van de tijd zonder ziek te worden.

Zaterdagavond, Sevagram. Inmiddels ben ik in India aangekomen. Ja, ik ben er zelf ook trots op! Vlak nadat ik dit schreef zijn we met de auto vertrokken. Met gelukkig niet al te veel files kwamen we ruim op tijd in Den Haag aan waar ik zonder pardon mijn visum meekreeg (jeej, ik vs. karma 1-0). Vervolgens verliep op Schiphol ook alles vlekkeloos, totdat we te horen kregen dat ons vliegtuig wat vertraging had. Uiteindelijk bleek dit ongeveer 45minuten te zijn en aangezien we maar 1.10 u hadden voor onze overstap zijn we het vliegveld van Parijs overgerend. Hoewel ze bij de gate al ongeduldig stonden te wachten is het ons gelukt om de vlucht nog te halen. Tijdens het inchecken werd ons echter zeer duidelijk gemaakt dat onze bagage niet mee zou zijn. Maar toen we een kleine 9u later bij de vervoersband stonden rolden onze tassen toch wel degelijklangs (ik 2, karma 0). Zielsgelukkig dat we niet al die heisa ook nog erbij kregen begonnen we aan onze wachttijd op de aansluitende vlucht naar Nagpur. Tijdens de afgelopen reis waren we al met heel wat mensen aan de praat geraakt, die zich allemaal stuk voor stuk afvroegen wat we in vredesnaam in Sevagram gingen doen. Omdat we nog steeds het idee hadden dat het mis zou kunnen lopen hebben we volgehouden dat we daar gingen reizen, tot uitbundige lachbuien van onze medereizigers (lees Indiërs)toe. Tijdens de vlucht naar Nagpur zijn we 2 aardige Indiërs tegengekomen die ons nog zoveel mogelijk wijs gemaakt hebben in dit land en ons o.a. verteld hebben hoe we kunnen zien hoeveel een product in de winkel hoort te kosten (beste tip ooit als toerist!). Tijdens de taxirit hebben we ons meermaals verbaasd over wat en hoe het hier allemaal rondrijdt. More is less (met z'n 4en op een scooter is hier doodnormaal), en de claxon is belangrijker dan je rem. Verder rijden er heel wat maffe en kleurrijke voertuigen over straat.
Inmiddels zit ik op ons verblijfje voor de komende 8 weken, in het MGIMS Girls hostel. Het is wat krakkemikkig en aan luxe ontbreekt het wel, maar ach, dat heeft ook zo zijn charme.De mensen zijn erg vriendelijk en duidelijk geen Blanken gewend, we zijn net een attractie en worden nagekeken als we over straat lopen. Het Engels hier is net zo goed als ons Hindi maar tot nu toe is het wel nog soort van gelukt om elkaar te begrijpen. De meeste studenten spreken hier trouwens stukken beter Engels dan de rest van de bevolking.
Morgen is het plan om naar Wardha te gaan (de dichtstbijzijnde stad) om wat basic inkopen te doen, want water en toiletpapier zijn bij ons tot best wel essentieel bestempeld. Maandag zal onze eerste echte dag hier zijn en het is ons nog niet geheel duidelijk wat er gaat gebeuren, maar we'll see. En volgens mij is dat een instelling die mij hier de komende weken goed van pas gaat komen!

Zondag, 6 juli. Nederland is door naar de halve finale! Sorry guys, maar wij waren echt veel te moe om jullie te supporteren, en bovendien was het bij ons toen half 3 's nachts geweest. Woensdag herkansing. Ons plan om naar Wardha te gaan is trouwens soort van mislukt. Omdat we zo moe waren hadden we besloten om uit te slapen. Dat is goed gelukt tot half 1 's middags. Omdat ons gezegd was dat de winkels om 2u zouden sluiten (het is Holiday oftewel zondag), hebben we ons gehaast om bij een winkel te raken. Gelukkig hebben ze hier in Sevagram een pleintje (medical square) waar ook vanalles te koop is. Iedere keer als we uit het hostel weg willen, moeten we onze naam noteren en waar we naartoe gaan. Omdat ze ons dus zien weggaan maar ons niet alleen over straat durven laten gaan, gaat er altijd iemand mee. Zo ook naar de winkel. En achteraf gezien maar goed ook want we hadden wat te enthousiast boodschappen gedaan en konden het zelf niet meer dragen. We hadden allerlei huishoudspullen, drinken en vers fruit voor nog geen 15 euro in totaal! De rest van de middag hebben we ons bezig gehouden met het schoonmaken van ons kamertje en voornamelijk de badkamer. Het duurt even maar dan heb je ook wat. Ik denk dat ik nu zelfs durf te overwegen om met blote voeten de vloer aan te raken. Helaas hebben we geen voor en na foto maar ga er maar vanuit dat het verschil duidelijk zichtbaar is.
Omdat ik nu nog alle tijd heb probeer ik nu zoveel mogelijk op te schrijven (goh, hadden jullie vast nog niet gemerkt...)Eten hebben we tot nu toe pas 1x gehad, maar de conclusie was: pittig maar lekker. Ik weet dat velen mij hier al voor hebben gewaarschuwd, maar ik moet zeggen dat het me wel meeviel. Al is dit natuurlijk maar 1 ervaring. Zondag is zoete dag, dus ik ben eens benieuwd wat we vanavond gaan krijgen.
Ons eerste huisdier hebben we trouwens ook al gesignaleerd! Het gaat om een salamander van ongeveer 10cm. Hij liep vanmorgen opeens langs de muur naar beneden. Omdat ik nog half sliep was ik er niet zeker van of ik het gedroomd had of niet maar vanmiddag liet ie zich weer zien. Het valt me tot nu toe nog heel erg mee met insecten en andere dieren, maar ik wil niet te voorbarig zijn. Het regenseizoen is tenslotte net pas begonnen.
Over het weer gesproken, ik heb hier een continue drang om te douchen. Ik dacht dat ik na mijn ervaringen in Kroatie (3 weken continue in de felle zon bij 45graden) heel wat gewend was maar dit is toch echt anders. Zelfs van stilliggen onder de klamboe met de airco volop aan breekt het zweet me nog uit. Het is hier zo benauwd. Schijnbaar is dit normaal voor deze tijd van het jaar; zelfs onze koelkast heeft een moeson-stand! Maar ik moet er maar aan wennen; over 3 maanden is het in Nederland alweer herfst, dus ik moet zoveel mogelijk van de zomer genieten.
Ik merk trouwens dat ik steeds nieuwsgieriger begin te worden naar het ziekenhuis. We zijn er vanmiddag even langs gelopen en zover ik kon zien bestaat het uit allemaal losse gebouwtjes. Er is een Accident and Emergency Departement want daar zijn we langs gelopen, verder heb ik er nog niks van gezien. We weten nog niet hoe onze dag er uit gaat zien morgen, dus we laten ons verrassen. Als het goed is ontmoeten we dan ook de mysterieuze dokter Garg, die zo geweldig goed bereikbaar was per email -.-'
Omdat dit anders een heel erg lang reisverslag wordt (dat is het al, maar als je tot hier bent gekomen met lezen vind je het wel interessant ;P) hoop ik dat we morgen toegang krijgen tot wifi zodat ik dit verslag met de wereld kan delen.