Zijn die 2 maanden al om?!
Blijf op de hoogte en volg Rhiannon
02 September 2014 | India, Sevāgrām
Maandag 25-08. Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om ons klaar te maken voor vertrek naar Anji. Inmiddels weten we wat we nodig hebben dus kunnen we gerichter pakken. Hoewel niet alles mee hoeft, voelde het wel als oefenen voor over 5 dagen... We worden steeds een beetje bewuster van ons afscheid hier. Zo zaten we in de auto op weg naar Anji te genieten van het verkeer. Inmiddels zijn we gewend aan de koeien en geiten op de weg, de vele zwerfhonden en voertuigen in alle formaten en kleuren. Zoals het er hier aan toe gaat, zullen we tijdens het reizen waarschijnlijk niet zien. Stiekem ga ik het toch ook wel missen. Eenmaal in Anji aangekomen, moesten we onze spullen afzetten en meteen verder naar de kliniek van die dag. Die was in een dorpje waar we nog niet eerder waren geweest. Van de kliniek hebben we echter niet veel gezien. Er was namelijk een winkeltje dat knikkers verkocht, en omdat er dit keer nogal veel kinderen waren hadden we besloten om voor iedereen knikkers te kopen. Alle kinderen stonden gretig om ons heen, en probeerden zoveel mogelijk knikkers te veroveren. Daarna hebben we met z'n allen een potje Indiaas knikkeren gespeeld. We hebben ballonnen en knikkers gekocht voor de kids in volgende dorpjes. Daarna zijn we via een kleine sublokatie terug naar ons stekkie in Anji gereden. Omdat het vandaag een feestdag is, is er geen middagprogramma. Vanwege de vele dronken mensen mochtten wij echter ook niet weg. Men snapt hier niet dat we nog maar 5 dagen hebben en nog wat leuks willen doen. Ze zijn meer bezorgd om onze veiligheid dan onze ervaring. Na lang smeken hebben ze (Dr. Hemant, Dr. Anuj en de nieuwe medical officer en intern) ons meegenomen naar de tempel hier dichtbij. Deze ligt op een heuvel en is altijd vanuit de auto te zien. Aan de binnenkant viel de tempel tegen, het bestond uit een beeld met goedkoop uitziende flikkerende kermislichtjes er omheen. Gelukkig maakte het uitzicht rondom de tempel veel goed. Op de terugweg hebben we samosa en chips gekocht en opgegeten. Na onze snack zijn we op de kamer van Dr. Hemant een film gaan kijken. Hoewel we vroegen om een echte bollywood-film, kregen we een Amerikaanse film die zich in Iran afspeelde. Gelukkig was het best een goede film. Na het avondeten zijn we naar onze kamer gegaan en heb ik nog even geskyped want dat staat nog op mijn to-do list voordat we vertrekken.
Dinsdag 26-08. Ook vandaag is het een feestdag, dus hebben we een rustig programma. 's Ochtends zijn we naar het dorpje geweest waar we de eerste avond ook waren. Dit keer gingen we gewapend met knikkers en ballonen van huis. Omdat het een feestdag is, was het aantal patienten nihil. Dus hadden wij alle tijd om ballonnen, knikkers, veren en hamsters van het WK die we nog hadden, weg te geven. Toen we alles uitgedeeld hadden moesten alle ballonnen opgeblazen worden. Vooral de kleintjes vonden dit helemaal geweldig. Toen vrijwel alle ballonnen aan hun einde waren gekomen, ging de rest van de kinderen verder met knikkeren. Ondertussen raakte ik in gesprek met de social worker, die ons prees over onze manier van aanpak. We kopen alles in het dorpje zelf en delen het dan uit. Hoewel het geen grote dingen zijn, steunen we zowel de winkel als de kinderen. Rond 11 uur verlieten we het dorp vanwege het gevaar op dronken mensen. Omdat we bijna op reis vertrekken en ik nog niet alles gepland heb, ben ik daar smiddags mee verder gegaan. Rond de namiddag zijn we, tegen ieders advies, het dorp in gegaan om granaatappels te kopen. Omdat de meeste winkels dicht waren hebben we ook even een rondje door het dorp gemaakt. Het dorp is veel groter dan wij dachten. Ook de feestdag wordt veel groter gevierd dan wij meegekregen hadden. Voor de poort van ons centre was een bijeenkomst van kinderen die allemaal zelf een houten koe op een karretje gemaakt en beschilderd hadden. Ook stond er een grote vrachtwagen met muziek waarop mensen dansten. Het had wel iets weg van carnaval, al waren de mensen zelf niet verkleed. De koeien in het dorp zijn trouwens al 2 dagen beschilderd met gele en roze poeders en versiersels. Toen we terug waren hebben we aan de presentatie gewerkt die we voor community medicine department moeten geven. Ook heb ik nog even met Li-Anne ons reisje besproken en nog even bijgekletst met mijn moeder. Ondertussen hadden we gehoord dat we de volgende ochtend om 7.15 zouden vertrekken, dus ben ik rond 12 uur toch maar gaan slapen.
Woensdag 27-08.Vanochtend zijn we dus vroeg opgestaan en rond 7.30 stonden we klaar. Omdat Dr. Hemant, die ook naar Sevagram moest voor GOPD, nog niet boven water was hebben we eerst een uitgebreide fotoshoot gehouden met alle overige personeel. Rond 8u kwam Dr. Hemant aanzetten en konden we vertrekken. Dat betekende dat we rond half 9 terug op ons kamertje waren maar omdat we volgens ons rooster pas terugkomen aan het einde van de dag, kregen we de opdracht om tenminste tot 2uur smiddags in onze kamer te blijven. Tot dusver onze geplande trip naar Wardha dus. Camille vond het echter niet erg, ze heeft gisteravond ei gegeten dat waarschijnlijk niet meer helemaal goed was en heeft nu een abonnement op het toilet. Mede daarom zijn we ook in de namiddag op onze kamer gebleven. Voordeel is wel dat we al wat dingen ingepakt hebben en dat mijn reisboek nu doorgespit is. Rond 6 uur leek de kust veilig om even naar ICH te gaan. Daar hebben we nog wat gebabbeld met onze vrienden. Omdat we vandaag echt voor onze blousjes van de saree moesten gaan, hebben we Gigi bereid gevonden om ons naar een tailor te brengen. Daarna hebben we nog even doelloos rondgereden en zijn we weer teruggekeerd naar het hostel. Omdat vorige nacht een korte was, en mijn nachten in Mumbai ook kort zullen zijn heb ik besloten om vroeg in mijn bed te kruipen.
Donderdag 28-08. Vanochtend ben ik ambitieus naar de library vertrokken om een vliegticket te boeken, maar al snel teruggekeerd omdat mijn creditcard het niet deed.
Daarom zijn we naar de Dean's office geweest om ons papierwerk in orde te maken voor vertrek. Aangezien de Dean er niet was, schoot dat niet op, maar hebben we wel een formulier gekregen waarop we handtekeningen moeten verzamelen zodat we kunnen vertrekken. We hadden nog wat kleertjes voor de baby's van Aakancha gekocht en die zijn we daarna even gaan geven. Het afscheid nemen was toch iets moeilijker dan we dachten, dus zijn we iets langer dan gepland daar gebleven. Rond half 3 had ik opeens 2 gemiste oproepen van Community Medicine department. Omdat we er pas om 3u moesten zijn, snapte ik er niks van. Dus zijn we naar het department gesneld. Daar bleek dat het onderwijs van 2-3u uitgevallen was, en dat wij al om 2u gepland stonden. Omdat 's ochtends in de GOPD door 3 personen was gezegd dat we er om 3u moesten zijn, wisten we dat niet. Maar uiteindelijk hebben we toch onze presentatie gegeven. Het deel over Nederland, wat we voor gyn al voorbereid hadden, hebben we erin laten staan en volgens mij vond iedereen dat wel interessant. Daarna kwamen onze ervaringen in community medicine, die we vastgelegd hadden in een aantal dia's met foto's. Uiteindelijk was de presentatie wel geslaagd en hebben we onze handtekening gekregen. Daarna zijn we voor de laatste keer fruit gaan kopen bij onze vertrouwde fruitkraam. Pas nu zagen we dat hij daarachter een ananaspers heeft staan, dus we hebben ook meteen vers ananassap ingeslagen. In het hostel hadden de meiden ons gemist en hebben we ze al een deel van de spullen gegeven die we achterlaten. Ook mijn reisboek heb ik afgestaan, omdat ik graag wil dat iedereen er een leuk receptje in schrijft ter herinnering.
Zaterdag 30-08. Inmiddels zitten we in het vliegtuig naar Mumbai. Er is een hoop gebeurt sindsdien. Camille vraagt al weken voor een feestje met alcohol, dus hadden Gigi en Google donderdagavond een fles geregeld. Rond 8u vertrokken we met ze om onze blouse op te halen want dat moest ook nog gebeuren. Al meteen werd ons eerste glas ingeschud. Het werd een mengsel van Smirnoff met koffiesmaak, cola en water(?!). Google vond de drank niet lekker dus dronk het in een keer leeg. Drank is hier best sterk, maar omdat deze mensen niks gewend zijn, gaat het bij hen 2x zo hard. Nadat we onze blouse opgehaald hadden, die best wel mooi is geworden, zijn we met de auto ergens naast de weg gaan staan. Omdat alcohol verboden is moest het licht en de muziek uit. Binnen een mum van tijd waren ze beiden flink aangeschoten. Google was al heel de avond aan het flirten met mij en omdat ik nog een opdracht van mijn vriendinnen had gekregen, besloot ik er op in te gaan. Ik heb dus met een Indier gezoend. Ik hoop alleen voor hem dat het niet uitkomt aangezien hij een vrouw en kind heeft. Uiteindelijk waren we veel te laat (11u) voor attendance in het hostel. Daar heb ik nog geruime tijd met de kaku's gepraat omdat ze mijn blouse wilden zien en passen. Daarna ben ik naar onze kamer gelopen. Toen ik in mijn kamer was belde Dr. Amardeep en vroeg waar we waren. Toen ik zei dat we in het hostel waren was alles goed. Pas toen Camille rond half 12 binnenkwam begonnen de problemen. De warden was helemaal wild geworden en had iedereen van gyn en community medicine gebeld en daarna ook de Dean. We zaten dus dik in de problemen. Ze heeft ons een hele preek gegeven en uiteindelijk zei ze dat we pas rond half 1 terug waren in het hostel. We moesten van haar de volgende dag uitleg geven aan Poonam, de Dean en de secretary, en dat waren net de mensen waarvan we nog een handtekening nodig hadden.
Vrijdag was een drukke dag. We zijn vroeg begonnen met excuses maken en zijn eerst naar Poonam gegaan. We hadden 's avonds al besloten ons verhaal iets te verdraaien, want als ze erachter komen met wie we waren worden ze van de opleiding gestuurd. We vertelden volgens plan dat we inderdaad onze blouse waren gaan halen en dat dat pas na 8uur kon. Maar omdat deze toen te eng was, moesten we deze nog laten vermaken. Dat duurde vrij lang, maar omdat we op onze applicatie hadden geschreven dat we iets later zouden zijn vonden we het niet nodig om te bellen. Uiteindelijk waren we rond 10.15-10.30 in het hostel waar we met de kaku's gepraat hebben. Deze hadden ons niks verteld over de warden dus zijn we naar ons blok gegaan waar we de blousen hebben geshowd. Omdat onze telefoons in onze kamer lagen, pakten we niet op (we hadden 5 gemiste oproepen van iedereen). Toen ik toevallig in mijn kamer was, belde Dr. Amardeep. Toen kwam kaku me meesleuren naar de warden. Daar was Camille ook. We waren ons van geen kwaad bewust want we waren immers al om 10.15 in het hostel. Toen begreep warden ons niet en was ze zo boos dat we niks mochten uitleggen. Uiteindelijk heeft ze om 12.07 opgeschreven dat we terug waren. Poonam geloofde dit verhaal meteen en haar eerste reactie was dat de warden een enorme oen is aangezien dit al vaker was gebeurd. We kregen meteen haar handtekening. Inmiddels was het 12 uur smiddags, en begon het Ganesh festival met het binnenhalen van de Idle. Omdat we dat graag wilden zien gingen we naar het auditorium. Daar kwamen we na een tijdje ook de Dean en Secretary tegen. De Secretary is de oude Dean, Dr. Garg. Deze was woedend en niet voor reden vatbaar. Hij zei dat hij nooit meer mensen uit Maastricht zou laten komen en dat hij onze universiteit zou waarschuwen. We vroegen of we het mochten uitleggen, maar volgens hem viel er niks uit te leggen en hij wou niet aanhoren. De nieuwe Dean was minder boos maar ook hij had, vanwege het festival, geen zin om ons verhaal te horen. We moesten rond 5 uur maar naar zijn office komen. Omdat we van iedereen afscheid wilden nemen, zijn we ook nog even naar labour room geweest. Daar was Imran en nadat we onze situatie uitgelegd hadden vond hij het een goed idee als we een verklaring schreven naar de Dean en Secretary, met backup van Poonam. Dat hebben we dus maar gedaan en uiteindelijk was het een anderhalf kantje lang verhaal. Ondertussen moesten we ook nog even naar community medicine voor onze formulieren en zijn we ook nog even naar Bapu Koti geweest. Rond half 6 waren we bij de Dean's office, waar net iedereen weg ging. Gelukkig konden we wel nog ons blaadje inleveren en zou Joes (de assistent) morgen de handtekeningen van de Secretary en anderen vragen. Tot ons grote geluk hoefden we de Secretary dus niet meer onder ogen te komen. Rond 6 uur waren we in het hostel en hadden we nog een klein uur om ons klaar te maken voor het festival. De warden was niet meer zo woest en wou ons gelukkig wel helpen met onze saree en een petticoat lenen. We mochten zelfs in haar sieraden kijken om het geheel af te maken. Uiteindelijk zagen we er mooi uit, maar voelde het ontzettend raar. We waren bang dat als we op onze saree zouden trappen of ons zouden bewegen dat de hele constructie uit elkaar viel, maar gelukkig had warden er veiligheidsspelden ingezet zodat dat niet gebeurde. Op het Ganesh festival waren we vrijwel de enige in saree, behalve ons waren er nog 2 meiden. We kregen we tal van complimentjes en iedereen wilde met ons op de foto. Dus ik ben voornamelijk de hele avond bezig geweest met foto's maken, maar nu heb ik hopelijk wel iedereen op de foto staan. Zelfs Sureka kwam speciaal nog even langs om afscheid te nemen van ons.
Vanmorgen ben ik begonnen met inpakken. Ik was gisteravond zo moe dat ik daar geen zin meer in had. Gelukkig vlotte het snel, hoewel ik wel iets meer had gekocht dan ik dacht. Mijn backpack zit behoorlijk vol dus ik vrees dat ik al wat naar huis kom aan het sturen. Daarna zijn we nog even naar Bittu geweest omdat we een box met spullen voor hem hadden gemaakt. Daarin hadden we tandenborstels, kleren, speelgoed en eten gedaan voor hem en zijn moeder. Ze waren er heel blij mee, en Bittu begon meteen te spelen met de bal en helicopter die we hem gegeven hadden. Daarna hebben we afscheid van hem genomen. Behalve voor Bittu hebben we ook pakketjes gemaakt voor de meiden die we tijdens community medicine zijn tegengekomen. Toen we terugkwamen op onze kamer kwamen de meiden ook afscheid nemen en aan hun hebben we al het overige eten en spullen gegeven. Ze waren er uiteraard ook heel blij mee. Als afscheid aan onze kamer hebben we nog iets op de kast geschreven (dus vergeet die niet te openen yvonne) Tegen 1u kwam kaku ons halen omdat onze auto er was. Tijdens het naar beneden lopen kwamen de meiden overal vandaan om afscheid te nemen. Toen we dat zagen moesten we allebei toch wel een traantje laten omdat we deze plek echt gaan missen. We hebben deze plaats gehaat, ervan gehouden, vervloekt en bewonderd maar Sevagram heeft een plekje in ons hart veroverd. De meiden snapten het ook wel en beloofden ons allemaal om naar Nederland te komen, maar ze beseffen niet dat dat waarschijnlijk nooit gaat gebeuren. Uiteindelijk zijn we na vele knuffels met de meiden (en Charles die speciaal was gekomen om afscheid te nemen) toch in de auto gestapt. Toen we wegreden kwam pas het besef dat dit avontuur nu echt over is. Gelukkig nemen we bergen herinneringen en vriendschappen mee. En kunnen we nog uitkijken naar een nieuw avontuur.
Dinsdag 26-08. Ook vandaag is het een feestdag, dus hebben we een rustig programma. 's Ochtends zijn we naar het dorpje geweest waar we de eerste avond ook waren. Dit keer gingen we gewapend met knikkers en ballonen van huis. Omdat het een feestdag is, was het aantal patienten nihil. Dus hadden wij alle tijd om ballonnen, knikkers, veren en hamsters van het WK die we nog hadden, weg te geven. Toen we alles uitgedeeld hadden moesten alle ballonnen opgeblazen worden. Vooral de kleintjes vonden dit helemaal geweldig. Toen vrijwel alle ballonnen aan hun einde waren gekomen, ging de rest van de kinderen verder met knikkeren. Ondertussen raakte ik in gesprek met de social worker, die ons prees over onze manier van aanpak. We kopen alles in het dorpje zelf en delen het dan uit. Hoewel het geen grote dingen zijn, steunen we zowel de winkel als de kinderen. Rond 11 uur verlieten we het dorp vanwege het gevaar op dronken mensen. Omdat we bijna op reis vertrekken en ik nog niet alles gepland heb, ben ik daar smiddags mee verder gegaan. Rond de namiddag zijn we, tegen ieders advies, het dorp in gegaan om granaatappels te kopen. Omdat de meeste winkels dicht waren hebben we ook even een rondje door het dorp gemaakt. Het dorp is veel groter dan wij dachten. Ook de feestdag wordt veel groter gevierd dan wij meegekregen hadden. Voor de poort van ons centre was een bijeenkomst van kinderen die allemaal zelf een houten koe op een karretje gemaakt en beschilderd hadden. Ook stond er een grote vrachtwagen met muziek waarop mensen dansten. Het had wel iets weg van carnaval, al waren de mensen zelf niet verkleed. De koeien in het dorp zijn trouwens al 2 dagen beschilderd met gele en roze poeders en versiersels. Toen we terug waren hebben we aan de presentatie gewerkt die we voor community medicine department moeten geven. Ook heb ik nog even met Li-Anne ons reisje besproken en nog even bijgekletst met mijn moeder. Ondertussen hadden we gehoord dat we de volgende ochtend om 7.15 zouden vertrekken, dus ben ik rond 12 uur toch maar gaan slapen.
Woensdag 27-08.Vanochtend zijn we dus vroeg opgestaan en rond 7.30 stonden we klaar. Omdat Dr. Hemant, die ook naar Sevagram moest voor GOPD, nog niet boven water was hebben we eerst een uitgebreide fotoshoot gehouden met alle overige personeel. Rond 8u kwam Dr. Hemant aanzetten en konden we vertrekken. Dat betekende dat we rond half 9 terug op ons kamertje waren maar omdat we volgens ons rooster pas terugkomen aan het einde van de dag, kregen we de opdracht om tenminste tot 2uur smiddags in onze kamer te blijven. Tot dusver onze geplande trip naar Wardha dus. Camille vond het echter niet erg, ze heeft gisteravond ei gegeten dat waarschijnlijk niet meer helemaal goed was en heeft nu een abonnement op het toilet. Mede daarom zijn we ook in de namiddag op onze kamer gebleven. Voordeel is wel dat we al wat dingen ingepakt hebben en dat mijn reisboek nu doorgespit is. Rond 6 uur leek de kust veilig om even naar ICH te gaan. Daar hebben we nog wat gebabbeld met onze vrienden. Omdat we vandaag echt voor onze blousjes van de saree moesten gaan, hebben we Gigi bereid gevonden om ons naar een tailor te brengen. Daarna hebben we nog even doelloos rondgereden en zijn we weer teruggekeerd naar het hostel. Omdat vorige nacht een korte was, en mijn nachten in Mumbai ook kort zullen zijn heb ik besloten om vroeg in mijn bed te kruipen.
Donderdag 28-08. Vanochtend ben ik ambitieus naar de library vertrokken om een vliegticket te boeken, maar al snel teruggekeerd omdat mijn creditcard het niet deed.
Daarom zijn we naar de Dean's office geweest om ons papierwerk in orde te maken voor vertrek. Aangezien de Dean er niet was, schoot dat niet op, maar hebben we wel een formulier gekregen waarop we handtekeningen moeten verzamelen zodat we kunnen vertrekken. We hadden nog wat kleertjes voor de baby's van Aakancha gekocht en die zijn we daarna even gaan geven. Het afscheid nemen was toch iets moeilijker dan we dachten, dus zijn we iets langer dan gepland daar gebleven. Rond half 3 had ik opeens 2 gemiste oproepen van Community Medicine department. Omdat we er pas om 3u moesten zijn, snapte ik er niks van. Dus zijn we naar het department gesneld. Daar bleek dat het onderwijs van 2-3u uitgevallen was, en dat wij al om 2u gepland stonden. Omdat 's ochtends in de GOPD door 3 personen was gezegd dat we er om 3u moesten zijn, wisten we dat niet. Maar uiteindelijk hebben we toch onze presentatie gegeven. Het deel over Nederland, wat we voor gyn al voorbereid hadden, hebben we erin laten staan en volgens mij vond iedereen dat wel interessant. Daarna kwamen onze ervaringen in community medicine, die we vastgelegd hadden in een aantal dia's met foto's. Uiteindelijk was de presentatie wel geslaagd en hebben we onze handtekening gekregen. Daarna zijn we voor de laatste keer fruit gaan kopen bij onze vertrouwde fruitkraam. Pas nu zagen we dat hij daarachter een ananaspers heeft staan, dus we hebben ook meteen vers ananassap ingeslagen. In het hostel hadden de meiden ons gemist en hebben we ze al een deel van de spullen gegeven die we achterlaten. Ook mijn reisboek heb ik afgestaan, omdat ik graag wil dat iedereen er een leuk receptje in schrijft ter herinnering.
Zaterdag 30-08. Inmiddels zitten we in het vliegtuig naar Mumbai. Er is een hoop gebeurt sindsdien. Camille vraagt al weken voor een feestje met alcohol, dus hadden Gigi en Google donderdagavond een fles geregeld. Rond 8u vertrokken we met ze om onze blouse op te halen want dat moest ook nog gebeuren. Al meteen werd ons eerste glas ingeschud. Het werd een mengsel van Smirnoff met koffiesmaak, cola en water(?!). Google vond de drank niet lekker dus dronk het in een keer leeg. Drank is hier best sterk, maar omdat deze mensen niks gewend zijn, gaat het bij hen 2x zo hard. Nadat we onze blouse opgehaald hadden, die best wel mooi is geworden, zijn we met de auto ergens naast de weg gaan staan. Omdat alcohol verboden is moest het licht en de muziek uit. Binnen een mum van tijd waren ze beiden flink aangeschoten. Google was al heel de avond aan het flirten met mij en omdat ik nog een opdracht van mijn vriendinnen had gekregen, besloot ik er op in te gaan. Ik heb dus met een Indier gezoend. Ik hoop alleen voor hem dat het niet uitkomt aangezien hij een vrouw en kind heeft. Uiteindelijk waren we veel te laat (11u) voor attendance in het hostel. Daar heb ik nog geruime tijd met de kaku's gepraat omdat ze mijn blouse wilden zien en passen. Daarna ben ik naar onze kamer gelopen. Toen ik in mijn kamer was belde Dr. Amardeep en vroeg waar we waren. Toen ik zei dat we in het hostel waren was alles goed. Pas toen Camille rond half 12 binnenkwam begonnen de problemen. De warden was helemaal wild geworden en had iedereen van gyn en community medicine gebeld en daarna ook de Dean. We zaten dus dik in de problemen. Ze heeft ons een hele preek gegeven en uiteindelijk zei ze dat we pas rond half 1 terug waren in het hostel. We moesten van haar de volgende dag uitleg geven aan Poonam, de Dean en de secretary, en dat waren net de mensen waarvan we nog een handtekening nodig hadden.
Vrijdag was een drukke dag. We zijn vroeg begonnen met excuses maken en zijn eerst naar Poonam gegaan. We hadden 's avonds al besloten ons verhaal iets te verdraaien, want als ze erachter komen met wie we waren worden ze van de opleiding gestuurd. We vertelden volgens plan dat we inderdaad onze blouse waren gaan halen en dat dat pas na 8uur kon. Maar omdat deze toen te eng was, moesten we deze nog laten vermaken. Dat duurde vrij lang, maar omdat we op onze applicatie hadden geschreven dat we iets later zouden zijn vonden we het niet nodig om te bellen. Uiteindelijk waren we rond 10.15-10.30 in het hostel waar we met de kaku's gepraat hebben. Deze hadden ons niks verteld over de warden dus zijn we naar ons blok gegaan waar we de blousen hebben geshowd. Omdat onze telefoons in onze kamer lagen, pakten we niet op (we hadden 5 gemiste oproepen van iedereen). Toen ik toevallig in mijn kamer was, belde Dr. Amardeep. Toen kwam kaku me meesleuren naar de warden. Daar was Camille ook. We waren ons van geen kwaad bewust want we waren immers al om 10.15 in het hostel. Toen begreep warden ons niet en was ze zo boos dat we niks mochten uitleggen. Uiteindelijk heeft ze om 12.07 opgeschreven dat we terug waren. Poonam geloofde dit verhaal meteen en haar eerste reactie was dat de warden een enorme oen is aangezien dit al vaker was gebeurd. We kregen meteen haar handtekening. Inmiddels was het 12 uur smiddags, en begon het Ganesh festival met het binnenhalen van de Idle. Omdat we dat graag wilden zien gingen we naar het auditorium. Daar kwamen we na een tijdje ook de Dean en Secretary tegen. De Secretary is de oude Dean, Dr. Garg. Deze was woedend en niet voor reden vatbaar. Hij zei dat hij nooit meer mensen uit Maastricht zou laten komen en dat hij onze universiteit zou waarschuwen. We vroegen of we het mochten uitleggen, maar volgens hem viel er niks uit te leggen en hij wou niet aanhoren. De nieuwe Dean was minder boos maar ook hij had, vanwege het festival, geen zin om ons verhaal te horen. We moesten rond 5 uur maar naar zijn office komen. Omdat we van iedereen afscheid wilden nemen, zijn we ook nog even naar labour room geweest. Daar was Imran en nadat we onze situatie uitgelegd hadden vond hij het een goed idee als we een verklaring schreven naar de Dean en Secretary, met backup van Poonam. Dat hebben we dus maar gedaan en uiteindelijk was het een anderhalf kantje lang verhaal. Ondertussen moesten we ook nog even naar community medicine voor onze formulieren en zijn we ook nog even naar Bapu Koti geweest. Rond half 6 waren we bij de Dean's office, waar net iedereen weg ging. Gelukkig konden we wel nog ons blaadje inleveren en zou Joes (de assistent) morgen de handtekeningen van de Secretary en anderen vragen. Tot ons grote geluk hoefden we de Secretary dus niet meer onder ogen te komen. Rond 6 uur waren we in het hostel en hadden we nog een klein uur om ons klaar te maken voor het festival. De warden was niet meer zo woest en wou ons gelukkig wel helpen met onze saree en een petticoat lenen. We mochten zelfs in haar sieraden kijken om het geheel af te maken. Uiteindelijk zagen we er mooi uit, maar voelde het ontzettend raar. We waren bang dat als we op onze saree zouden trappen of ons zouden bewegen dat de hele constructie uit elkaar viel, maar gelukkig had warden er veiligheidsspelden ingezet zodat dat niet gebeurde. Op het Ganesh festival waren we vrijwel de enige in saree, behalve ons waren er nog 2 meiden. We kregen we tal van complimentjes en iedereen wilde met ons op de foto. Dus ik ben voornamelijk de hele avond bezig geweest met foto's maken, maar nu heb ik hopelijk wel iedereen op de foto staan. Zelfs Sureka kwam speciaal nog even langs om afscheid te nemen van ons.
Vanmorgen ben ik begonnen met inpakken. Ik was gisteravond zo moe dat ik daar geen zin meer in had. Gelukkig vlotte het snel, hoewel ik wel iets meer had gekocht dan ik dacht. Mijn backpack zit behoorlijk vol dus ik vrees dat ik al wat naar huis kom aan het sturen. Daarna zijn we nog even naar Bittu geweest omdat we een box met spullen voor hem hadden gemaakt. Daarin hadden we tandenborstels, kleren, speelgoed en eten gedaan voor hem en zijn moeder. Ze waren er heel blij mee, en Bittu begon meteen te spelen met de bal en helicopter die we hem gegeven hadden. Daarna hebben we afscheid van hem genomen. Behalve voor Bittu hebben we ook pakketjes gemaakt voor de meiden die we tijdens community medicine zijn tegengekomen. Toen we terugkwamen op onze kamer kwamen de meiden ook afscheid nemen en aan hun hebben we al het overige eten en spullen gegeven. Ze waren er uiteraard ook heel blij mee. Als afscheid aan onze kamer hebben we nog iets op de kast geschreven (dus vergeet die niet te openen yvonne) Tegen 1u kwam kaku ons halen omdat onze auto er was. Tijdens het naar beneden lopen kwamen de meiden overal vandaan om afscheid te nemen. Toen we dat zagen moesten we allebei toch wel een traantje laten omdat we deze plek echt gaan missen. We hebben deze plaats gehaat, ervan gehouden, vervloekt en bewonderd maar Sevagram heeft een plekje in ons hart veroverd. De meiden snapten het ook wel en beloofden ons allemaal om naar Nederland te komen, maar ze beseffen niet dat dat waarschijnlijk nooit gaat gebeuren. Uiteindelijk zijn we na vele knuffels met de meiden (en Charles die speciaal was gekomen om afscheid te nemen) toch in de auto gestapt. Toen we wegreden kwam pas het besef dat dit avontuur nu echt over is. Gelukkig nemen we bergen herinneringen en vriendschappen mee. En kunnen we nog uitkijken naar een nieuw avontuur.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
